ΑΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

   Οἱ Νεοέλληνες βιώνουμε τήν τρί­τη μεγάλη παρακμή στή μακραίωνα ἱστορία μας. Τήν πρώτη βίωσαν οἱ πρό­γο­νοί μας κατά τό τέλος τῆς ἀρχαι­ό­τη­­τας. Τότε οἱ Ρωμαῖοι μέ τίς λεγεῶ­νες τους μᾶς ὑπέταξαν μέ ἐντυπωσι­ακή ἄ­νεση ἐπωφελούμενοι καί ἀπό τό πνεῦ­μα διχόνοιας πού μᾶς κατατρύχει δια­χρονικά. Στήν ἱστορία μαθαίνουμε ὅτι οἱ Ἕλληνες κατέκτησαν τόν κατακτη­τή τους μέ τήν ἀνωτερότητα τοῦ πολιτισμοῦ τους. Εἶναι βέβαια ἀ­λήθεια ὅτι ἀρκετοί Ρωμαῖοι ἐπηρεάστηκαν ἀ­πό τόν τρόπο βίου τοῦ ἑλλη­νικοῦ κόσμου. Δέν ἦταν ὅμως τότε ὁ τρόπος ἴδιος μ’ ἐκεῖνον πού χαρακτήριζε τούς προγόνους μας κατά τήν κλασική ἀρ­χαι­ό­τη­τα, ὁπότε ἡ παιδεία εἶχε ὡς στό­χο τή μόρφωση τοῦ καλοῦ κἀγαθοῦ πολίτη. Ἀκόμη καί ἡ πίστη στό εἰδωλι­κό πάνθεο εἶχε ξεθωριάσει χωρίς νά ὑποκατασταθεῖ ἀπό νέα, πού θά ἔδινε ἐκ νέ­- ου κάποιο νόημα βίου. Ὁ Παυσανίας (2ος αἰ.μ.Χ.) μαρτυρεῖ ὅτι πλῆ­θος ἱε­ρῶν εἶχαν ἐγκαταλειφθεῖ λόγῳ ἀδιαφορίας τοῦ λαοῦ γιά τή συντήρησή τους. Ἡ εἰσαγωγή τῆς λατρείας θεοτήτων ἀπό τήν Ἀνατολή δέν βελτίωσε τήν κατάσταση. Ὁ εὐ­δαι­μο­νισμός εἶχε ἐπηρεάσει μεγάλα στρώματα τοῦ λαοῦ καί συνέπεια αὐ­τοῦ ἦταν ἡ ἀποφυγή τῆς τεκνογονί­ας.   Ὁ Κάτων, ἐπιφανής ἑλληνομαθής Ρωμαῖ­ος, ἐπισήμανε τόν κίνδυνο πού διέτρε­χε τό ἔθνος του ἀπό τήν υἱο­θέτηση τοῦ τρόπου βίου τῶν παρηκμασμένων Ἑλλήνων, τῶν Γραικύλων (Graeculi) κα­τά ρωμαϊκό χαρακτηρισμό! Ὁ ἀρχαῖος κόσμος, ἑλληνικός ἀρχικά καί ἑλληνορωμαϊκός στή συνέχεια, ὑπέστη τίς συνέπειες τῆς δη­μογραφικῆς γήρανσης.
   Παρά τούς ἀπηνεῖς διωγμούς τῆς ρωμαϊκῆς ἐξουσίας καί τό μαρτύριο αἵ­ματος, ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ ἐπικράτησε σέ μεγάλη ἔκταση τῆς αὐτοκρατο­ρίας. Οἱ σύγχρονοι γραικύλοι θρη­νοῦν καί ὀδύρονται, για­τί τά­χα ἡ νέα πίστη στραγ­­γάλισε τό ἀρ­χαῖο ἑλ­ληνικό πνεῦ­μα! Ἀποφεύγουν ὅμως συστηματικά νά ἀπαντήσουν στό ἐρώτημα: Πῶς διασώθηκαν τά ὅσα ἀρχαῖα κείμενα ὑπάρ­χουν στίς βιβλιοθῆκες σή­μερα, ἀκόμη καί κωμωδίες τοῦ Ἀριστοφάνη; Λυσσομανοῦν κατά τοῦ ὀρ­θοδόξου μο­­να­χισμοῦ, στόν ὁποῖο ὀ­φεί­λουμε πληθώ­ρα ἀντιγραφῶν ἀρχαί­ων χειρογράφων.
