Εἴχαμε συνηθίσει(;) τά τελευταῖα χρόνια ἁπλῶς νά παρακολουθοῦμε καί νά καταγράφουμε τή μεθοδική ἀ­πο­μεί­ω­ση ὅλων ἐκείνων τῶν παραδοσιακῶν ἀ­ξιῶν πού ἐπί αἰῶνες καθι­στοῦσαν τή χώρα μας ἀνάμεσα στίς ἄλλες χῶ­ρες τοῦ κόσμου ξεχωριστή: Ἱστορικούς νά κομίζουν μία ἀλλότρια προσ­­έγγιση τῆς ἱστορίας μας. Καλλιτέχνες νά ἀσελγοῦν στά ἱερά μας σύμβολα. Πολιτικούς ἀπό ποικίλες ἰ­δε­ο­λογικές δε­ξ­αμενές νά ψηφίζουν μέ περηφάνια νομοσχέδια ἀπο­δομητικά γιά τήν κοινωνία μας.
Κι ἀναρωτιόταν κάθε ἑλληνικά σκεπτόμενος νοῦς: Ποῦ βρίσκονταν ὅ­λοι αὐτοί κρυμμένοι καί τώρα, σέ καιρούς χαλεπούς, σάν ἀπό μία κατα­­πα­κτή ξεχύθηκαν ὁρμητικός ὀχετός ἀ­νάμεσά μας; Σέ ποιά γειτονιά τῆς πατρίδας ἔ­παιξαν σάν παιδιά; Σέ τί σχο­λεῖα μαθήτευσαν; Τί εἴδους παρελάσεις παρακολούθησαν; Τί χτύπο εἶ­χε ἡ καμπάνα τοῦ χωριοῦ τους; Τί εἴ­­δους ἀέρα ἀνέπνευσαν καί διαμόρφωσαν μία τέτοια ἀν­θελληνική κουλ­τούρα;
Καί ξαφνικά, ὅταν ὅλα ἦταν πλέ­ον ἕτοιμα γιά τή γενικευμένη καί καταλυτική χερσαία ἔφοδο ἀπό τόν πα­­ρατη­μένο Ἕβρο, σά νά ξύπνησαν ἀπό λήθαργο οἱ ἄλλοι Ἕλληνες, ὄχι ἐ­κεῖ­νοι τῆς καταπακτῆς, καί ἔπραξαν τό αὐ­τονόητο. Καί μάλιστα μέ τόν ἴδιο ἀ­κρι­βῶς τρόπο πού τό ἔκαναν σέ κάθε ἄλλη εἰσβολή στό παρελθόν. Τά χαρακτηριστικά εἶναι τά ἴδια, γι’ αὐτό καί δέν χρειάστηκε κανείς νά τούς τά διδάξει: ὁμοφροσύνη, ἐν­θουσιασμός, ἀ­ποφασιστικότητα, ἀνιδιοτελής προσ­­­φορά, προσωπική ἐργασία, ἀ­γά­πη καί πό­νος γιά τήν πατρίδα πού κινδυνεύ­ει.
Χαρήκαμε γιά τό ἀναπάντεχο, ὅ­μως δέν ξεθαρρέψαμε νά πιστέψουμε ὅτι ἐπανήλθαμε ὡς λαός, γιατί ἦταν ἕνα μεμονωμένο περιστατικό. Στείλαμε ὅ­μως ἕνα μήνυμα στούς Εὐρωπαίους καί σ’ αὐτούς πού ἐμπο­­ρεύονται τίς χειραγωγούμενες μάζες νά μή θεωροῦν ὅτι ἀρχίζει πλέον νά ἐπιτυγχάνεται τό finis Greciae.
Ὥσπου ἦρθε τό δεύτερο, ἀκόμα πιό ἐντυπωσιακό. Χῶρες μέ δυνατή οἰ­κονομία καί ἄριστο σύστημα ὑγείας νά σαρώνονται ἀνεξέλεγκτα ἀπό ἕναν ἰό καί ἡ ταλαίπωρη Ἑλλάδα, μέ τή δεκάχρονη οἰκονομική κρίση, μέ τό διαλυμένο σύστημα ὑγείας, μέ τίς ἑκα­­τοντάδες δομές -λέγε πληγές- λα­θρο­με­τα­ναστῶν στό σῶμα της, νά εἶ­ναι ἀπό τίς πρῶτες χῶρες πού εἶδε νωρίτερα καί μακρύτερα καί κατάφε­ρε νά φυλαχτεῖ καί νά σωθεῖ. Χωρίς νά στραφεῖ στούς δυνατούς γιά βοήθεια. Δι­κός της εἶναι ὁ γιατρός πού προέ­βλεψε τή γρήγορη ἐξέλιξη σέ πανδημία, δικά της τά πρόσ­ωπα τῆς πολιτείας πού ἐνήργησαν καίρια καί ἀπο­φασιστικά. Κι ὅσο περνοῦν οἱ μέ­ρες, τά ἀποτελέσματα ἀ­πο­δεικνύ­ουν ὄχι μόνο ὀνόματι ἀλλά καί πράγματι «σωτήρια» τά προτεινόμενα μέτρα τοῦ κ. Σωτήρη Τσιόδρα.
