ΚΑΙ ΕΥΖΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ!

st georgios cΕἶναι ὑπέροχη ἡ ὥρα πού τά μικρά κεφαλάκια σκύβουν πάνω στό γραπτό νά ἀποτυπώσουν τή σκέψη τους, νά γράψουν τά ὅσα ἔχουν στό μικρό τους μυαλουδάκι... Νά, ὁ Ἀντώνης πού δυσκολεύεται τόσο στά μαθηματικά, ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς ἔκθεσης χαμογελᾶνε καί τά αὐτιά του! Τούς ἄρεσε τό θέμα πού διάλεξα σήμερα: «Ὀνειρεύομαι τί θέλω νά γίνω ὅταν μεγαλώσω...»
Ὁ πιό ψηλός τῆς τάξης, ὁ Γιῶργος, ἴσα πού χωρᾶ στό μικρό του θρανίο. Πλησιάζω στό γραπτό του καί διαβάζω διακριτικά: «Ὄνειρό μου εἶναι ὅταν μεγαλώσω νά γίνω εὔζωνας στήν Προεδρική Φρουρά! Τά Χριστούγεννα ἤμασταν στήν Ἀθήνα καί κάθε ἀπόγευμα ζητοῦσα ἀπό τόν παππού νά μέ πάει στό Σύνταγμα... Τό βράδυ στόν ὕπνο μου βλέπω τόν ἑαυ­­τό μου νά βαδίζει καμαρωτά καί ἔπειτα νά μένει ἀκίνητος. Μέ ἐντυπωσιάζει τό ἀτάραχο βλέμμα τους καί ἡ κορμο­στα­σιά τους. Ὁ μπαμπάς μου λέει ὅτι σίγουρα θά ψηλώσω κι ἄλλο καί θά τά καταφέ­ρω!...».
Τό κουδούνι χτυπᾶ καί τά μικρά μου βιάζονται νά ὁλοκληρώσουν. Σκέφτομαι πώς τήν ἑπόμενη ὥρα τό μάθημα θά εἶναι ἀφιερωμένο στήν… Προεδρική Φρουρά!
- Κυρία, Θρησκευτικά θά κάνουμε τώρα; μέ ρωτᾶ ἡ Κατερίνα.
- Ναί, Κατερινούλα μου, καί θά ποῦμε σήμερα γιά ἕναν ἅγιο πού πολύ ἀγαπῶ!
- Κυρία, ἐσεῖς ὅλους τούς ἁγίους τούς ἀγαπᾶτε. Τί εἰκονοστάσι ἔχετε στό σπίτι σας;
Χαμογελῶ στή μικρή. Σκέφτομαι ὅτι ὁ σημερινός Ἅγιος θά μᾶς δώσει ὡραῖες ἀφορμές.
- Λοιπόν, παιδιά, θέλω νά μοῦ πεῖ­τε: μήπως ἔχετε δεῖ σέ κάποια εἰκόνα ἕναν ἅγιο πού φοράει φουστανέλα;
- Φουστανέλα; Σάν τόν Κολοκο­τρώ­νη δηλαδή; Ὄχι, κυρία.
- Κυρία, παίρνει τόν λόγο ὁ Γιῶρ­γος. Ἐμένα μοῦ ἀρέσουν οἱ εὔζωνες καί θέλω ὅταν μεγαλώσω νά γίνω εὔ­ζωνας στό Σύνταγμα!
- Ἀλήθεια; κάνω τήν ἀνήξερη. Κι ἐ­γώ θά σᾶς δείξω ἐδῶ ἕναν εὔζωνα. Κοιτάξτε, σ᾽ αὐτήν τή φωτογραφία ὁ εὔ­­ζωνας μοιάζει τόσο πολύ μέ τήν ἁγιογραφία δίπλα του…
- Ἀπό ποῦ εἶναι, κυρία;
- Ἀπό τόν πρῶτο ἐπίσημο ἑορτασμό τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ Φουστανελᾶ στήν Προεδρική Φρου­ρά! Τό εἰκονοστάσι πού βλέπετε ἀφιερώθη­κε στόν Ἅγιο, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἀπό φέ­τος ἐπίση­μα ὁ προστάτης τους. Ἔτσι ἔχουν καί οἱ εὔζωνές μας τόν προστάτη τους ἅ­γιο, ὅπως ἐμεῖς ἔ­χουμε τούς δικούς μας προστάτες ἁγίους, πού εἶναι…
- ... οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες: Βασίλειος, Γρηγόριος, Χρυσόστομος, ἀντήχησε ἡ τάξη μέ μία φωνή!
- Καί γιατί τόν διάλεξαν; Ἐπειδή φοράει φουστανέλα; ρωτάει ὁ Ἠλίας.
- Αὐτό εἶναι κάτι τό ἐξωτερικό. Ὁ βαθύτερος λόγος εἶναι τό παράδει­γ­μα τοῦ ἁγίου Γε­ωρ­γίου, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀ­φοσιωμένος στό πι­στεύω του... Γι᾽ αὐ­τό καί ἡ Προεδρική Φρουρά τόν διάλεξε προστάτη της, γιατί εἶναι σύμβο­λο ἀντίστασης καί πίστης στό καθῆ­κον.
