Μέσα στό χαρμόσυνο κλίμα τῆς ἀνα­στάσιμης περιόδου ἔγινε τό Μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ διδασκάλου τῆς Ἀδελ­φό­τητός μας Στεργίου Σάκκου, τήν Κυ­ριακή τῶν Μυροφόρων 30 Ἀπριλίου 2017. Πλῆθος ἀδελφῶν, φίλων καί μαθητῶν προσῆλθαν στόν ἱερό ναό τῆς Ἀ­ναλή­ψε­ως τοῦ Σωτῆρος, στίς ἐγκα­ταστάσεις τῆς Ἀδελφότητος «Χριστιανική Ἐλ­πίς» στό Φίλυρο. Μετά τό πέρας τῆς θεί­ας Λειτουργίας τελέσθηκε ἡ ἀκολουθία τοῦ Μνημοσύνου καί στή συνέχεια Τρισάγιο στόν τάφο τοῦ κεκοιμη­μέ­νου.
  Μέ θερ­μή εὐχαριστία ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι δοξάσαμε τόν ἅγιο Θεό γιά τόν μακα­ριστό διδάσκαλό μας, ὁ ὁποῖος ἀνέ­στη­σε, ἀνέπαυσε, οἰκοδόμησε καί στήριξε τίς ψυχές ὅλων μας. Μαθητές του ὑπῆρξαν καί οἱ τέσσερις λειτουργοί ἱερεῖς, π. Ἀλέ­ξανδρος, π. Μιχαήλ, ὁ συν­ταξιοῦχος π. Θεόφιλος καί ὁ ἀρχιμ. π. Εἰρηναῖος, ὁ ὁποῖος κήρυξε τόν θεῖο λό­γο μνημο­νεύ­οντας εὐγνωμόνως τόν κα­θη­γητή του. Συγκινητικές ἦταν οἱ κα­τα­θέσεις καί τῶν ἄλλων ἱερέων, καθώς καί τῶν συνδαιτυμόνων στό γεῦμα πού ἀκολού­θησε.
  Τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας στήν προγραμματισμένη ἐκ­δήλωση μνήμης πα­ρου­σιά­σθηκαν πτυχές ἀ­πό τή διακο­νία τοῦ μακαρι­στοῦ διδασκάλου μας στή χρι­στια­νική οἰκογέ­νεια ὡς κατ’ οἶ­κον Ἐκ­κλη­σία. Ἡ κα­τά­μεστη αἴ­θουσα τῆς Ἀπολυ­τρώσε­ως και οἱ παρακείμενοι χῶ­ροι ἀντιλάλη­­σαν ἀπό τά τραγούδια τῶν τριῶν χο­ρωδιῶν μας, τῆς παιδικῆς, τῶν φοι­τη­τριῶν τῆς «Χρι­στιανικῆς Ἐλ­πί­δος» καί τῶν φοιτητῶν τοῦ «Λύχνου». Τό πρόγραμμα πε­ρι­λάμβανε ἐπίσης δειγμα­τοληπτικά με­ρι­κά στιγ­μιότυπτα μέ προ­βολές καί λό­γους τοῦ διδασκάλου. Οἱ καταθέσεις καί μαρ­τυρίες οἰκογε­νειαρ­χῶν ἀδελ­φῶν, οἱ ὁ­ποῖοι τόν ἔζη­σαν ὡς ἔμπειρο σύμβουλο, σοφό ἐμπνευστή καί στορ­γικό πα­τέρα σέ πολλές φάσεις τῆς οἰκογενει­ακῆς τους ζωῆς, συγκίνησαν καί ἔγιναν ἀφορμή γιά τόν καθένα μας νά θυμηθεῖ ἀντί­στοιχα δικά του περιστα­τικά. Παραθέτουμε ἐν­δει­κτι­κά δύο ἀπό τίς μαρ­τυρίες πού ἀ­κού­σθη­καν ἐ­κεῖ­νο τό βρά­δυ.
  Ἡ κ. Ἀναστασία Τζουρᾶ-Τζιώτζιου ἀνέφερε: «Ἦταν Δεκέμβριος τοῦ 2002, τό­τε πού θά γινόταν στό σπίτι μας ὁ ἀρ­ραβώνας μου. Μόλις 6 μῆνες πρίν εἶ­χε ἀ­ναπαυτεῖ ὁ πατέρας μου ἐντελῶς ξα­φνικά. Σίγουρα κάποιες σκιές ἔθλιβαν τήν καρδιά μου, γιατί πραγματικά θά ἤ­θελα νά εἶναι παρών σ’ αὐτή τήν τόσο μεγάλη χαρά τῆς ζωῆς μου.
