«Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τά κατάγματα συνήθως χρήζουν χειρουργείου. Ἄν ὅ­μως παραμείνει στή θέση του μετά τήν ἀνάταξη γιά ἕνα 24ωρο, τότε ἴσως τό ἀποφύγουμε», ἀνήγγειλε ὁ γιατρός τήν... «ἐ­τυ­μηγορία» του καί βγῆκε ἀπό τόν θάλαμο. Προσπάθησα ἀμέσως νά καθησυχάσω τόν 9χρονο γιό μου, ὁ ὁ­ποῖος φο­βᾶται καί μόνο τή θέα τῆς βελόνας, πολύ περισσότερο τήν προ­ο­πτική ἑνός χειρουργείου:
  Σήμερα γιορ­­τάζει ὁ ἅγιος Λουκᾶς, πού εἶναι εὐαγγελιστής καί γιατρός. Θά ζητή­σου­με τή βοήθειά του καί, νά εἶσαι σίγουρος, θά τό κάνει τό θαῦμα του!».
  Τήν ἑπόμενη μέρα τό πρῶτο πού μοῦ εἶπε χαρούμενος ἦταν πώς ὅσες φορές ξύπνησε μές στή νύχτα προσευχόταν στόν ἅγιο Λουκᾶ. Λίγο ἀργότερα, στήν πρωινή μας «βόλτα» στόν διάδρο­μο τῆς κλινικῆς, καθώς περ­νού­σαμε τή «στάση τῆς Ἀδελφῆς», προσέξαμε τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου στήν ἄκρη τοῦ πίνακα ἀνακοινώσεων.
  «Αὐτός δέν εἶναι, μαμά, ὁ ἅγιος Λου­­κᾶς; Τί ὄμορφος πού εἶναι! Νά δεῖς, μα­μά, θά τό κάνει τό θαῦμα του», μοῦ εἶπε αἰσιόδοξα, ἀλλά κι ἐγώ θεώρησα καλό οἰωνό τό «συναπάντημα» μέ τήν εἰκόνα του.
  Γρήγορα ὅμως οἱ ἐλπίδες μας διαψεύστηκαν. Ἡ ἀκτινογραφία ἔδειξε με­τακίνηση τοῦ σπασμένου ὀστοῦ κι ὁ γιατρός προγραμμάτισε τό χειρουργεῖο γιά τήν ἑπόμενη μέρα.
  Γιά ἄλλη μιά φορά προσπάθησα νά ἠρεμήσω τόν μικρό, ἐνῶ μέσα μου προ­βληματιζόμουν ἔντονα. Ἦταν λά­θος μου πού καλλιέργησα στό παιδί τή βεβαιότητα ἑ­νός θαύ­ματος; Καί τώ­ρα πού τό πο­θού­μενο δέν πρα­γ­μα­τοποιήθηκε πῶς θά τοῦ ἐ­μπνεύ­σω καί πάλι τήν ἐμπι­στο­σύνη στόν Θεό καί τούς ἁγίους του; Μή­πως τελικά ἔβλα­ψα περισσότερο παρά ὠ­­φέλησα;
  «Ὁ Ἅγιος, καλό μου παιδί, δέν ἔ­κανε αὐτό πού τοῦ ζητήσαμε, ὅμως θά δεῖς. Ὅλα θά πᾶνε καλά! Νά σοῦ πῶ κι ἕνα μυστικό; Ὁ ἅγιος Λουκᾶς θά εἶναι μαζί σου στό χειρουργεῖο, θά κατευθύνει τόν γιατρό μας καί γρήγορα θά γίνεις καλά!», τοῦ εἶπα καθώς πά­- λευα κι ἐγώ μέ τούς λογισμούς.
  Πίστευα πώς τοῦ εἶχα δώσει λίγο θάρρος, ὅμως ἡ ἔντονη ἄρνησή του νά συνεργαστεῖ, ὅταν ἦρθε ὁ τραυματιοφορέας νά τόν μεταφέρει στό χειρουργεῖο, καί ἡ γεμάτη δάκρυα παράκλησή του νά μήν τόν ἀφήσω μόνο, ἔδειχναν τό ἀντίθετο.
  Ἡ ἐπέμβαση κράτησε πολύ λιγότερο ἀπό τό ἀναμενόμενο κι ὁ γιατρός μᾶς διαβεβαίωσε ἀνακουφισμένος πώς τελικά ἦταν εὔκολη ἡ περίπτωσή του.
  Ὁ μικρός μόλις συνῆλθε μᾶς εἶπε: «Μέ­σα στό ἀσανσέρ γιά τό χει­ρουρ­γεῖο εἶπα ἀπό μέσα μου τό ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Λουκᾶ καί σταμάτησα νά κλαίω. Δέν φοβόμουν ἄλλο, κι ἄς ἤμουνα μόνος».
  Τόν φίλησα γλυκά, ἐνῶ μέσα μου εὐχαριστοῦσα τόν ἅγιο Λουκᾶ γιά τό θαῦμα πού τελικά ἔκανε.

Σ.Τ.

"Ἀπολύτρωσις", Ὀκτ. 2023