Φτάσαμε στό τέλος τῆς φετινῆς σχολικῆς χρονιᾶς, τῆς τόσο ἰδιάζουσας. Ἀρ­χές Ἰουνίου καί ἀναζητοῦμε μία δημιουργική ἐργασία μέ στόχο νά ἀγγίξει εὐαίσθητες χορδές ἀνθρωπιᾶς.
- Καλημέρα, παιδιά. Σήμερα θά κολυμπήσουμε!
- Τέλεια! Μιά καί μπῆκε τό καλοκαί­ρι, θά δοῦμε παραλίες; ἀναρωτιέται ὁ πάν­τα ἐνθουσιώδης Πέτρος.
- Σιγά μήν πᾶμε καί γιά βουτιές στή Χαλκιδική, πετάχτηκε ὁ Μάνος, τό πειραχτήρι τῆς τάξης.
- Ἄλλου εἴδους βουτιές θά ἐπιχειρήσουμε σήμερα. Θά ριχτοῦμε στήν ὑπέ­ρο­χη θάλασσα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἤ μᾶλλον σέ ἕνα πλούσιο ποτάμι σοφί­ας τοῦ λαοῦ μας, τίς παροιμίες!
- Σάν αὐτές πού μάθαμε γιά τό ψω­μί, στήν ἀρχή τῆς χρονιᾶς;
- Ναί, μόνο πού αὐτή τή φορά θά διαλέξουμε τό αἷμα.
Στό ἄκουσμα τῆς λέξης διάβασα τήν ἀπορία στά μάτια τῶν παιδιῶν.
- Κατερίνα, πήγαινε, σέ παρακαλῶ, καί διάβασε στό ἀναρτημένο ἡμερολόγιο τί γράφει στίς 14 Ἰουνίου.
- Παγκόσμια ἡμέρα ἐθελοντικῆς αἱ­μο­δοσίας.
- Σέ εὐχαριστοῦμε. Μιά καί μελετοῦμε στή γλώσσα τήν ἑνότητα τοῦ ἐ­θελοντισμοῦ, σκέφτηκα πώς ἀξίζει νά μελετήσουμε συνδυαστικά τήν ἐθελοντική αἱμοδοσία. Λοιπόν, ξεκινᾶμε! Ποιές παροιμιώδεις φράσεις γνωρίζετε μέ τή λέξη αἷμα;
- Κυρία, ἡ μάνα μου, ὅταν τήν τρελαίνω μέ τή φασαρία πού κάνω, φωνάζει: «Μοῦ ἀνέβηκε τό αἷμα στό κεφά­λι».
- Ἐγώ πάλι ὅταν τρομάζω, λέω πώς «μοῦ κόπηκε τό αἷμα», μονολόγησε ἡ Σοφία.
- Ὁ παππούς μᾶς λέει συχνά: «Τό αἷμα νερό δέν γίνεται».
- Μοῦ ἦρθε μία ἀναλαμπή! Τά λόγια τοῦ Κολοκοτρώνη πού εἶπα στή γιορτή: «Μία φορά ἐβαπτίστημεν μέ τό λάδι, βαπτιζόμεθα καί μία μέ τό αἷμα διά τήν ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος μας!».
- Ὡραῖα, παιδιά! Τί παρατηροῦμε σ’ αὐτές τίς φράσεις;
Παίξαμε ἀρκετά μέ τήν κυριολεξία καί τή μεταφορά... Κι ὕστερα ἄρχισαν οἱ βαθύτεροι προβληματισμοί. Αἷμα: μία λέ­ξη βαρυσήμαντη, ἕνα σημαῖνον μέ πολλά σημαινόμενα. Μά αὐτό πού προέχει εἶναι ἡ πρωταρχική ἀξία τοῦ αἵματος.
- Τό μάθαμε στή Βιολογία, συμπλή­ρω­σε ἔνθερμα ὁ Ἀντώνης. Μοῦ τά λέει καί ἡ μητέρα μου πού εἶναι νοσηλεύτρια. Πολλοί ἀσθενεῖς χρειάζονται αἷ­μα.
- Γι’ αὐτό, παιδιά, ἀξίζει νά δώσουμε λίγο ἀπό τόν χρόνο μας καί λίγο ἀπό τό αἷμα μας.
- Ἐμεῖς πέρυσι εἴχαμε τόν θεῖο μας γιά μῆνες στό νοσοκομεῖο καί χρειαζόταν συνεχῶς αἱμοπετάλια. Εἴχαμε πολ­λή ἀ­γωνία.
- Ναί, Μαρία μου, ὅταν ζοῦμε κάποιο περιστατικό στό οἰκογενειακό μας περιβάλλον, τότε εὐαισθητοποιούμαστε περισσότερο.
