Ἦταν οἱ πρῶτες μέρες πού τό νιόβγαλτο σκαρί φούσκωνε τά πανιά καί κινοῦσε στό πέλαγος μέ ὀνείρατα φωτεινά, μέ προσευχή καί προσφορά.
Μόλις πρίν λίγο καιρό ἑνώθηκαν στό μυστήριο τοῦ γάμου ὁ Τιμόθεος, ὁ νεαρός ζηλωτής ἀναγνώστης τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας τῆς Παναπέας στήν Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου, καί ἡ σεμνή καί εὐγενής Μαύρα. Οἱ καρδιές δεμένες μέ ἀγάπη φλογερή στόν Ἰησοῦ Χριστό κι ἕναν πό­θο βαθύ γιά τήν ἐξάπλωση τῆς βασιλεί­ας του. Τῆς ζω­ῆς ἡ ἄνοιξη τούς χαμογελοῦσε καί τό μέλλον σάν θάλασσα γο­ητευτική ἁ­πλωνόταν μπροστά τους.
Καί τότε ἀ­πειλητική, τρομακτική, βί­αια ξέσπα­σε ἡ καταιγίδα. Ὁ τραχύς εἰ­δω­λολάτρης ἔπαρχος Ἀρριανός, ἀ­παι­τεῖ ἀπό τόν Τιμόθεο νά παύσει τό ἔργο του, πού ἔχει καρπούς θαυμαστούς: τή μεταστροφή πολλῶν ἀν­θρώπων στήν ἀ­παγορευμένη πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ διαταγή ὁρισμένη ἀπό τόν χρι­στο­μά­χο αὐτοκράτορα Διοκλητιανό ἀπαιτεῖ ἄμεση ἐφαρμογή: Νά παραδώσει τά ἱε­ρά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας στήν πυ­ρά. Ἀ­πό τά νεανικά στήθη ἀν­τηχεῖ ὥ­ριμη καί ἀνδρεία ἡ ἀπάντηση: «Κα­νένας στρατιώτης δέν παραδίδει τό τιμημένο ξίφος του στόν ἐχθρό. Κι ἐ­γώ στρατιώτης τοῦ Βασιλέα τῶν οὐ­ρανῶν ποτέ δέν θά παραδώσω τά ἱερά βιβλία μου, πού εἶναι τά ὅπλα στόν ἀγώνα μου».
Τά θεϊκά βιβλία δέν παραδόθηκαν! Γιά ἄλλη μιά φορά στήν ἱστορία αὐ­τοῦ τοῦ κόσμου διαφυλάχθηκαν οἱ ἅ­γιες γρα­φές, ὁ ἀτίμητος θησαυρός τῶν χριστιανῶν. Τό τίμημα βαρύ! Τροχοί, πυρακτωμένα σίδερα, καζάνια καί φωτιές ἐπιστρατεύονται γιά νά καμφθεῖ ὁ ἡρωικός πιστός τοῦ Χριστοῦ. Τό φρόνημά του παραμένει ἀκμαῖο καί ὑψηλό. Μονάχα μία εἶναι ἡ ἀγωνία του, ἡ σταθερότητα τῆς ἀγαπημένης του συζύγου.
Ἡ συνάντηση τῶν δύο νεόνυμφων δέν ξετυλίγεται ρομαντικά καί εἰδυλλι­ακά. Πλάι τους καιροφυλακτεῖ καί τούς διεκδικεῖ ἐπιτακτικά ἡ ζωή καί ὁ θάνατος. Κι αὐτοί κάνουν μαζί τήν ἐ­πιλογή τους. Στηρίζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον στήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ μέ συ­ζυγ­ική ὁμοφροσύνη καί ἀγαπητική ὁμοφωνία. Οἱ μό­λις εἴκοσι μέρες τῆς κοινῆς τους ζωῆς θά γίνουν αἰώνιες μέ τήν ἀφοσίωση σ’ Ἐκεῖνον πού εἶ­ναι ἡ ἀρχή καί τό τέλος, τό Α καί τό Ω. Ναί, τούτη τή συνάντηση τήν καταγράφει μέ δέος ὁ οὐ­ρανός καί τή φυλάγει ὁ ἱερός συναξαριστής στή μνή­μη τῶν ἁγίων μαρτύρων πού τιμοῦμε στίς 3 Μαΐου.