Ἀσφαλῶς τά μέτρα εἶχαν ἀποτέλεσμα γιατί ὁ πληθυσμός πού κλήθηκε νά τά ἐφαρμόσει ἀποδεί­χθηκε ὥριμος καί πειθαρχημένος. Οἱ ἐπιπόλαιοι καί ἀ­πειθάρχητοι Ἕλληνες στήν ἐποχή τῆς τρόικας καί τῶν θεσμῶν φάνηκαν πο­λύ πιό ὥριμοι ἀπό ἐκείνους πού βάλθη­καν μέ βάναυσο τρό­πο νά τούς διδά­ξουν μαθήματα πειθαρχίας. Ἐμεῖς δέν εἴδα­με τόν λαό μας σάν ἄβουλη ἀγέλη γιά πειραματισμούς. Ἀντιμετωπίσαμε τόν κάθε ἕναν ἀπό μᾶς -ἀπό τόν ὑπερήλι­κα γέροντα μέχρι τόν ἀτίθασο ρο­μά- ὡς πρόσωπο μοναδικό καί δικό μας πού πρέπει ὁπωσδήποτε νά προστατευθεῖ καί νά ζήσει.
Ἐκεῖνο ὅμως πού μέ κάνει νά πι­στεύ­ω ὅτι τελικά δέν ἔχουν τελειώσει ὅλα μέ τήν Ἑλλάδα εἶναι τό θρησκευτικό προφίλ αὐτοῦ τοῦ λαοῦ. Αὐτή ἡ νοσταλγία πού ξύπνησε μέσα του γιά τήν ἐκκλησιά, τήν καμπάνα, τίς ψαλμωδίες, τίς γιορτές. Μπορεῖ ὁ ἰός νά μᾶς ἔκλεισε τούς ναούς, ὅμως αὐ­τός ὁ λαός ἔκανε ναό τά σπίτια, τούς δρόμους καί τίς γειτονιές. Ὅλη ἡ χώ­ρα ἔγινε ναός. Κι ὅλοι οἱ Ἕλληνες, θαρρεῖς, συνειδητοποιημένοι χριστιανοί!
Ὅσο κι ἄν προσπαθοῦν νά σταλάξουν σταγόνα-σταγόνα τό ἑλληνοκτόνο δηλητήριο μέσα μας, τά πρά­γματα -κι ὄχι μόνο ἡ ἐπιθυμία μας- ἀ­ποδεικνύουν πώς αὐτό πού μᾶς κρα­τᾶ ξεχωριστούς ἀνάμεσα στούς λα­ούς πρέπει νά εἶναι ἀποτυπωμένο πά­νω στόν ἴδιο τόν γενετικό μας κώδικα. Κάθε φορά πού οἱ μεθοδεύσεις θά καταφέρνουν νά εἰσ­χωροῦν βαθιά μέσα μας κοντεύοντας νά ἀλλοιώ­σουν αὐ­τόν τόν κώδικα, τά ἑλ­ληνορθόδοξα ἀντισώματα μέ τά ὁποῖα μᾶς ὅπλισε ὁ Θεός θά διεγείρουν μέσα μας ἕναν καταρράκτη ἀντίδρασης καί αὐτοπροστασίας. Πάντα ὁ Ἕλληνας μέ τό «Χρι­­στός ἀνέστη» θά ἐκρήγνυται καί μέ τό «ἀληθῶς ἀνέστη» θά λυτρώνεται.
Δέν ξέρω ἄν αὐτό τό ἀποκαλυπτι­κό στοιχεῖο γιά τήν πνευματική ποιό­τητα αὐτοῦ τοῦ λαοῦ ἔχουν τίς προϋ­ποθέσεις νά τό ἐκτιμήσουν οἱ ξένοι. Ἐκεῖνο πού ὑποστηρίζω ὅμως εἶναι: Σήμερα πού ὁ κορωνο-ἰός ἔχει ταπεινώσει οἰ­κτρά πολλούς ἰσχυρούς λα­ούς, ἀξίζει στόν ἑλληνικό λαό νά φο­ρεθεῖ τιμητικά κορώνα βασιλική.

Δια-κριτικός