Ὁ γερο-Συμεών περιμένει στήν πόρ­­τα τῆς Ὑπαπαντῆς. Κοιτάζει μακριά μέ προσμονή, ἀλλά δέν φαίνεται κανένας στόν δρόμο. Ἐρήμωσε αὐτός ὁ τόπος ἀπό μανάδες μέ παιδιά στήν ἀγκαλιά τους νά τά πᾶν στόν ναό νά τά εὐλογήσουν, νά τά σαραντίσουν, νά τά βαφτίσουν.
Αὐτή ἡ χώρα δέν εἶναι μικρή, ὅπως μᾶς ὀνειδίζουν καί μᾶς ἀπειλοῦν οἱ πολυπληθεῖς γείτονές μας ἀπέναντι στό Αἰγαῖο. Δέν εἶναι καθόλου μικρή, εἶναι ἄ­δεια. Ἄδειες οἱ ἀγκαλιές, ἄδεια τά χωριά καί τά νησιά, οἱ πλαγιές κι οἱ κάμποι.
Ὁ ἑλληνισμός ἔχει 4.000 χρόνια συν­εχοῦς παρουσίας σ᾽ αὐτήν τή γωνιά τοῦ κόσμου, συνεχοῦς παρά τίς ἀτε­λεί­ωτες ἐπιδρομές ἀλλοφύλων, συμβιώσεις, μετακινήσεις, ἀφομοιώσεις, δου­λεῖες, ἀν­ταλλαγές, μεταναστεύσεις, συμπιέσεις, μέ ὅ,τι τέλος πάντων ἔφε­ρε τό ποτάμι τοῦ χρόνου στόν δρόμο μας. Τίποτε δέν σταμάτησε τήν πορεία μας.
Τώρα ὅμως γιά πρώτη φορά φαίνεται ὅτι ἐμεῖς οἰ ἴδιοι, μόνοι μας, ἀποφασίσαμε κάτι ἄλλο γιά μᾶς.
Τά στοιχεῖα εἶναι ψυχρά μαθηματικά. Σέ λίγα χρόνια κινδυνεύουμε νά ἀφανιστοῦμε. Ἡ τελευταία εὐρωπαϊκή στατιστική ἔρευνα δίνει καί στήν Ἑλ­λά­δα τήν πρώτη θέση (31%) στά νοικοκυριά τοῦ ἑνός ἀτόμου. Ἀκολουθοῦν στή δεύτερη θέση (25%) τά ἀνδρόγυνα πού ἐπιλέγουν νά μήν κάνουν παιδιά. Στήν τρίτη μόλις θέση (21,9%) βρίσκονται τά ἀνδρόγυνα μέ παιδιά. Τήν τέταρτη θέση (15,7%) κατέχουν πάσης φύσεως σύμφωνα καί συμβιώσεις. Καί στήν πέμπτη θέση (6,3%) οἱ μονογονεϊκές οἰκογένειες καί τά παιδιά χωρίς γονεῖς.
Κι ὅταν βέβαια ἀναφερόμαστε σέ  ἀν­δρόγυνα μέ παιδιά, ἐννοοῦμε μέ ἕνα παιδί (45,8%), δύο παιδιά (44,2%), τρία παιδιά καί πάνω (10%).
Μιλοῦσα πρίν λίγο καιρό στό τηλέφωνο μέ μιά Ἀρμένισσα πού ζεῖ μέ τήν οἰκογένειά της στήν Ἑλλάδα. Μοῦ ἐξηγοῦσε τί γίνεται στό Ναγκόρνο-Καραμπάχ καί ἐπί μία ὥρα σπάραζε στό κλάμα.
- Χάσαμε μέσα σέ δύο μῆνες 5.000 στρατιῶτες στόν πόλεμο, παλληκάρια πού μποροῦσαν νά κάνουν οἰκογένεια, νά κάνουν παιδιά. Ἀγαπῶ τό ἔθνος μου, εἶναι μόνο του στόν κόσμο. Θέλω νά ζή­σει τό ἔθνος μου. Αὐτό πού γίνεται τώρα εἶναι σάν μιά καινούργια γενοκτονία.