  Ἀφοῦ εἶχαν ἔρθει στό σπίτι ὅλοι οἱ καλεσμένοι, χτύπησε ξαφνικά τό κου­δού­νι. Ἄνοιξα τήν πόρτα καί ἔμεινα ἄ­φω­νη ἀπό ἔκπληξη καί χαρά μαζί. Ἦταν ὁ δάσκαλος... Τό γνώριζε ὅτι θά ἀρραβωνιαζόμουν ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα, ἀνήμερα τῆς γιορτῆς μου, 22 Δεκεμβρίου, καί ἦρθε γιά νά προσθέσει χαρά στή χαρά μου. Δέν θά ξεχάσω ποτέ τά λόγια του: “Ἤξερα ὅτι ἀρραβωνιάζεσαι σήμερα καί ἦρθα νά παρευρεθῶ στή θέση τοῦ πατέρα. Δέ θά ἤ­θελα τίποτε νά ἐπισκιάσει τή χαρά σου ἀπόψε”»…
  Κάθισε ἁπλά ἀνάμεσά μας, ἐνδιαφέρθηκε νά γνωριστεῖ μέ ὅλους, ἔδωσε ἄλλο νόημα μέ τήν παρουσία του, ὀμόρφυνε τά πάντα καί, τό σπουδαιότερο, δημιούργησε πνευματική ἀτμόσφαιρα. Ἔδωσε πρῶτα στόν Κώστα τήν Καινή Διαθήκη καί τοῦ εἶπε νά τήν ἀνοίξει τυχαῖα. Ἑρ­μήνευσε τότε ἕνα χωρίο ἀπό τήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή μέ σαφήνεια καί καθάριο λόγο, προσαρμόζοντας τήν περικο­πή στήν καθημερινή ζωή μας καί παραδί­δοντάς μας συμβουλές καί παραινέσεις γιά τόν ἔγγαμο βίο... Εἶμαι σί­γουρη πώς καί τώρα ἀπό τόν οὐρανό σάν στορ­γικός πατέρας σκεπάζει μέ τήν προσ­ευχή του καί προστατεύει ὅλα τά παιδιά του».
  Σέ μία ὀδυνηρή ἐμπειρία τῆς οἰ­κο­γένειάς του ἀναφέρθηκε ὁ κ. Δημήτρης Διαμαντής:
  «Σεβαστέ μας διδάσκαλε,
  Ἀπό τό πλῆθος τῶν γεγονότων, πολύ ξεχωριστά μένουν μέσα μας ἐκεῖνα πού συνδέονται μέ τόν ξαφνικό θάνατο τοῦ Στέργιου μας, τοῦ ἑνός ἔτους παιδιοῦ μας πού εἶχε τό ὄνομά σου. Τότε πού στάθηκες δίπλα μας ὄχι ἁπλῶς ὡς πατέρας καί ἀδελφός ἀλλά ὡς ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Κυρίου.
  Μετά τό περιστατικό, τίς πρῶτες ὧρες «πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα»; Τρέξα­με ὅπως ἤμασταν σέ σένα. Μᾶς δέχθηκες μέ τόν ἀναστάσιμο χαιρετισμό «Χριστός ἀνέστη»! Ἔκλαψες μαζί μας, πονοῦσες ὅσο κι ἐμεῖς, ὅμως, γιά ἄλλη μία φορά πῆ­ρες τόν θεῖο λόγο καί ἄφησες αὐτόν νά μᾶς παρηγορήσει. Τίς ὧρες ἐκεῖνες ἔριξες βάλσαμο τά θεϊκά λόγια στίς πονεμένες καρδιές μας.
Βασιστήκαμε στή σοφία καί στήν ἀ­γάπη σου γιά τό πῶς νά χειριστοῦμε πρακτικά θέματα πού προέκυπταν καί ἰδι­αίτερα σέ σχέση μέ τά ὑπόλοιπα παιδιά. «Πρέπει ὁπωσδήποτε τά παιδιά νά ἔρ­θουν στήν Ἐξόδιο ἀκολουθία, ἀλλά ὄχι στήν ταφή», μᾶς εἶχες συμβουλέψει. Μερίμνησες θαυμαστά γιά τήν ταφή, καί πολλές φορές τό ἑπόμενο διάστημα ὅ­πο­τε σοῦ ζητήσαμε βοήθεια ἀμέσως ἀνταποκρίθηκες. Τό θλιβερό αὐτό περιστα­- τικό ἔγινε γιά ὅλη τήν οἰκογένειά μας ἕνα θαυμαστό γεγονός. Τό θυμόμαστε πάντοτε μέ εὐγνωμοσύνη καί ἀγαλλίαση καί ἀναπολοῦμε μέ νοσταλγία τίς μέρες ἐκεῖνες, οἱ ὁποῖες ἦταν γιά μᾶς ἀληθινά μέρες “τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου”.
  Σεβαστέ μας διδάσκαλε,
  πολύ θά θέλαμε νά δοῦμε ἀπό μιά γωνιά τή στιγμή πού ὅλος ὁ οὐρανός καί ὁ δι­κός μας Στέργιος σέ ὑποδέχονταν τήν ἡμέρα ἐκείνη τοῦ Πάσχα πρίν ἀπό πέντε χρόνια. Ἄς εὐχηθοῦμε νά βρεθοῦμε μία μέρα ὅλοι μαζί ἐκεῖ στήν ἀνέκφραστη χαρά τοῦ Παραδείσου. Ἐκεῖ ὅπου μέ ἐν­θουσιασμό πολλές φορές διαλαλοῦσες: “Ναί ἐκεῖ, ναί ἐκεῖ θέλωμεν ποτέ συναντηθεῖ, ὦ πατρίς οὐρανία, τρισευδαίμων καί τρισποθητή”. Ἀμήν».