Ἡ ἀναστάσιμη φύση μέ τῆς ἄνοιξης τίς εὐωδιές προκαλεῖ γιά μία ἔξοδο… Οἱ μαθητές μου σήμερα εἶναι ἰδιαίτερα ἀνήσυχοι.
- Κυρία, θέλουμε νά βγοῦμε ἔξω, νά παίξουμε, νά τρέξουμε! Νά δοῦμε τή φύση, νά ἀκούσουμε τά πουλιά...!
- Νά δοῦμε καί νά ἀκούσουμε; Ἀλήθεια, ἔχετε σκεφτεῖ πῶς θά ἦταν ἡ ζωή μας χω­ρίς μάτια, χωρίς ἀκοή;
- Νομίζω δέν θά ἄξιζε μιά τέτοια ζωή, λέει ὁ Μᾶρκος.
- Ἔ, ναί... χωρίς νά βλέπεις καί νά ἀ­κοῦς! Δέν θά μιλοῦσες κιόλας! συμπληρώνει ἡ Χριστίνα. Γιατί μᾶς ρωτᾶτε, ὅμως;
- Γιατί σκέφτηκα σήμερα νά σᾶς διαβάσω ἀπό ἕνα βιβλίο πού ἔγραψε μία κουφή καί τυφλή κοπέλα.
- Κουφή καί τυφλή; Μά πῶς τό ἔγρα­ψε;
- Ἡ Ἕλεν Κέλερ βρέφος ἀκόμη ἔχασε τήν ὅραση καί τήν ἀκοή της. Μέχρι τήν ἡλικία τῶν 7 ἐτῶν συμπεριφερόταν σάν ἕνα μικρό ἀγρίμι. Ἕ­να δυνατό φῶς ἀνέτειλε στή ζωή της ὅταν συναντήθηκε μέ τή δα­σκά­λα της, τήν Ἄνν Σάλιβαν. Ἐκείνη ἦ­ταν πού μέ­σα σέ ἕνα μήνα, μέ ὑπομονή καί ἀφοσίωση, τῆς ἔμα­θε πολλά καί κυρίως νά σχηματίζει μέ τά δάκτυλά της λέξεις στή νοηματική γλώσ­σα. Δυστυ­χῶς ὅμως δέν εἶχε καταφέρει νά συνδέσει στό μυαλό τῆς Ἕλεν τίς λέξεις μέ τά ἀντίστοιχα ἀν­τικείμενα. Ὥσπου ξη­μέ­­ρω­σε ἡ 5η Ἀπριλίου τοῦ 1887…
- Τί ἔγινε τότε;
- Ἦταν μία ἀποκάλυψη ἐκείνη ἡ ἡ­μέρα γιά τήν Ἕλεν. Κατάλαβε κάτι πού ἄλλαξε τή ζωή της καί τῆς ἔδωσε νόημα ὕπαρξης! Ἀκοῦστε πῶς τό γράφει ἡ ἴδια: «Ἡ δασκάλα μου ἔβαλε τό χέρι μου στό στόμιο τῆς ἀντλίας τοῦ νεροῦ. Καθώς τό κρύο νερό ἔπεφτε στό ἕνα μου χέρι, ἐ­κεί­νη σχημάτισε στό ἄλλο τή λέξη “νερό”, πρῶτα ἀργά, μετά πιό γρήγορα. Στεκόμουν ἀκίνητη. Ὅλη μου ἡ προσοχή ἦταν στραμμένη στίς κινήσεις τῶν δαχτύλων της. Ξάφνου ἀπόχτησα συνείδηση κάποιου πού ’χα λη­σμο­νήσει... καί κάπως ἔτσι μοῦ ἀποκαλύφτηκε τό μυστήριο τῆς γλώσσας. Τό­τε πιά κατάλαβα ὅτι “νερό” σήμαινε τό θαυμάσιο δροσερό “κάτι” πού ἔτρεχε πά­νω στό χέρι μου... Ἔφυγα ἀπ’ τό ἀν­τλιο­στάσιο διψασμένη γιά μάθηση. Τό καθετί εἶχε ἕνα ὄνομα καί τό καθετί γεννοῦσε μία καινούργια σκέψη. Καθώς γυρνούσαμε σπί­τι, ὅ,τι ἄγγιζα μοῦ φαινότανε πώς ἀ­ναρριγοῦσε ἀπό ζωντάνια. Κι αὐτό γιατί ἔβλεπα τό καθετί μέ τήν καινούργια παράξενη ὅραση πού εἶχε ἔρθει... Τό βρά­δυ ἐκείνης τῆς ἀξέχαστης ἡμέρας δέν ὑπῆρ­χε στόν κόσμο παιδί πιό εὐτυχισμένο ἀπό μένα... καί γιά πρώτη φορά στή ζωή μου περίμενα ἀνυπόμονα νά ξημερώσει ἡ καινούργια μέρα».*
- Κυρία, τί ὑπέροχο!
- Μόλις κατάλαβε, ἄρχισε νά βλέπει, νά ζεῖ!
- Ναί, Μαρία… ἔτσι ἀκριβῶς! Δέν θά μοῦ ἔφτανε μιά μέρα νά σᾶς μιλάω γιά τήν Ἕλεν Κέλερ. Ἔζησε ἕνα θαῦ­μα μέ τήν «νέ­α ὅραση» πού τῆς χαρί­στη­κε.