   Ἀπό τήν ἄλλη κάποιοι ἐθναμύντορες μέ στρεβλή περί τήν πίστη ἄποψη ὑπερτονίζουν ὅτι ὁ ἑλληνικός λαός κατέστη ὁ ἐκλεκτός καί περιούσιος τοῦ Θεοῦ. Φθάνουν νά πα­ρουσιάσουν τή νέα ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, τή βυζαντινή, ὅπως ἐπέβαλαν νά ὀνομάζεται οἱ δόλιοι παραχαράκτες τῆς Δύσης, ὡς τήν Πολιτεία τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς! Λαμπρός βέβαια ὁ πολιτισμός της, ὅ­πως ἀποφαίνονται σήμερα ὁλοένα καί περισσότεροι βυζαντινολόγοι τῆς Δύ­σης, σέ πλείστους τομεῖς τῆς κοινωνικῆς καί οἰκογενειακῆς ζωῆς, καθώς καί τῶν σχέσεων μέ ἄλλους λαούς.
   Γιά τούς πιστούς τό πλέον σημαν­τι­κό εἶναι ὅτι στήν κοινωνία τῶν Ρωμιῶν ἐπίκεντρο ἦταν ἡ ὀρ­θόδοξη πί­- στη. Χάρη σ’ αὐτήν ἀνα­πτύχθηκε σέ βάθος ἡ θεολογία καί ἀναδείχθηκαν πλῆθος ἁγίων.  Ἀνήμποροι νά ἐντρυφήσουμε, λόγῳ τῶν πα­θῶν μας, στόν θε­ο­λογικό τους λόγο, τόν ἀντιπαρερ­­­χό- ­­μαστε ἀναζητώντας «πνευ­ματική» τροφή ἀποκλειστικά στήν ἀρχαία ἑλ­ληνική γραμματεία! Ἔ­τσι μᾶς δίδαξαν οἱ δυτικοί πάτρωνές μας, οἱ ὁ­ποῖοι, μετά αἰ­ῶ­νες, κατάφεραν νά ἀ­ποστρα­φοῦν τήν κακέκτυπη δυτική θεολογία τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ καί ὄχι τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου.
   Ἀλλά ὅπως κάθε ἀνθρώπινη κοινωνία εἶχε καί ἐκείνη τῆς Ρωμανίας τίς ἀδυναμίες της. Καί ὅταν ἡ παρακμή ἔ­φθασε στό ἀπόγειό της, ἦλθε ἡ πτώση. Παραδόθηκε σέ βάρβαρο αὐτή τή φο­ρά κατακτητή χωρίς νά προβάλει καί πάλι σθεναρή ἀντίσταση. Καί ἀκολούθησε φρικτή δουλεία αἰώνων ὄχι μόνο τεσσάρων, ὅπως διδασκόμαστε, ἀλλά καί πέντε (βόρειος ἑλληνισμός) ἕως καί ὀκτώ (μικρασιατικός ἑλληνισμός).
   Δέν εἶναι λίγοι πού ἐπιχαίρουν γιά τήν, ὅπως πιστεύουν, κατάρρευση τῆς ρωμιοσύνης. Ἀποφαίνονται μάλιστα ἀνι­στόρητα καί προδοτικά γιά τό Γέ­νος μας, ὅτι οἱ βυζαντινοί, ὅπως τούς ἀποκαλοῦν μέ ἔκδηλη τήν περιφρόνηση, δέν ἦσαν Ἕλληνες! Νεογραικύλοι οἱ ἴδιοι, ὑποταγμένοι στό «πνεῦμα» τῆς Δύσης, ἀναμασοῦν ὅ,τι ἐκεῖνοι ψευ­δῶς διαδίδουν, γιά νά ἀπολαμβάνουν, ὑποκύπτοντας στούς ἰσχυρούς, τιμές καί ἀξιώματα καί νά κατεδαφίζουν ὅ,τι ἀπόμεινε ὄρθιο μετά τήν ἀλ­λαγή δυνάστη μέ τή «σωτήρια» πα­ρέμ­βαση τῶν ἰσχυρῶν γιά τά συμφέροντά τους (Ναβαρίνο). Ἀδιαφοροῦν, ὅπως καί οἱ δυτικοί, γιά τό δράμα τῶν σκλαβωμένων στόν Τοῦρκο λαῶν, θάβουν