Στά παράλια τῆς Μικρασίας, στήν Πέργη τῆς Παμφιλίας ὁ Θεόδωρος στά δεκαοκτώ του χρόνια ὀρθός ἀγκαλιάζει τά ξύλα τοῦ σκληροῦ σταυροῦ, πού στή­νονται γι᾽ αὐ­τόν καί ἀναφωνεῖ μέ ἀκράδαντη πίστη στήν ἀνάσταση τοῦ Χρι­στοῦ: «Σέ εὐχαριστῶ, Κύριε, γιατί τώ­ρα κρατῶ τούς κλάδους τοῦ δέντρου τῆς ζωῆς!».
  Μαζί μέ ἄλλους εὔρωστους καί ἱκανούς νέους ἐπιλέχθηκε νά ἀσκηθεῖ κατάλληλα, γιά νά ὑπηρετήσει τόν αὐτο­κράτορα Ἀντωνίνο (138-161 μ.Χ.) σέ εἰ­δι­κές ἀποστολές. Μά ἡ καρδιά τοῦ Θε­ό­δωρου ἦταν δοσμένη στόν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν.
  -Ἐγώ ἀπό τήν ἡμέρα πού γεννήθηκα εἶμαι σφραγισμένος στό ὄνομα τοῦ Βασιλέα μου. Ποτέ μου ὥς τώρα δέν θυσίασα σέ ψεύτικους θεούς, ἀπαντᾶ μέ ὅλη τήν ὁρμή τῆς νιότης του στήν πρόσκληση τῶν ἀρχόντων νά προσφέρει θυσία στά εἴδωλα.
  -Ποιός εἶναι ὁ βασιλέας σου; τόν ρωτοῦν.
  -Ὁ Ἰησοῦς Χριστός!
  Ἡ ἀπάντηση γεμάτη λεβεντιά καί ἀρ­χοντιά πνευματική ἀντηχεῖ ὁλόγυρα, ἐκεῖ στήν Πέργη, ὅπου οἱ «ὡραῖοι πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων τὴν εἰρήνην» εἶ­χαν φθάσει νωρίς καί τό κήρυγμα τοῦ εὐαγ­γε­λίου εἶχε σπαρεῖ πλούσια ἀπό χέρια ἀποστολικά.
Τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, ἡ λατρεία καί ἡ ὁμολογία τῶν πιστῶν, «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» προκαλεῖ τούς ἐχθρούς, «σημεῖ­ον ἀντιλεγόμενον» σέ κάθε ἐποχή. Πέφτουν μέ λύσσα πάνω στόν Θεόδωρο, τόν χτυποῦν μέ μανία, τόν ἐξευτελίζουν.
  Φέροντας τά σημάδια τοῦ μαρτυρί­ου ὁ ἀλύγιστος στρατιώτης τοῦ οὐράνι­ου Βασιλέα στέκει μέ παρρησία μπρο­- στά στόν ἄρχοντα καί τόν καλεῖ νά γνωρίσει κι αὐτός τόν ἀληθινό Θεό καί δημι­ουργό του. Κι ὅταν γιά τιμωρία τόν βα­σα­νίζουν πάνω σέ πυρακτωμένη σχά­ρα καί τό σῶμα του καίγεται ἀργά καί βα­σα­νιστικά, ὁ Θεός ἐπεμβαίνει καί για­τρεύει τόν νεαρό μάρτυρα, ὁ ὁποῖος δια­λαλεῖ τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί καλεῖ ὅλους σέ ἐπίγνωση καί μετάνοια. Συγκλονισμένος ἀ­πό τό καταπληκτικό σημεῖο ὁ Διό­σκου­ρος, ἱερέας τῶν εἰδώ­­λων, ἀρνεῖται τίς μαγεῖες καί τήν εἰδωλολατρία. Μπροστά στά ἔκπληκτα μά­τια ὅλων ὁμολογεῖ τήν ἀκατανίκητη δύ­ναμη τοῦ Χριστοῦ, ἐπικαλεῖται δημόσια τόν Θεό τοῦ Θεόδωρου καί ὁδηγεῖ­ται στό μαρτύριο.
