Πορευόμενος πρός τά Ἰεροσόλυ­μα ὅπου θά σταυρωθεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶχε θριαμβεύσει ἐπί τοῦ θανά­του ἀναστήσας τόν Λάζαρο στή Βηθανία.
   Στή συνέχεια εἰσῆλθε στά Ἰεροσόλυμα κατά ἄκρως παράξενο τρόπο. Ἀνέβηκε σέ ἕνα γαϊδουράκι κάνοντας νά ἐκπληρωθεῖ ἡ προφητεία τοῦ Ζαχαρία (9,9): «Μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών. Ἰ­δοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμε­νος ἐ­πὶ πῶλον ὄνου» (Ἰω 12,15). Οἱ γραμματεῖς τῶν Ἰουδαίων ἀσφαλῶς καί εἶχαν γνώση τοῦ βιβλίου τοῦ προφήτη Ζα­χα­ρία. Εἶχαν γνώση τοῦ περιεχομένου, δέν ἀποδέχονταν ὅ­μως καί τά γραφόμενα. Ὅπως καί ὅ­λοι οἱ ἄνθρωποι τῆς πτώσεως, ἦσαν διαποτισμένοι μέ τήν ἐνδοκοσμική ἀν­τί­λη­ψη ὅτι κύ­ριο γνώρισμα τοῦ ἄρ­χον­τα εἶναι ἡ ἰσχύς. Ὁ βασιλιάς ἐπι­βαίνει σέ πλου­μι­στή ἅμαξα, τήν ὁποία σύρουν πανέμορφα ἄλογα. Συνοδεύ­εται ἀπό φρου­ρά πού προη­γεῖται καί ἀκολουθεῖ διασφαλίζοντας τήν τήρη­ση ἀ­ποστάσεων ἀπό τόν «χυδαῖο ὄ­χλο». Ὁ Χριστός προκα­λοῦ­σε στό ἔπακρο μέ τή στάση του. Εἶχαν ἤ­δη πλη­ρο­φο­ρηθεῖ ὅτι πρίν λίγες ἡ­μέρες εἶ­χε ἀναστήσει νε­κρό. Ὅσο καί νά ἦ­σαν δύσπι­στοι, δέν ἦταν δυνατόν νά θεωρήσουν ἀλαφροΐσκιωτους τό πλῆ­θος τῶν μαρτύρων πού βεβαίω­ναν τό γεγονός. Ἀλλά ἄν ὁ Χριστός εἶχε τή δύναμη νά ἀνασταίνει ἀκόμη καί νε­κρούς, τί θά ἦταν ἀκατόρθωτο γι’ αὐ­τόν; Γιατί βασάνιζε τήν ψυχή τους ἐπί τρία ἔτη; Ἑξακόσια ἔτη κατοχῆς εἶχαν συμπληρωθεῖ ὑπό διάφορους δυνάστες γιά τόν λαό τοῦ Ἰ­σρα­ήλ. Δέν ἦταν πλέον καιρός νά ἀπο­λαύσει κι αὐτός τήν ἐ­λευθερία του ἀλλά καί κάτι περισσότερο; Γενιές εἶχαν τραφεῖ μέ τήν προσδοκία τοῦ Μεσσία, ὁ ὁ­ποῖ­ος ὄχι μόνο θά χάριζε τήν ἐλευθερία, ἀλλά θά ὑπέτασσε τά ἔθνη στήν ἐξουσία τοῦ ἐκλεκτοῦ λα­οῦ τοῦ Θεοῦ. Αὐ­τή, ὅπως καί πλῆθος ἄλλων ἀντιλή­ψεων, πού εἶχαν εἰσχωρήσει στήν παράδοση τῶν Ἑβραίων -τίς ὁποῖες στηλίτευε μέ πολύ καυ­στικό τρόπο στά κη­ρύγματά του ὁ Χριστός-, εἶχαν καλλιεργήσει ἕναν τρόπο ἑρμηνείας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης σύμφωνο μέ τίς ἀντιλήψεις τοῦ ἀνθρώπου τῆς πτώσεως. Πῶς ἦ­ταν δυνατόν νά σταθοῦν μέ προσοχή καί νά ἀποδεχθοῦν τήν προφητεία τοῦ Ζαχαρία; Ποῦ ἀκούστηκε βασιλιάς σέ γαϊδουράκι; Γι’ αὐτό καί ὁ φθόνος γιά τή λαμπρή ὑποδοχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν «ἐπικατάρατο ὄχλο» ἐπιτείνει τήν ἀμηχανία τους: Νά περι­μένουν κι ἄλλο μήπως καί ὁ Χριστός μεταμορφωθεῖ στόν Μεσσία πού προσ­δοκοῦσαν ἤ νά ἐπισπεύσουν τή διαδικασία ἐξόντωσής του παραδίδοντάς τον στούς μισητούς ρωμαίους κατακτητές; Λαμβάνουν τή δεύτερη ἀ­πό­φαση.
  Ὁ Χριστός πορεύεται πρός τό πά­θος του ἐρήμην ἀκόμη καί αὐτῶν τῶν μαθητῶν του, οἱ ὁποῖοι ὥς τήν τελευταία στιγμή παρερμηνεύουν τήν πο­ρεί­α πρός τή δόξα του καί ζητοῦν πρωτοκαθεδρίες! Γνωρίζει, ὡς Θεάνθρωπος, ὅτι ὁ λαός, πρόβατα χωρίς ποιμένα, εἶναι εὐμετάβλητος καί ὑποκύπτει διαχρονικά στόν δημαγωγικό λόγο. Ὅσο καί ἄν μᾶς φαίνεται παράξενο αὐτό, ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου τό βεβαιώνει ἀναντίρρητα. Ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα καί ἡ ἄρνηση τοῦ Πέτρου, ἡ ἐγκατάλειψη ἀπό τούς λοι­­πούς πλήν τοῦ Ἰωάννη μαθητές εἶναι κοινά γνωρίσματα τοῦ ἀνθρώπου τῆς πτώσεως.