- Κυρία, μοῦ θυμίζει λιγάκι αὐτό πού λέγαμε στά Θρησκευτικά τήν προηγούμενη ὥρα μέ τούς δύο μαθητές τοῦ Χριστοῦ στήν πορεία πρός Ἐμμαούς. Κι ἐ­- κεῖνοι ὅταν κατάλαβαν τί εἶχε γίνει, ποιός ἦταν ὁ Ξένος πού ἦταν ἀνάμεσά τους, ἔνιωσαν μιά χαρά! Σάν νά ἄνοιξαν ξαφνικά τά μάτια τους καί εἶδαν...
- Ἔτσι εἶναι, Κατερίνα. Στήν πνευματική ζωή ἡ συνάντηση μέ τόν Θεό ἀ­νοίγει τά μάτια τῆς καρδιᾶς καί βλέ­πουμε ἀληθινά. Ἀξίζει νά ἔχετε μιά τέτοια ἐμπειρία!
- Τί ἄλλο πέτυχε ἡ Ἕλεν Κέλερ; Δια­βάστε μας κι ἄλλο! ζητάει ἀνυπόμονα ἡ Μαρία.
- Θά τά διαβάσετε ἐσεῖς στό βιβλίο πού ἔγραψε ἡ ἴδια. Μόνο νά σᾶς πῶ ὅτι στά 17 της χρόνια φοίτησε στή Νέα Ὑ­όρκη καί γιά πρώτη φορά ἕνα κωφό καί τυφλό ἄτομο πῆρε πτυχίο ἀπό τό κολλέγιο Radcliffe. Ἔμαθε τή μέθοδο Μπράιγ καί μαζί ἑλληνικά, γερμανικά, λατινικά καί γαλλικά. Δική της εἶναι ἡ φράση: «Ἄν δεχτοῦμε ὅτι τό βιολί εἶναι τό τελειότερο μουσικό ὄρ­γανο, τότε ἡ ἑλληνική γλώσσα εἶναι τό βιολί τῆς ἀν­θρώπινης σκέψης».
- Τί ὡραῖο!
- Μελέτησε πολλά βιβλία, ἔγινε συγγραφέας, ταξίδεψε καί ἔδωσε διαλέξεις, ἐπιδόθηκε σέ κοινωνικές διεκδικήσεις κυρίως ὑπέρ τῶν δικαιωμάτων τῶν τυ­φλῶν. Βραβεύτηκε καί τιμήθηκε γιά τή γιγάντια θέλησή της, ἀναδείχτηκε πρωτα­γωνίστρια τῆς ζωῆς!
- Κυρία, διάβασα στό διαδίκτυο γιά μία τελείως τυφλή 22χρονη φοιτήτρια ἀπό τήν Αἴγυπτο, τήν Ἀντί Ἔλ Ἀραμπί, πού ἀ­γαπᾶ πολύ τήν ἑλληνική γλώσσα καί πέρσι πῆρε τό πιστοποιητικό Ἑλληνομάθειας μέ ἄριστα ἀπό τό Ἑλληνικό Πολιτιστικό Κέντρο Καΐρου στόν ἑορτασμό γιά τήν Παγκόσμια Ἡμέρα τῆς Ἑλ­ληνικῆς Γλώσσας. Δήλωσε μάλιστα ὅτι θέλει νά ἐπισκεφθεῖ τήν Ἑλλάδα καί νά πάρει τήν ἑλληνική ὑπηκοότητα.
- Ἐνῶ ἐμεῖς πού ἔχουμε μάτια καί αὐ­τιά παραιτούμαστε στήν πρώτη δυσκολία.
- Ναί, παιδιά. Καί σήμερα ὑπάρχουν πολλές... Ἕλεν γύρω μας. Ἡ θέλησή της εἶναι γιά ὅλους μάθημα ζωῆς! Ὀγ­δόντα ὀκτώ χρόνια εἶδε καί ἄκουσε πο­λύ περισσότερα ἀπό ὅλους ἐμᾶς!
- Βέβαια σέ αὐτό τή βοήθησε ἡ δασκάλα της, ἔτσι δέν εἶναι, κυρία;
- Ναί, γιατί πίστεψε πώς μπορεῖ νά τή βοηθήσει καί δούλεψε σκληρά. Ἡ Κέλερ τήν εὐγνωμονοῦσε καί ἔλεγε: «Ἄν μποροῦσα νά δῶ γιά λίγο, θά ἤθε­λα νά ἀτενίσω τό πρόσωπο τῆς δασκάλας μου».
- Μεγάλη ὑπομονή εἶχε ἡ κυρία Σάλιβαν! Ἀλλά... κι ἐσεῖς, κυρία, προ­σπα­θεῖ­τε πολύ μαζί μας...
- Κυρία, νομίζω πώς καί σέ σᾶς ἡ σημερινή ἱστορία δίνει πολλά μηνύματα: ὑπομονή καί ἐπιμονή μαζί μας! Καί κάποια μέρα, ποῦ ξέρετε; Μπορεῖ τό ὄνο­μά σας νά γραφτεῖ πλάι στό δικό μας… φημισμέ­νο ὄνομα! φωνάζει ὁ Μᾶρκος χαρούμενα.
- Εὔχομαι μέ τά μάτια καί τά αὐτιά σας ἀνοιχτά στά θαυμαστά τοῦ Θεοῦ νά προοδεύσετε ἀληθινά στή ζωή σας καί τά ὀνόματά σας νά γραφτοῦν στό αἰ­ώ­νιο βιβλίο τοῦ Θεοῦ, Μᾶρκο. Κι ἐκεῖ δί­πλα νά ᾽ναι καί τό δικό μου…

Μ.Ε.Χ.

* Ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο: «Ἡ ἱστορία τῆς ζωῆς μου» τῆς Ἕλεν Κέ­λερ, Ἐκδόσεις Ἐκ­παιδευτικῶν «Περι­βολάκι», Ἀθήνα, 1999.