  «Μέγας ὁ Θεός τῶν χριστιανῶν!», φω­νάζουν καί οἱ δύο στρατιῶτες, ὁ Σωκράτης καί ὁ Διονύσιος, πού ἔλαβαν ἐ­ντολή νά δέσουν τόν Ἅγιο σέ ἄγρια ἄ­- λο­γα καί νά τόν βασανίσουν. Ἡ θαυμαστή προστασία τοῦ Θεοῦ, πού ἀσφαλίζει τόν πιστό δοῦλο του, συγκινεῖ τίς καρδιές τους καί ὁμολογοῦν μέ τόλμη τή χριστιανική εὐσέβεια. Τούς ρίχνουν ὅ­λους σέ πυρακτωμένο καμίνι κι ἐκεῖ μέ­σα τούς φονεύουν μέ λόγχες γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
  Ἀπεγνωσμένος στέκει ὁ ἔπαρχος μπροστά στή σπορά τῆς πίστης πού ἁπλώνεται ἀπρόσμενα καί δίνει θαυμαστούς καρπούς ὁμολογίας. Καλεῖ τή μητέρα τοῦ Θεόδωρου, γιά νά πείσει τόν γιό της νά λυπηθεῖ τή ζωή του, νά θυσιάσει στά εἴδωλα καί νά παραδειγματίσει τό πλῆ­θος τοῦ λαοῦ. Μά ἐκείνη ἀνήκει στή γε­νιά τῶν χριστιανῶν μητέρων πού ἀνέ­θρε­ψαν μάρτυρες καί ἔγραψαν μέ τήν αὐταπάρνησή τους σελίδες ἀξιο­θαύ­­μαστου ἡρωισμοῦ στό βιβλίο τῆς ἀν­θρώπινης ἱστορίας. Ἡ Φιλίππα, ἡ μη­τέ­ρα τοῦ Ἁγίου, μέ φρόνημα γενναῖο ἀπαντᾶ πώς μέ τόν σταυρικό θάνατο τό παιδί της προσφέρεται ζωντανή θυσία στόν ἀληθινό Θεό καί κερδίζει τήν αἰ­ω­νιότητα.
  Τρεῖς ἡμέρες πάνω στόν σταυρό τοῦ μαρτυρίου του ὁ Θεόδωρος, πιστός στή συστράτευση μέ τόν Βασιλιά του, ἀ­ναπνέει τή σωτηρία, προγεύεται τήν ἀ­νάσταση.
«Κοινωνὸς ὤφθης, Θεόδωρε,
τοῦ πά­θους
τῷ καὶ παθητῷ καὶ παθῶν ὑ­περτέ­ρῳ»,
ψιθυρίζουμε εὐλαβικά κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν στιχουργό καί ἀντικρίζουμε ἕναν ἐσταυρωμένο νά ζεῖ τήν ἀνάσταση, ἕναν χριστιανό σταυροφόρο νά φθάνει νικη­φό­ρος στόν οὐρανό.   Στίς 19 Ἀπριλίου τιμοῦμε εὐλαβικά τόν ἅγιο Θεόδωρο, τόν μάρτυρα τῆς ἀνάστασης, τόν γενναῖο ὁμολογητή καί ἱεραπόστολο. Συ­ντροφευμένο τό ὄνομά του μαζί μέ κεῖ­νο τῆς ἡρωικῆς μητέρας του, πού καταδικάστηκε σέ θάνατο διά ξίφους, ἔχουν περάσει στήν αἰωνιότητα.
  «Φιλῶ Φιλίππαν, ὡς ἀθλητοῦ μητέρα·
  Φιλῶ Φιλίππαν, ὡς ἀθλοῦσαν ἐκ ξίφους».
  Μάνα καί γιός ἔρχονται κοντά μας ἀπό τίς ἀπαρχές τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά νά μᾶς μεταφέρουν τήν πείρα δυό χιλιάδων χρόνων, γιά νά μᾶς βεβαιώνουν πώς στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἰσέρχονται ὅσοι ἀγάπησαν τή δόξα τοῦ Σταυροῦ. Ἡ μαθητεία στόν Σταυρό σηματοδοτεῖ τήν κοινωνία στήν Ἀνάσταση!

Ἰχνηλάτης

"Ἀπολύτρωσις", Ἀπρίλ. 2023