Χαμογελῶ καθώς μαζεύω τό χριστουγεννιάτικο τραπέζι… Τό γιορτινό γεῦμα μόλις ἔχει τελειώσει καί στό παιδικό δωμάτιο ἐπικρατεῖ μία σπάνια ἡσυχία, καθώς ὅλοι ἀσχολοῦνται μέ τά δῶρα πού ἔστειλαν ὁ παππούς καί ἡ γιαγιά. Ἡ ἀπουσία τους εἶναι ἡ μόνη λύπη πού ἀφήνω νά ἀγγίξει τήν καρδιά μου αὐτή τή μεγάλη μέρα χαρᾶς. Χαμογελῶ καί πάλι ὅταν, καθώς πλένω τά πιάτα, μετρῶ ἕνα λιγότερο. Ἡ ζημιά τῆς ἡμέρας, σκέφτομαι.
Εἶναι καιρός πού τό ἔχω πάρει ἀπόφαση πώς δέν πρόκειται κανένα οἰκογενειακό μας γεῦμα νά μοιάζει μέ αὐτό πού συνήθως παρουσιάζουν οἱ διαφημίσεις: χαμογελαστοί γονεῖς, οἱ ὁποῖοι χαρωπά ἑτοιμάζουν κάτι γιά τά παιδιά τους, ἐνῶ ἐκεῖνα κάθονται ὑπομονετικά στό τραπέζι κουνώντας χαριτωμένα τά ποδαράκια τους κάτω ἀπό αὐτό. Ἔπειτα, ὅλοι μαζί, πάντα χαμογελαστοί, ἀπολαμβάνουν τό γεῦμα τους.
Τό δικό μας τραπέζι διαφέρει ἀρκετά. Δέν ἐκσφενδονίζεται βέβαια τό φαγητό ἐδῶ κι ἐκεῖ, ἀλλά ἀπέχουμε πολύ ἀπό τήν παραπάνω ὀνειρική εἰκόνα. Πάντα σέ κάποιον δέν θά ἀρέσει τό φαγητό ἤ, κι ἄν ἀκόμη τοῦ ἀρέσει, θά προτιμοῦσε ὡστόσο κάτι ἄλλο. Πάντα, μά πάντα, κάποιος θά ρίξει τό ποτήρι του μέ τό νερό. Καί πάντα κάποιος θά ἐνοχλεῖται, εἴτε ἐπειδή «κάθεσαι πολύ κοντά μου» εἴτε ἐπειδή ἁπλά «ἔτσι μοῦ ἀρέσει». Ἐννοεῖται πώς ὅλο αὐτό συνοδεύεται ἀπό γκρίνια καί κάποιες φορές μεγάλη γκρίνια!
Σήμερα μπορεῖ ἡ μέρα νά εἶναι ξεχωριστή καί τό φαγητό νά ἱκανοποίησε ὅλες τίς προτιμήσεις, γιά ἄλλη μία φορά ὅμως οἱ ἀταξίες δέν ἔλειψαν. Τό μαρτυροῦσε τό σπασμένο πιάτο στήν ἄκρη τοῦ πάγκου. Μέ λίγα λόγια, ἦταν ἕνα «συνηθισμένο μεσημεριανό».
Ὅμως κάποια στιγμή, καθώς τούς κοιτοῦσα ἕναν-ἕναν, εὐχαρίστησα τόν Θεό γι᾽ αὐτή τήν ὄμορφη μικρή στιγμή, πού κάποιος χαζογελοῦσε, ἄλλος λέρωνε τό τραπεζομάντηλο, ἄλλος μιλοῦσε δυνατά καί ἐνοχλητικά. Ἤμασταν ὅλοι μαζί, γεροί καί ἀγαπημένοι• αὐτό εἶχε σημασία!
Εὐχαρίστησα τόν Θεό κι εὐχήθηκα αὐτές τίς μικρές στιγμές, πού δίνουν ἄλλο χρῶμα στήν καθημερινότητά μας, νά μπορῶ νά τίς ἀνακαλύπτω, νά μήν τίς προσπερνῶ ἀδιάφορα καί νά παίρνω δύναμη γιά νά συνεχίζω τόν ἀγώνα μου μέ διάθεση δοξολογίας.
Σ.Τ.
ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΑΣ
