Εἶχε μαστόρους ἡ Ζωή στό σπίτι. Γενική ἀνακαίνιση. Εἶχε καί δυό παιδιά πού πήγαιναν σχολεῖο. Ποῦ νά σταθοῦν νά διαβάσουν! Διαλυμένα ἔπιπλα, σκόρπια οἰκοδομικά ὑλικά, ἐργαλεῖα...
  Παρ᾿ ὅλα αὐτά φρόντισε νά μήν ἀπουσιάσουν ἀπό καμιά τους δραστηριότητα. Τά ἔπαιρνε ἀπ᾿ τό χέρι καί ξεκινοῦσαν ἀπό τό πρωί μαζί τό μαραθώνιό τους. Πρῶτα σχολεῖο, ἔπειτα φροντιστήρια ξένων γλωσσῶν, στή συνέχεια στό κολυμβητήριο, μετά στό ὠδεῖο, σέ δυό δημοτικούς χορούς. Μήπως ξεχάσαμε τίποτε; Ἄ, ναί! Καί στό μπάσκετ τήν Κυριακή τό ἀγόρι καί στό βόλεϋ τό κορίτσι.
  Κάποια μέρα, ὅταν ἔφυγαν οἱ μάστορες κι ἔλαμψε τό σπίτι ἀπό πάστρα καί καθαριότητα, ἡ καινούργια δασκάλα τῆς κόρης της τῆς εἶπε:
  - Θά ᾿θελες νά μοῦ στείλεις τή Σπυριδούλα στό Κατηχητικό;
 - Μπά, εἶναι μακριά ἡ ἐκκλησία (βέβαια δέν τῆς φανέρωσε πώς ἡ ἀπόσταση τοῦ γυμναστηρίου καί τοῦ κολυμβητηρίου ἦταν πενταπλάσια).
 - Τό κατηχητικό γίνεται σέ μιά αἴθουσα τοῦ σχολείου μας, ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό τό λόγο, συνέχισε ἡ δασκάλα.
 - Ἄ, ὄχι, κ. Χριστίνα, δέ γίνεται. Ἄς μήν τήν παραφορτώσω τήν καημένη. Δέ μένει καιρός, πιστέψτε με, ἀπάντησε κοφτά ἡ Ζωή.
 - Δέ θά ᾿θελες νά ᾿ναι κάπου ἀνάμεσα σ᾿ ἐκεῖνα τά παιδιά; τή ρώτησε ἡ δασκάλα δείχνοντάς της μιά εἰκόνα πού εἶχε στόν τοῖχο μέ τόν Κύριο καί τά παιδιά στήν ἀγκαλιά του.
 - Μά κι ἐγώ χριστιανή εἶμαι. Δέν εἶμαι ἄθεη. Καί τά παιδιά μου τά βάπτισα.
 - Ξέρεις πῶς εἶναι αὐτό πού μοῦ λές; «Ἔγραψα τό παιδί μου στό σχολεῖο, ἀλλά τό πηγαίνω στό πάρκο». 
 Θά τό ἔκανες ποτέ αὐτό; Μποροῦν νά ἀναπληρώσουν ὅλες οἱ πολιτιστικές δραστηριότητες τίς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς ἑνός βαπτισμένου παιδιοῦ;
  Δέν ξέρω τί ἀποφάσισε ἡ κ. Ζωή γιά τά παιδιά της, ἀλλά κατάλαβα πώς ὁ ἄνθρωπος σκέφτεται σέ ὅλες τίς ἐποχές μέ τόν ἴδιο τρόπο. Γι᾿ αὐτό μοῦ φάνηκε πάρα πολύ ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου, καθώς σέ διάφορες ὁμιλίες του ἀπευθύνεται στούς γονεῖς.
  Γράφει λοιπόν ὁ ἱερός πατέρας ἀνάμεσα στά ἄλλα: «Σᾶς εἶπα κι ἄλλη φορά, ὅτι ὁ λόγος πού τό κακό γίνεται δυσκολοξερίζωτο, εἶναι ὅτι κανείς δέν φροντίζει τά παιδιά του, κανείς δέν τούς μιλᾶ γιά τήν ἁγνότητα, κανείς γιά σωφροσύνη, κανείς γιά νά περιφρονοῦν τό χρῆμα καί τή δόξα, κανείς δέν τούς λέει αὐτά πού προστάζουν οἱ Γραφές.
 Ὅταν, λοιπόν, τά παιδιά ἀπό τήν πρώτη ἡλικία δέν ἔχουν δασκάλους, τί θά γίνουν; Ἀφοῦ μερικοί μαθαίνουν τό καλό ἀπό τότε πού θά γεννηθοῦν μέχρι τά γηρατειά τους κι ὅμως δέν τό κατορθώνουν, αὐτοί πού ἀπό τήν ἀρχή τῆς ζωῆς τους συνηθίζουν ν᾿ ἀκοῦνε τό κακό, ποιό κακό δέν θά πράξουν; Κι ὅμως τώρα καθένας κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιά νά μορφώσει τά παιδιά του μέ τέχνες καί γράμματα καί λόγια, μά γιά τό πῶς θά γυμνάσει τήν ψυχή τους στήν ἀρετή κανείς δέν δίνει σημασία.