  Κύλησαν αἰῶνες καί πλῆθος λαῶν τοῦ πλανήτη ἐγκολπώθηκε τή νέα πί­στη, τῆς ὁποίας θεμέλιο ἀποτελεῖ ἡ μετά τή σταύρωση καί τόν θάνατο ἀ­νάσταση τοῦ Χριστοῦ. Πανηγυρικά συρρέουμε στούς ναούς γιά νά λά­βου­με τά κλαδιά, ὅπως ἐκεῖνα τῶν φοινίκων πού κρατοῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι κατά τήν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στά Ἰε­ροσόλυμα καί τήν πορεία του πρός τό ἑκούσιο πά­θος. Ὅμως ἀκόμη καί σήμερα ἀδυνατοῦμε νά κατανοήσου­με γιατί ὁ Χρι­στός ἐπέλεξε ἕνα γαϊδουράκι γιά τήν πραγματοποίηση τοῦ «θριάμβου» του. Ἀδυνατοῦμε ἀκόμη νά κατανοήσουμε τήν ἔσχατη ταπείνωσή του, τή σταυρική θυσία. Γι’ αὐτό καί ἐπιχειροῦμε, ἰδίως οἱ «χριστιανοί» τῆς Δύ­σης, οἱ στρεβλωτές τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, συναισθηματική προσέγγιση καί βιασμό τοῦ εἶναι μας, ὥστε νά συμπάσχουμε γιά λίγο μαζί Του. Τό «σήμε­ρον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου» ἐκ­λαμ­βάνου­με ὡς κάποια ἀναπαράστα­ση, μή κατανοώντας τόν λειτουργικό χρόνο τῆς Ἐκκλησίας καί τή διαχρονική ὑπό­μνη­ση τοῦ Χριστοῦ νά τόν ἀκολου­θή­σου­με αἴροντες τόν προσωπικό μας σταυ­ρό μέ συνέπεια. Ὁ σταυρός μᾶς τρομάζει καί ἐπιδιώκουμε νά βροῦμε παρακάμψεις τοῦ Γολγοθᾶ, δηλαδή ἀ­νώ­δυνη κατάληξη στήν ἀνάσταση. Ἐκ­κοσμικευμένοι στό ἔπακρο καί ἔχον­- τας ἀποδεχθεῖ τίς «ἀξίες» τοῦ κόσμου, πο­ρευόμαστε μέ τήν αὐθυποβολή ὅτι εἴμαστε μαθητές Ἐκείνου ὁ ὁ­ποῖ­ος στηλίτευσε καθετί πού ὁ κόσμος θεωρεῖ σπουδαῖο καί πα­θιά- ζεται νά ἀποκτήσει: πλοῦτο, ἡδονές, τιμές καί ἀξιώματα. Ἔ­χουμε καταντήσει χειρότεροι ἀπό τούς Φαρισαίους!...
  Πέρα ἀπό τούς πιστούς, στέκουν οἱ διαχρονικά ἀντικείμενοι -πολλές φορές μέ πάθος- στόν Χριστό. Οὔτε τό γαϊδουράκι οὔτε ἡ κακοδικία οὔτε οἱ ποικίλες ταπεινώσεις οὔτε ὁ φρικτός θάνατος στάθηκαν ἱκανά ἀνά τούς αἰῶνες νά κάμψουν τήν ἀντίχριστη διάθε­ση! Ποῦ ἄραγε ὀφείλεται αὐτό; Μία ἐξήγηση ἀποτελεῖ ἡ ἄκρα ἀσυνέπεια λόγων καί ἔργων τῶν χρι­στι­ανῶν καί ὁ ἄνευ ὅρων συμβι­βα- ­σ­μός μέ τό κοσμικό φρόνημα. Χω­ρίς νά τήν παραθεωρῶ, δίδω καί δεύτερη: Ἐνοχλεῖ ἀφόρητα ὁ ἀναστημένος Ἰη­σοῦς. Τό ὅτι γίνεται ἀ­κόμη λόγος γι’ Αὐτόν μετά ἀπό δύο χιλιετίες εἶναι ἀνυπόφορο. Καί ἀ­κόμη πιό ἀνυπόφορο εἶναι τό ὅτι κάποιοι αἴρουν μέ συνέπεια τόν σταυρό τους καί πορεύονται πρός τόν Γολγοθᾶ προκαλώντας μέ τή μωρία τους, δηλαδή ἀποστομώνοντας, τούς ἐπιχειροῦντες νά καταρρίψουν τόν περί Ἰησοῦ μύθο. Αὐτοί οἱ λίγοι, τό «μικρὸν ποίμνι­ον», ἀποτελοῦν διαχρονικά κάρφος στά μάτια τῶν ψευτομαθητῶν καί τῶν σταυρωτῶν τοῦ Χρι­στοῦ, ὅπως ὁ Ἰη­σοῦς ὅταν ἐπέλεξε νά εἰσέλθει στά Ἰεροσόλυμα «ἐπὶ πῶ­λον ὄ­νου».

Ἀπόστολος Παπαδημητρίου