Οἱ δύο νέοι καταδικάζονται νά πεθάνουν μέ θάνατο σταυρικό. Τό σῶμα τους καταρρέει βασανισμένο καί καταματωμένο ἀπό τά φοβερά βασανιστήρια, μά ἡ ψυχή τους σκιρτᾶ. Τρανή τιμή, ξεχωριστή εὐλογία νά ἔχουν τό ἴδιο τέλος μέ Αὐτόν πού ἀγάπησαν περισσότερο ἀπό ὅλα στή ζωή τους. Σκύβουν μέ εὐλάβεια καί ἀσπάζονται καί οἱ δύο τά ξύλα τοῦ σταυροῦ. Κι ἔπειτα παραδίδονται στή σταύρωση «σύμμορφοι γενόμενοι τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου». Οἱ δύο σταυροί στήνονται ὁ ἕνας ἀπέναντι στόν ἄλλο καί πάνω τους κρέμονται τά σώματα τῶν δύο νεαρῶν συζύγων. Ἐννέα μερόνυχτα παραμένουν κρεμασμένοι στόν σταυρό μέ «εὔτολμον καρτερίαν». Ὁ σατανᾶς τούς πειράζει, οἱ εἰδωλολάτρες τούς προκαλοῦν. Κι αὐτοί πολεμοῦν μέ ὅπλο τήν πολυαγαπημένη τους ἁγία Γραφή. Ἐνισχύουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον μέ χωρία ἀπό τή Βίβλο καί προσεύχονται μέ λόγια θερμά. Ἡ παν­το­δύναμη θεία χάρη τούς σκεπάζει, τούς ἐνισχύει, τούς κραταιώνει. Φτερουγίζουν κοντά τους ἐνισχυτικά οἱ ἄγγελοι. Καί τέλος ἀνοίγει ὁ οὐρανός καί τό ἱερό ζεῦγος εἰσέρχεται νικηφόρα στή Βασιλεία.
Ὁ Τιμόθεος καί ἡ Μαύρα ἀνέβηκαν στόν σταυρό κι ἔφθασαν στήν ἀνάσταση. Κι ἐκπληρώθηκε ἡ βαθειά τους ἐπιθυμία νά εἶναι γιά πάντα μαζί. Μένουν ἑνωμένοι εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων, μνημονεύονται καί εἰκονίζονται πάντα μαζί, ὁ ἕνας δίπλα στόν ἄλλον. Ἕνα μαρτυρικό ἀνδρόγυ­νο πρότυπο γιά ὅλους τούς πιστούς μέσα στήν ἱστορία. «Ζεῦγος ὁμόζυγον καὶ ξυνωρὶς θαυμαστή», πρεσβεύ­ουν γιά τόν ἀγώνα μας καί ἐπιτελοῦν θαύματα.
Θυσιάστηκαν στήν πρώτη τους νιότη γιά νά βιώνουν τήν αἰώνια ἄ­νοιξη τῆς οὐράνιας βασιλείας. Ἀγάπησαν τόν σταυρό γιά νά γεύονται τή δόξα τῆς ἀνάστασης. Νίκησαν τήν κρίση τῆς στιγμῆς, γιά νά ἀπολαμβάνουν τήν αἰωνιότητα. Καί μᾶς ψιθυρίζουν τή σωτήρια ἀλήθεια πώς σέ κάθε κρίση οἱ καρδιές πού φτερώνονται ἀπό τόν θεῖο ἔρωτα πορεύονται θαυμαστά ἀπό τόν Γολγοθᾶ τῆς γῆς στήν αἰώνια ἀνάσταση τοῦ οὐρανοῦ.

Ἰχνηλάτης