Ἡ αἱμοδοσία ἀποτελεῖ μία κίνηση ἀ­γαπητική. Συχνά ἀκοῦμε γιά σπουδαίους δωρητές πού χρηματοδοτοῦν κοινωφελῆ ἔργα ἤ γιά εὔπορους πού προ­βαίνουν σέ γενναιόδωρες ἐλεημοσύνες. Κι ὅμως, ἀ­κόμη κι ἄν εἶσαι πολύ φτωχός, μπορεῖς ἐντελῶς ἀνέξοδα νά προσφέρεις μία ζωτική φιλανθρωπία. Ἄν σοῦ τό ἐπιτρέπει ἡ ὑγεία σου, μπορεῖς μέ ἱλαρότητα νά δώσεις λίγο ἀπό τό αἷμα σου. Στά μάτια τοῦ παντεπόπτη Θεοῦ με­τρᾶνε αὐτές οἱ σταγόνες σου σάν τό εὐ­λο­γημένο δίλεπτο τῆς χήρας.
Τά τελευταῖα χρόνια γίνεται καί στήν πατρίδα μας μία πιό ὀργανωμένη προσ­πάθεια. Τό Ἐθνικό Κέντρο Αἱ­μο­δοσί­ας (ΕΚΕΑ) μέ ποικίλες δραστηριότητες σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα κινητοποιεῖ ὅλο καί περισσότερους πολίτες. Τό ποσοστό τῶν ἐθελοντῶν αἱμοδοσίας χρό­νο μέ τόν χρόνο αὐξάνεται. Μάλιστα, σέ διάφορους ἐπαγγελματικούς χώρους καλοῦν­ται τά εἰδικά κινητά συνεργεῖα τῶν Ὑ­πηρεσιῶν Αἱμοδοσίας.
- Ναί, τό ξέρω. Στήν ἑταιρεία πού δουλεύει ὁ πατέρας μου εἶχαν δύο φο­ρές φέτος αἱμοδοσία, ἐπιβεβαίωσε ἡ Ἄννα.
- Ὡστόσο, γιά ἕνα συνειδητό μέλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἡ αἱμοδοσία ἀποκτᾶ καί πνευματικές διαστάσεις. Ὁ χριστιανός δέν θά ἐπικεντρωθεῖ μονάχα στή 14η Ἰουνίου. Ὅταν ἐπιλέξει νά δώ­σει αἷμα, δέν θά ἐπιτελέσει ἁπλῶς μία καλή πράξη ἀλληλεγγύης πρός κάποιο ἀναγκεμένο συμπολίτη…
- Δηλαδή; ρώτησε ἀπορημένη ἡ Χριστίνα.
- Γιά σκεφτεῖτε, παιδιά… Ποιός ἄλ­λος ἔδωσε τό αἷμα του, γιά νά σωθεῖ ὄχι ἕνας ἄνθρωπος ἀλλά ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα;
Μεμιᾶς φωτίστηκαν τά μάτια τους. «Ὁ Χριστός!».
- Σωστά. Ὁ Χριστός ἔχυσε τό τίμιο αἷμα του γιά τή σωτηρία ὅλων μας. Αὐ­τό τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ κυλάει στίς φθαρτές μας φλέβες καί μᾶς θεώνει. Ἑπομένως, ἡ δωρεά τοῦ αἵματος εἶναι πράξη ἱερή. Ἀξίζει νά τή συνοδεύσουμε μέ τή συναίσθηση πώς εἶναι ἕνα ἐλάχιστο ἀντίδωρο εὐγνωμοσύνης πρός τόν οὐράνιο Πατέρα, πού μᾶς δίνει ὄχι μό­νο τήν ἐπίγεια ζωή, ἀλλά μέ τό θεϊκό του αἷμα μᾶς ἐξασφάλισε καί τήν αἰ­ώ­νια ζωή.
- Αὐτό πού λέμε τώρα εἶναι πολύ σπουδαῖο. Ὅταν γίνω αἱμοδότης, ἔτσι θά τό σκέφτομαι! ἀναφώνησε ὁ Μάνος.
- Μέσα ἀπό αὐτό τό πρίσμα τῆς θεϊ­κῆς ἀγάπης τό αἷμα γίνεται ζωή. Πότε; Ὅταν ἀκόμη κι αὐτή τήν ἀνθρωπιστική αἱμοδοσία τή θεωρήσω μέ τά μάτια τῆς πίστης ὡς κίνηση ἑνός χρεώστη πρός τόν πρῶτο ἐθελοντή αἱμοδότη, τόν σωτήρα μας Χριστό. Δίνω στόν ἀδελφό μου λίγες σταγόνες αἷμα μέ πολλή ἐν Χριστῷ ἀγάπη!

A.T.

"Ἀπολύτρωσις", Ἰουν.-Ἰουλ. 2021