Διανύουμε μία τόσο ἰδιάζουσα σαρακοστή φέτος... Ἀσφυκτικός κλοιός ἀπό δυσάρεστες ἐξελίξεις πανταχόθεν... Ἀ­φήνω στήν ἄκρη τά γεγονότα τῆς τραγικῆς ἐπικαιρότητας καί προσ­παθῶ ὅ­πως καί τόσοι πιστοί νά ἀξιοποιήσω τίς μέρες τοῦ ἐγκλεισμοῦ.  Φυλλομε­τρῶ τό Μηναῖο τοῦ Δεκεμβρί­ου κι ἀναζητῶ... Φτάνω στό συναξάρι τῆς 17ης τοῦ μη­νός, μνήμη τῶν φιλτάτων ἁγίων Τρι­ῶν Παίδων ἐν Καμίνῳ.
   Θαυμαστή ἡ σωτηρία τῶν παλληκαριῶν τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό τό καμίνι τῆς φωτιᾶς. Δέν ἔσβησε ἡ φωτιά, ἀλλά μέ τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ αὐτοί βίωναν ὑπερουράνια δροσιά μέσα στό καμίνι. Τούς βρίσκω τόσο γλυκιά συντροφιά μέ­σα στή δίνη τῆς πανδημίας! Ἡ ἐμ­πει­ρία ἀπό τήν ἔμπυρία τους μοῦ προτείνει δι­έξοδο στό τωρινό ἀδιέξοδο. Ἦ­ταν τρεῖς ἁπλοί νεαροί αἰχμάλωτοι κι ὅμως μέ τήν πίστη στόν Θεό ὑψώθηκαν πάνω ἀπό τίς δυνάμεις τῆς φύσης. Γι’ αὐτό καί δίκαια ὁρίστηκαν προστάτες τῶν πυροσβεστῶν, ἐνῶ κάλλιστα μποροῦν νά σταθοῦν πρότυπα καί γιά κάθε ἄν­θρωπο πού ἀγωνίζεται καθημερινά νά εἶναι τοῦ Θεοῦ κινούμενος ἐντός τοῦ ὅποιου πυ­ρός... Μέ αὐτή τή διπλή ἰ­διότητα τοῦ προστάτη καί τοῦ προτύπου ἐπαναφέρω τούς τρεῖς Παῖδες στή σκέ­­ψη μου μέ πρόσθετους συνειρμούς γιά τό τότε καί γιά τό τώρα. Μεταφέρομαι στόν προηγούμενο αἰώ­να κι ἕνας νεαρός πού πάλεψε μέ τή φωτιά συν­­ται­ριάζει μέ τήν ἐπιλογή του τήν ὑ­περ­νί­­κη­ση τῆς ἐσωτερικῆς πυρκαγιᾶς...
   Ξημερώματα 12ης Νοεμβρίου 1942 σημειώνεται πυρκαγιά σέ ἕνα διώροφο κτήριο στή συνοικία Κουλέ Καφέ. Ὁ πυ­ροσβέστης Κωνσταντῖνος Πούλιος ἀπό τό γραφικό Πολυδένδρι Γρεβενῶν μαζί μέ ἄλλους συναδέλφους καταφτάνουν γιά τήν κατάσβεση τῆς ἐκτεταμένης φωτιᾶς. Ἀγωνίζονται ὅλοι τους μέ θάρρος κι αὐταπάρνηση. Οἱ στιγμές εἶ­ναι πολύ κρίσιμες. Ὁ Κωνσταντῖνος φέρνει στόν νοῦ τόν μόλις 7 μηνῶν γιό του, τή νεαρή του σύζυγο, τή θαλπωρή τοῦ σπιτιοῦ του. Ὅμως τό χρέος τόν καλεῖ νά ὁρμήσει γιά νά σβήσει τή φω­τιά πού ὁλοένα θεριεύει. Ξαφνικά μέ­ρος τοῦ κτηρίου καταρρέει καί καταπλακώνει τόν 26χρονο πυροσβέστη. Τόν ἀ­νασύρουν ἀπό τά συντρίμμια σοβαρά τραυματισμένο καί τόν μεταφέρουν ἀ­μέσως στό νοσοκομεῖο. Δυ­στυ­χῶς εἶ­ναι πλέον ἀργά. Μετά ἀπό λί­γη ὥρα ἀφήνει τήν τελευταία του πνοή.
