Ἡ νηστεία εἶναι ρίζα ὅλων τῶν ἀρε­τῶν καί ἀρχή τῶν θείων ἐντολῶν…(Ἀντίθετα) ἡ τρυφή εἶναι αἰτία ὄχι μόνο τῆς ἁμαρτίας ἀλλά καί τῆς ἀσεβείας… Πρέπει νά ὑπάρχει μαζί μέ τή νηστεία καί ἐγκράτεια. Γιατί; Διότι ὁ χορτασμός ἀκόμη καί μέ τίς  νηστήσιμες (εὐτελεῖς) τροφές ἐ­μποδίζει τήν ψυχή νά ζήσει τό πένθος πού ἐξαγνίζει καί τήν κατά Θεόν λύπη καί τήν κατάνυξη, ἡ ὁποία κατεργάζεται τή σταθερή μετάνοια πού σώζει. Πράγματι, χωρίς συντετριμμένη καρδιά δέν εἶναι δυνατόν νά ἀγγίξεις τή μετάνοια. Συντρίβει τήν καρδιά καί τήν ὁδηγεῖ στό πένθος γιά τίς ἁμαρτίες της ὁ περιορισμός τῆς τρο­φῆς καί τοῦ ὕπνου καί τῶν αἰσθήσεων.
  Ὅπως, λοιπόν, ἐκεῖνος ὁ πλούσιος τοῦ Εὐαγγελίου λέγοντας στόν ἑαυτό του «φάγε, πίε, εὐφραίνου», τόν ἔκανε ὁ ἄ­θλιος ἄξιο τῆς αἰώνιας φλόγας καί ἀνάξιο ἀκόμη καί τῆς παρούσης ζωῆς, ἔτσι κι ἐμεῖς, ἀδελφοί, ἀντίστροφα νά ποῦμε στούς ἑαυτούς μας: νά ἐγκρατευόμαστε καί νά νηστεύουμε, νά συμμαζευόμαστε καί νά ταπεινωνόμαστε καί νά κακοπα­θοῦ­με γιά τή σωτηρία μας. Ἔτσι καί τήν παροῦσα ζωή θά διανύσουμε καλά καί θεάρεστα καί τήν αἰώνια μακαριότητα θά κληρονομήσουμε.

Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὁμιλία 6,
Προτρεπτικὴ πρὸς νηστείαν 17-18,
ΕΠΕ 9,188-190. Ἀπόδοση Κ.Π.