τόν ἔκδηλο θαυμασμό μισελλήνων περιηγητῶν γιά τό ψυχικό σθένος τῶν ραγιάδων, συγκαλύπτουν τά ἑβδομήν­τα περίπου ἐπαναστατικά κινήματα τῶν προγόνων μας πρίν ἀπό τή Γαλλι­κή Ἐπανάσταση καί πλέκουν ὕμνους γιά τήν ἀστική ἐπανάσταση, τίς συνέπειες τῆς ὁποίας «ἀπολαμβάνουν» σήμερα τά ἕξι δισεκατομμύρια ἀπο­κλήρων τοῦ πλανήτη μας λόγῳ ἀποικιο­κρα­τίας, καταλήστευσης, πολέμων καί ἄγριας ἐκμετάλλευσης! Λυσσομανοῦν κατά τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία συκοφαντοῦν ὡς ὑπηρέτρια τοῦ δυνάστη, ὄντες οἱ κατήγοροι σήμερα εὐτελεῖς ὑπηρέτες τῶν συγχρόνων δυναστῶν. Θέτουν τό ἐρώτημα: Τί ἔκανε αὐτή κα­τά τούς χρόνους τῆς δουλείας; Δέν ἀγνοοῦν τήν ἀπάντηση: Κράτησε ὅσα παιδιά της ἄντεξαν τή φρικτή σκλαβιά, ὥστε νά ἔρθει μέ τόν καιρό τό ποθούμενο. Φλογεροί μοναχοί, ὅπως οἱ ὅσιοι Διονύσιος, Νικάνωρ, Βησσαρίων καί τόσοι ἄλλοι ἐμψύχωσαν τόν πονεμένο λαό, ὥστε νά ἀντέξει καί νά μήν ἀλλα­ξο­πιστήσει. Ἀργότερα ἐμφανίστηκε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί συνέβαλε τά μέγιστα στήν ἀνάσχεση τῶν ἐξισλαμισμῶν. Ὁ λαός μας τίμησε καί τιμᾶ τούς ἁγίους καί προπάντων τούς νεομάρτυρες.
  Οἱ νεο­γραι­κύλοι ἀφρίζουν ἐναντίον τῶν ἁγίων καί ἐκτοξεύουν βα­ρειές κατηγορίες κατά τῶν «ὑποδούλων» ἀκό­μη στίς μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες!
   Τώρα πλέον, θεωροῦν, ἦλ­θε ἡ ὥρα, μέ τήν ἀμέριστη στήριξη τῶν ἰσχυρῶν δυνα­στῶν τοῦ πλανήτη, νά προ­χω­ρήσουν στή λήψη ριζι­κῶν μέ­τρων. Ἐξαγ­γέλ­λουν τήν πρόθεσή τους γιά τροποποίηση τοῦ Συν­­τάγματος, ὥστε ἡ Ἑλ­­λάδα νά καταστεῖ οὐ­δε­τερόθρησκη χώ­ρα! Ἐν­­­νοοῦν βέ­βαια ὅτι ἡ Πολιτεία θά καταστεῖ ἐχθρική πρός τήν πίστη τοῦ λαοῦ. Τυφλωμένοι οἱ σκεπτόμενοι ὅτι ἔ­φθασε τό τέ­λος τῆς πίστης, ἀδυνατοῦν νά δοῦν τήν κατάντια τῆς Γαλλί­ας, τοῦ πρώτου λαϊ­κοῦ κράτους μέ τόν πλήρη διαχω­ρι­σμό. Ἀ­δυνατοῦν ἀκό­μη ἤ δέν θέλουν νά δοῦν τό ἀ­ποτέλεσμα ἑβδομήν­τα χρό­­νων ἀθεϊστικῆς προ­­παγάνδας τοῦ σο­βι­ε­τι­κοῦ καθε­στῶ­τος. Ἡ Ἐκ­­κλησία δέν θά χάσει ἀπό τόν ὑποβιβασμό της σέ νομικό πρόσ­ωπο ἰ­δι­ω­τι­κοῦ δικαίου, ὁ λα­ός μας ὅμως θά πληρώσει ἀ­κρι­βά τήν ἀπο­στασία.
   Βιώνουμε τήν τρίτη μεγάλη παρακμή. Γιά τίς συνέπειές της ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τίς προηγούμενες.

Ἀπ. Παπαδημητρίου

"'Απολύτρωσις", Δεκ. 2018