   Ἕνας πυροσβέστης, λοιπόν, ρίχτη­κε στή φωτιά σβήνοντας μέσα του τίς φλόγες τῆς ἰδιοτέλειας. Θυσιάστηκε πάνω στό κα­θῆκον του νά σώσει ζωές συνανθρώπων του καί νά περισώσει τίς πε­­ριουσίες τους. Ὁ Κωνσταντῖνος ὑ­πῆρ­ξε ὁ πρῶτος πεσών τοῦ ἐπίσημου Πυροσβεστικοῦ Σώματος, γι’ αὐτό καί ἡ 12η Νοεμβρίου ὁρίστηκε μετά ἀπό χρόνια ὡς Ἡμέρα Μνήμης τῶν πεσόντων πυροσβεστῶν, διότι μετά τόν πρῶ­το πεσόντα πολλοί ἔπεσαν πάνω στό κα­θῆκον... ἐξακο­λουθεῖ ὁ κατάλογος νά μακραίνει...
   Βυθομετρῶ τά κρίσιμα δευτερόλεπτα τοῦ διλήμματος ἐκείνου τοῦ παλληκαριοῦ. Θαυμάζω κι ἀναρωτιέμαι κα­τά πόσο σήμερα ἀντιμετωπίζουμε τήν κρίσιμη στιγμή ἡρωικά. Ἐρευνῶ  περιστατικά τῆς ἀφάνειας μέ ἄσημους πρω­ταγωνιστές καί διαπιστώνω πώς μπορεῖ νά μή διαφημίζονται, ἀλλά ναί, ὑπάρχουν καί στίς μέρες μας ἄνθρωποι ἀνάμεσά μας πού ὑπηρετοῦν θυσιαστι­κά σέ διάφορες θέσεις. Εἶναι ἄνθρωποι τῆς διπλανῆς πόρτας, τοῦ μόχθου καί τῆς δουλειᾶς... Ποικίλα τά ἐπαγγέλμα­τά τους. Κι ὅμως κάποια εἶναι λειτουργήματα, ἀποτελοῦν χρέος ἱερό. Σέ ἔ- κτακτες περιπτώσεις ἀπαιτοῦν ἀν­δρεί­α, αὐταπάρνηση, ὑπέρβαση τοῦ ἐ­γώ μέσα σέ κλάσματα δευτερολέπτου... Καί τότε αὐτός ὁ ἁπλός ἄνθρωπος μεταρσιώνεται σέ ἥρωα. Γιατί ἐκείνη τήν κρίσιμη στι­γμή προκρίνει τή σωτηρία τοῦ ἄλ­λου καί ριψοκινδυνεύει τή δική του ζωή. Ἀγγίζει τή διδαχή τοῦ Κυρίου μας νά ἀγαποῦμε τόν πλησίον μας ὡς ἑαυτόν. Βρίσκεται μέσα στή φωτιά τῆς ὁρι­ακῆς κατάστασης καί παλεύει νά φέρει τή δροσιά, τήν ἀνακούφιση ὅσο αὐτό εἶναι δυνατόν.
   Ὑπάρχουν ψυχές πού καθημερινά ἀκροβατοῦν μεταξύ ζωῆς καί θανάτου καί ὀφείλου­με τουλάχιστον νά τό ἀναγνωρίζουμε καί νά τίς εὐχαριστοῦμε. Πέρα ἀπό τά ἀνδραγαθήματα τῶν κορυφαίων προσωπικοτήτων τῆς πατρίδας μας ἀνά τούς αἰῶνες, στεκόμαστε σήμερα εὐ­γνώμονα καί μπροστά σέ κά­θε εὐσυνείδητο συμπολίτη πού ὑπηρετεῖ δίπλα μας. Μάλιστα αὐτή τήν τε­τα­μένη περίοδο ἕνα πλῆθος φιλότιμων ἀνθρώπων μάχονται μέσα στό ζοφερό καμίνι τῆς πανδημίας. Γιατροί, νοσηλευτές καί τόσοι ἄλλοι γνωστοί καί ἄ­γνω­στοι παλεύουν γιά τήν ἀσφάλεια ὅλων μας, γιά νά σβήσουν τίς ἑστίες τοῦ κα­κοῦ.
   Προστάτες στούς «πυροσβέστες» παντός εἴδους στέκουν οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες ἐν καμίνῳ πού τούς τιμοῦμε στήν καρδιά τοῦ Δεκεμβρίου. Εἴτε ἡ δοκιμασία παρέλθει εἴτε συνεχίζει νά μᾶς κατακαίει, ἐμεῖς μποροῦμε νά προσλαμβάνουμε τήν αὔρα τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἄν πορευόμαστε δοξολογικά, ὅπως ὁ Ἀνανίας, ὁ Ἀζαρίας κι ὁ Μισαήλ. Κι ἄν χρειαστεῖ ἀπό τήν ὅποια θέση μας στήν κοινωνία νά τολμήσουμε ἅλμα στή φω­τιά, ἄς δώσει ὁ Κύριος δύναμη καί φωτισμό! Ἡ ἔκβαση ἀνήκει πάντοτε στή δική του πρόνοια.

Α.Τ.

"Ἀπολύτρωσις", Δεκ. 2020