- Καί γιατί οἱ εὔζωνες φορᾶνε φουστανέλα σήμερα;
- Ἡ φουστανέλα εἶναι σύμβολο τοῦ ἀγώνα καί τῆς ἀπόκτησης τῆς ἐλευθερίας μας. Κρύβει μέσα στίς πτυχές της τούς ἀγῶνες τῶν Ἑλλήνων γιά τήν πίστη καί τήν ἐλευθερία.
- Πῶς μαρτύρησε, κυρία, ὁ ἅγιος Γεώργιος; Θά μᾶς πεῖτε τή ζωή του;
- Ἦταν τό 1838 καί μέσα στή σκλαβιά στέναζε ἡ πόλη τῶν Ἰωαννίνων. Ἀλλά νά, μέσα στό πυκνό σκοτάδι ἔλαμψε σάν ἥλιος φωτεινός ὁ Γεώργιος. Γεννήθηκε στό χωριό Τσούρχλι τοῦ νομοῦ Γρεβενῶν, πού σήμερα ὀνο­μάζεται Ἅγιος Γεώργιος. Οἱ γονεῖς του, φτωχοί μά εὐσεβεῖς, τόν ἄφησαν ὀρφανό σέ ἡλικία μόλις 8 ἐτῶν. Ἀργότερα, γιά νά μπορέσει νά ζήσει, δούλεψε ὡς ἱπποκόμος ἑνός ἀξιωματικοῦ τοῦ πασᾶ τῶν Ἰωαννίνων. Σ’ ὅλο τό διάστημα πού ἐργαζόταν ἐκεῖ, οἱ Τοῦρκοι, γιά νά τόν πιέσουν νά γίνει μουσουλμάνος, τόν φώναζαν μέ τό ὄνομα Χα­σάν.
Ἀργότερα παντρεύτηκε μία Γιαν­νιω­τοπούλα, τήν Ἑλένη, καί ἀπέκτησε ἕνα παιδί πού δέν πρόλαβε ὅμως νά τό χαρεῖ πολύ. Ἦταν ἡμέρα Τετάρτη, 12 Ἰανουαρίου. Ἔφτασε στήν ἀγορά. Ἐ­κείνη τήν ὥρα παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά του ἕνας φθονερός χότζας, ὁ ὁποῖος σάν τρελός τόν ἅρ­παξε ἀπό τό γιλέκο καί ἄρχισε νά φωνάζει:
- Μπρέ, ὥς πότε θά ἐμπαίζεις τήν πίστη μας; Ἤ Χριστιανός εἶσαι ἤ Τοῦρ­κος.
Συγκεντρώθηκε κόσμος πολύς, χρι­στιανοί καί μουσουλμάνοι, καί ἔγι­νε μεγάλη φασαρία. Ἕνα στρατιωτικό ἀπόσπασμα τόν συνέλαβε. Ὅπου κι ἄν τόν πήγαιναν, θαρραλέα ὁμολογοῦσε:
- Χριστιανός γεννήθηκα, Χριστιανός εἶμαι, Χριστιανός θά πεθάνω.
Τόν ἔβαλαν στή φυλακή καί ἄρχισαν τά βασανιστήρια: Ἀκινητοποίησαν τά πόδια του στό ξύλο, τοῦ ἔμπηξαν ἀγκάθια καί ἀκίδες στά νύ­χια, τόν βα­σά­νισαν καί τέλος τοποθέτησαν μία βαρειά πλάκα ἐπάνω στό στῆθος του.
Δευτέρα 17 Ἰανουαρίου. Πέντε δήμιοι τόν ὁδήγησαν στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου. Ὁ Γεώρ­γι­ος ἔτρεχε, δέν περ­πατοῦσε.
- Ἄλλαξε πίστη, τοῦ φώναζαν.
- Κρεμάστε με, ἀπαντοῦσε.
Πρίν τραβήξουν τό σχοινί, τόν ρώτησαν:
- Τί εἶσαι;
- Χριστιανός· προσκυνῶ τόν Χριστό μου καί τή Δέσποινά μου Θεοτόκο.
Ἔκανε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί, γυρίζοντας πρός τούς Χριστιανούς πού ἦταν κον­τά, εἶπε:
- Συγχωρέστε με, ἀδελφοί, καί ὁ Θεός νά σᾶς συγχωρέσει!
Ἔπειτα οἱ δήμιοι τράβηξαν τό σχοι­νί καί ὁ Ἅγιος παρέδωσε τό πνεῦ­μα. Ἦταν μόλις 30 ἐτῶν. Τρεῖς ἡμέρες ἔ­μεινε κρεμασμένος στήν ἀγχό­νη καί στό διάστημα αὐτό κάθε βράδυ ἕνα οὐράνιο φῶς ἔλαμπε στό κεφάλι του. Πολ­λά θαύματα ἔκανε ἀπό τότε καί μέ­χρι σήμερα τό ἅγιο λείψανό του.
- Κυρία, πετιέται ὁ Γιῶργος, πού τό­ση ὥρα ἀκούει εὐτυχισμένος καί μέ ὑ­γρά μάτια πού λάμπουν. Κυρία, ἐγώ θέλω νά γίνω καί εὔζωνας καί ἅ­γιος! Σάν τόν ἅγιο Γεώργιο πού ἦταν καί τά δύο… Γίνεται, κυρία;
Εἶναι ἡ σειρά μου νά βουρκώσω.
- Καί βέβαια γίνεται... ἀρκεῖ νά τό θέλεις, Γιῶργο μου! Ἔχεις καί τό ὄνο­μά του ἄλλωστε...

Μακρίνα

"Ἀπολύτρωσις", Μάρτ. 2018