Ὁ φαρισαῖος εἶπε ὅτι εἶναι ὁ καλύτερος ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους... καί τούς κατη­γό­ρησε ὅλους. Γι’ αὐτό καί ἔ­μεινε πίσω στόν δρόμο. Καί ὅ­πως ἕνα πλοῖο, ἀφοῦ δια­πλεύ­σει ἄπειρες φουρτουνιασμένες θάλασσες καί ξεφύγει ἀπό πολλές θύελλες, στό τέ­λος χάνει ὅλο τόν θησαυρό πού κουβαλᾶ, ἐπειδή χτύπη­σε σέ κάποιο σκόπελο στήν εἴσοδο τοῦ λιμανιοῦ, ἔ­τσι ἀ­κριβῶς καί αὐτός ὁ φαρισαῖ­ος: ἀφοῦ ὑπέμεινε ὅλους τούς κόπους τῆς νηστείας καί  κά­θε ἄλλης ἀρετῆς, ἐπειδή δέν συγκράτησε τή γλώσσα του, ἔπαθε τό φοβερό ναυάγιο μέ­σα στό ἴδιο τό λιμάνι, στόν ναό, ὅταν τελείωσε τήν προσευχή του...

Χρυσοστόμου, Στό ρητό
«Εἴτε προφάσει εἴτε ἀληθείᾳ» 1, ΕΠΕ 27,424.