- Πόσο πληθυσμό ἔχει σήμερα ἡ Ἀρ­μενία; τή ρω­τάω.
- Δύο-τρία ἑκατομμύρια. Καί ἑπτά περίπου ἑκατομμύρια εἴμαστε σκορπισμένοι σέ ὅλο τόν κόσμο. Πονάω νά μή χαθεῖ τό ἔθνος μου.
- Μή φοβᾶσαι, τῆς λέω, ἡ Ἀρμενία δέν θά χαθεῖ, γιατί δέν θέλετε νά χαθεῖ... Ἀδύνατον ἔθνος τόσων δακρύων αἰώνων νά χαθεῖ. Γιά τήν Ἑλλάδα ὅμως δέν εἶμαι καθόλου σίγουρη.
Ἡ Ἀρμενία ἐξακολουθεῖ νά θρηνεῖ γιά τά καινούργια πάθη τοῦ λαοῦ της ἀπ᾽ τούς Τούρκους. Γνωστό ἄλλωστε ὅτι Ρῶσοι -παρά τίς ὄψιμες λυκοφιλί­ες-, Ἀρ­μένιοι καί Ἕλληνες εἶναι γιά τούς Τούρκους οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί τους.
Οἱ Ἕλληνες ὅμως δέν χρειαζόμαστε πλέον ἐ­χθρούς γιά νά μᾶς ἀφανίσουν. Τή γενοκτονία τήν ἐπιτελοῦμε μόνοι μας. Ὑπογεννητικότητα καί ἐκ­τρώσεις, οἱ μεγαλύτεροι ἀριθμοί στήν Εὐρώπη. Φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ὅτι δέν μᾶς νοιάζει ἐμᾶς τούς ἴδιους νά συν­εχίσουμε, πόσο μᾶλλον νά γίνουμε ἔθνος δακρύ­ων, γιά νά σωθοῦμε.
Τά 100 χρόνια τῆς παλιγγενεσίας χαράχτηκαν ἀπό τή Μικρασιατική καταστροφή. Στά 200 εἶναι μπροστά στήν πόρτα μας ἡ ἐθνολογική μας ἐξαφάνιση. Γι᾽ αὐ­τό ἡ μόνη ἐπείγουσα Μεγάλη Ἰδέα πού εἶναι ἀνάγκη νά μᾶς συνεπάρει εἶναι νά ἀντιστρέψουμε τά στατιστικά δεδομένα. Κι αὐτό θά τό κάνουμε μόνο ἐμεῖς, μόνοι μας. Ἄς ἀφήσουμε τούς πολιτικούς μας στήν ἡσυχία τους! Αὔριο θά εἶναι πολιτικοί χωρίς πόλεις καί χωρίς πολίτες... Ἀλλά καί πάλι δέν θά θέλουν -καί γι᾽ αὐτό καί δέν θά μποροῦν- νά καταλάβουν τίποτα.
Θυμᾶμαι, πρίν πολλά χρόνια σέ μιά ἐκδήλωση κατά τῶν ἐκτρώσεων, μία κυρία νά ὠ­ρύεται: «Ἄ! ὥστε ἔτσι, θέλετε νά γεννᾶμε παιδιά γιά νά τά στέλνουμε νά πολεμήσουν τούς Τούρκους». Ὄχι, κυρία μου, ὄχι γι᾽ αὐτό! Γιά νά πολεμήσουμε τήν ἀνυπαρξία.
Ὁ γερο-Συμεών ἀκόμα περιμένει. Ἕνας ἄλλος ἱερέας, ὁ παπα-Δημήτρης, δέν περιμένει πλέον τίποτα. «Στήν ἐνορία μου», λέει, «τό 2018 εἴχαμε 160 κηδεῖες, 6 γάμους, 3 βαπτίσεις».
Ποιές γιορτές γιά τά 200 χρόνια; Μᾶλλον τίτλοι τέλους.

Ζ.Γ.