  Ὅταν τά ὁδηγεῖτε στά θέατρα, δέν προβάλλετε γιά δικαιολογία οὔτε τά μαθήματα οὔτε τίποτε ἄλλο. Ὅταν ὅμως χρειάζεται νά ὠφεληθοῦν καί νά κερδίσουν κάτι ἀπό τά πνευματικά, προφασίζεσθε ὅτι εἶναι ἀπασχολημένα.
  Δέν ἐξοργίζετε ἔτσι τόν Θεό, ὅταν γιά ὅλα τ᾿ ἄλλα εὐκαιρεῖτε καί ἀφιερώνετε χρόνο, τό νά ἐπιδίδονται ὅμως τά παιδιά στά δικά του τό νομίζετε ἐνοχλητικό καί ἀναχρονιστικό;
  Τίποτε πιό σπουδαῖο δέν θά κατορθώσεις, ἄν τοῦ μάθεις τέχνη καί κοσμική παιδεία γιά ν᾿ ἀποκτήσει χρήματα, ὅσο ἄν τοῦ διδάξεις τήν τέχνη γιά νά περιφρονήσει τά χρήματα. Ἄν θέλεις νά τό κάνεις πλούσιο, αὐτό κάμε. Διότι πλούσιος δέν εἶναι αὐτός πού ἔχει ἀνάγκη τά πολλά λεφτά καί τόν τριγυρίζουν πολλά ἀγαθά, ἀλλά ἐκεῖνος πού δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίποτε. Μήν ἀναζητᾶς πῶς νά τό κάνεις νά προκόψει στά κοσμικά διδάγματα καί νά τό καταντήσεις φιλόδοξο, ἀλλά φρόντισε πῶς νά τό διδάξεις νά περιφρονεῖ τή δόξα σ᾿ αὐτή τή ζωή.
 Ἀπό πουθενά ἀλλοῦ δέν προέρχεται ἡ διαστροφή τῶν παιδιῶν, παρά ἀπό τό ὑπερβολικό ἐνδιαφέρον γιά τά βιοτικά.
  Ἡ πραγματική σοφία καί ἡ ἀληθινή μόρφωση εἶναι ὁ σεβασμός πρός τόν Θεό. Δέν νομοθετῶ νά παραμένουν ἀμόρφωτα τά παιδιά. Ἀλλά ὁ ἔρωτας τῶν χρημάτων ὅλα τά ἀνέτρεψε καί κατέστρεψε καί ἀπομάκρυνε τόν ἀληθινό φόβο τοῦ Θεοῦ καί κατέλαβε τίς ἀνθρώπινες ψυχές, ὅπως ἀκριβῶς κάποιος τύραννος κατακυριεύει μιά ἀκρόπολη. Γι᾿ αὐτό ἀδιαφοροῦμε καί γιά τή σωτηρία τῶν παιδιῶν μας καί γιά τή δική μας, ἔχοντας μόνο ἕνα σκοπό: πῶς νά γίνουμε πλουσιότεροι καί ν᾿ ἀφήσουμε τόν πλοῦτο μας στούς ἄλλους καί ἐκεῖνοι πάλι σέ ἄλλους καί οἱ μετά ἀπό ἐκείνους στούς μετά ἀπ᾿ αὐτούς· καί γινόμαστε ἔτσι ὄχι κύριοι ἀλλά μεταβιβαστές τῶν χρημάτων καί τῶν κτημάτων μας.
 Δέν παύω νά σᾶς συμβουλεύω καί νά σᾶς παρακαλῶ καί νά σᾶς ἐξορκίζω, πρίν ἀπό κάθε ἄλλο νά δώσετε ἀνατροφή στά παιδιά σας. Ἄν τό πονᾶς τό παιδί σου, φανέρωσέ το μ᾿ αὐτό. Ἐσύ πρῶτος χαίρεσαι τά ἀγαθά, ὅταν ἔχεις καλό γιό κι ἔπειτα ὁ Θεός. Κοπιάζεις γιά τόν ἑαυτό σου.
 Πολύ περισσότερο φροντίζουμε γιά τούς ὄνους καί τούς ἵππους, παρά γιά τά παιδιά. Ἐνῶ φροντίζουμε γιά καλό ὀνηγό, γιά τή διαπαιδαγώγηση τῆς ψυχῆς τοῦ παιδιοῦ διαλέγουμε, ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχε, ὅποιον βρεθεῖ μπροστά μας.
 Τί μπορεῖ ὅμως νά ἐξισωθεῖ μέ τό νά διαμορφώσεις τήν ψυχή τοῦ νέου καί νά διαπαιδαγωγήσεις τό χαρακτήρα του; Ἐμεῖς ὅμως ἀποβλέπουμε πῶς νά ἐξασκηθεῖ στή γλώσσα, πῶς νά μαθαίνει νά ὁμιλεῖ, ὄχι γιά νά μπορεῖ νά ὁμιλεῖ, ἀλλά γιά νά κερδίζει χρήματα.
 Νά τούς δώσουμε τό παράδειγμα, νά τά κάνουμε νά συνηθίζουν ἀπό μικρή ἡλικία στήν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν.
 Διότι, καί ἄν ἀκόμα ἡ προσωπική μας ζωή εἶναι πολύ καλά τακτοποιημένη, ὅταν ἀδιαφοροῦμε γιά τή σωτηρία τῶν παιδιῶν, θά τιμωρηθοῦμε πολύ φοβερά.