Δεκέμβριος, ὁδεύοντας πρός τά Χριστούγεννα. Εἶναι ἡ ἐποχή τοῦ χρόνου πού γεμίζει τίς καρδιές μας μέ εὐφροσύνη καί μέ γλυκειά προσμονή γιά τό παιδί πού θά γεννηθεῖ. Διότι αὐτό τό «παιδίον» ξεχωρίζει ἀπό ὅλα τά παιδιά πού γεννήθηκαν ἤ θά γεννηθοῦν. Εἶναι, ὅπως λέει ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὁ «μεγάλης βουλῆς ἄγγελος» (9,5), δηλαδή ὁ ἀγγελιοφόρος τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία μας• εἶναι ὁ «ἄρχων εἰρήνης», ὁ μέγας εἰρηνοποιός πού μᾶς συμφιλιώνει μέ τόν Θεό• εἶναι ὁ ἴδιος ὁ «Θεὸς ἰσχυρός», ὁ ὁποῖος σαρκώνεται γιά νά μᾶς θεώσει.
Πρόκειται, λοιπόν, νά γεννηθεῖ ὁ Χριστός. Ποῦ ὅμως; Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, πού ἀφηγεῖται τά περιστατικά τῆς γέννησής του τότε, στήν Βηθλεέμ, λέει ὅτι γεννήθηκε σ᾽ ἕνα στάβλο καί ὅτι γιά πρώτη βρεφική του κούνια χρησιμοποιήθηκε ἡ «φάτνη», τό παχνί τῶν ζώων. Αὐτό δέ ἔγινε διότι, ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ εὐαγγελιστής, «οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λκ 2,7), δέν ὑπῆρχε κατάλληλος τόπος ἐκεῖ πού πῆγαν ὁ Ἰωσήφ μέ τήν παρθένο Μαρία νά καταλύσουν. Τά πανδοχεῖα τήν ἐποχή ἐκείνη, ὅπως καί μέχρι τίς ἀρχές περίπου τοῦ 20οῦ αἰ., ἦταν μεγάλοι χῶροι χωρίς δωμάτια. Ὁ καθένας ἀπό τούς διανυκτερεύοντες, καί μάλιστα σέ καιρό ἀπογραφῆς, βολευόταν ὅπου καί ὅπως μποροῦσε ἀνάμεσα σέ ἄλλους πολλούς. Συνεπῶς ἦταν ἀδύνατο νά γεννήσει μία γυναίκα μέσα σέ τόσο κόσμο. Γι’ αὐτό καί προτιμήθηκε ὁ στάβλος.
Αὐτά, ἐπαναλαμβάνω, τότε, «ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις» (Λκ 2,1). Ἀλλά Χριστούγεννα ἑορτάζουμε καί σήμερα. Καί σήμερα ὁ «Χριστός γεννᾶται», καί σήμερα ἀναζητᾶ τόπο κατάλληλο γιά τήν γέννησή του. Καί ἄν τότε γεννήθηκε σ’ ἕνα στάβλο, σήμερα θέλει νά γεννηθεῖ στήν καρδιά μας. Θέλει τό ἱστορικό γεγονός τῆς γέννησής του νά γίνει ὑπόθεση τοῦ κάθε ἀνθρώπου, προσωπική ἐμ πειρία.
Εἶναι ὅμως ἡ καρδιά μας ἕτοιμη νά Τόν δεχθεῖ; Εἶναι ἕτοιμη γιά τόν μεγάλο ἐπισκέπτη; Τότε ὁ Κύριος ἐπισκέφθηκε τήν Βηθλεέμ ἀφανῶς, σάν ἔμβρυο στά σπλάγχνα μιᾶς ἄσημης Ναζωραίας. Κανείς στό πανδοχεῖο δέν γνώριζε τήν ταυτότητά του, γι’ αὐτό προφανῶς καί κανείς δέν ἐνδιαφέρθηκε. Γιά ὅλους ἐπρόκειτο νά γεννηθεῖ ἕνας ἀκόμη δοῦλος τοῦ Καίσαρα. Γιά ποιόν λόγο ἄξιζε κάτι περισσότερο ἀπό ἕνα στάβλο κι ἕνα παχνί;
Ὅμως σήμερα γνωρίζουμε ὅλοι. Γνωρίζουμε ὅτι τό παιδί πού θά γεννηθεῖ εἶναι ὁ παντοδύναμος Θεός. Καί γνωρίζουμε ἀκόμη πολύ καλά, ὅπως ἀνέφερα ἤδη, καί τόν σκοπό τῆς γέννησής του: εἶναι ἡ σωτηρία μας. Θέλει νά μᾶς σώσει, νά μᾶς γλυτώσει ἀπό τόν ἐφιάλτη στόν ὁποῖο μᾶς ἐνέπλεξε ἡ ἁμαρτία. Γεννιέται ὡς ἄνθρωπος ὁ Θεός γιά νά ἀναλάβει τό βαρύ φορτίο μας. Δέν γινόταν ἀλλιῶς. Κατεστραμμένοι ἀπό τήν ἐπιλογή τοῦ Ἀδάμ μέσα στήν Ἐδέμ ἀδυνατούσαμε νά ξεπεράσουμε τήν φθορά. Ὁ θάνατος κυριάρχησε σ’ ὅλες τίς γενιές τῶν ἀνθρώπων σάν ἀδυσώπητη κληρονομικότητα. Ἡ ἀπαλλαγή μας ἀπ’ αὐτή τήν κατάσταση δέν ἦταν ὑπόθεση μόνον μετάνοιας, ὅπως λέει ὁ Μ. Ἀθανάσιος, διότι τότε τό πρᾶγμα θά ἦταν ἁπλό. Αὐτό πού χρειαζόταν πλέον ἦταν ἀναστήλωση καί ἀνοικοδόμηση. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἔπρεπε νά ἀνακαινισθεῖ.
Αὐτό λοιπόν κάνει ὁ Θεός Λόγος μέ τήν ἐνανθρώπησή του. Ἑνώνει τήν φύση μας μέ τήν φύση του. Συνδέει τό κτιστό μέ τό ἄκτιστο κι ἔτσι χαρίζει καί πάλι σ’ ὅλους μας τήν προοπτική τῆς ἀφθαρσίας.
Τό ἐρώτημα ὡστόσο παραμένει. Εἴμαστε ἕτοιμοι νά δεχθοῦμε αὐτή τήν προσφορά; Γιατί πρόκειται πράγματι γιά προσφορά, γιά δῶρο, γιά χάρη. Δέν ἐπιβάλλεται. Νά καθαρίσει ἡ ψυχή ἀπό τήν ἁμαρτία γιά νά ’ρθει νά γεννηθεῖ ὁ Χριστός μέσα της. Νά μήν Τόν ξαναστείλουμε στόν στάβλο. Διότι ἄν οἱ Βηθλεε μῖτες ἐκεῖνοι, τότε, ἦταν δικαιολογημένοι λόγῳ τῆς ἄγνοιάς τους, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί τοῦ 21ου αἰώνα ὄχι, δέν ἔχουμε καμιά δικαιολογία.
Εἶναι καιρός λοιπόν νά ἀγωνισθοῦμε φιλότιμα. Νά προσπαθήσουμε, ὥστε τά φετινά Χριστούγεννα νά ἀποτελέσουν γιά ὅλους μας μιά καινούργια εὐλογημένη ἀρχή.
Εὐάγγελος Ἀ. Δάκας
ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΑΣ
