Μέ τήν ἅλωση τῆς βασιλεύουσας τῶν πόλεων εἶναι συνυφασμένος ὁ θρύλος τῆς «Κερκό­πορτας». Κι ἦταν αὐτή μία ἀσήμαντη μικρή θύ­ρα στό πλῆθος τῶν μεγάλων πυλῶν πού διέκοπταν τό ἀπόρθητο τεῖχος της, αὐτό πού ἄντεξε ἐπί χιλι­ετία στίς βαρβαρικές ἐπιδρομές. Σύμφω­να μέ τόν θρύλο, μία ἐκ πρώτης ὄ­ψεως ἀσήμαν­τη ἀβλεψία στάθηκε ἀρκετή, ὥστε νά ἀκου­στεῖ ἡ κραυγή ἀπόγνωσης: «Ἡ Πόλις ἑάλω»!
  Ἀσφαλῶς ἡ Πόλη δέν ἔπεσε ἐπειδή λησμονή­θηκε ἀνοικτή κάποια θύρα. Τό τεῖχος της εἶχε δια­λυθεῖ ἀπό τό διαρκές σφυροκόπημα τῶν τηλεβόλων τοῦ «χριστιανοῦ» Οὐρβανοῦ καί οἱ πολιορκητές ἐφόρμησαν ἐπάνω ἀπό τούς σωρούς τῶν ἐρειπίων! Ἡ ἅλωση ἐπισημοποίησε τόν θάνατο τοῦ ἀπό αἰώνα κλινικά νεκροῦ. Δυστυχῶς ποτέ δέν θελήσαμε νά διδαχθοῦμε ἀπό τά σφάλματα τῶν προγόνων μας, ὥστε νά μήν ἐπαναλαμβάνονται τά συμβάντα τῶν μελανῶν σελίδων τῆς ἱ­στορίας μας.
  Στήν αὐτοκρατορία ἐκδηλώθηκε ὁ πρῶτος κλονισμός περί τά μέσα τοῦ 11ου αἰώνα. Σειρά ἀναξίων αὐτοκρατόρων ἀναρριχήθηκαν στόν θρόνο, οἱ ὁποῖοι ὡς κύ­ριο μέλημά τους εἶχαν τή διασπάθιση τοῦ δημοσίου χρήματος. Ἡ ἀναξιότητα εἶχε ὡς συνέπεια τήν ἀμφισβήτηση τῆς κεντρι­κῆς ἐξουσίας καί τήν τάση ἀποστασιοποίησης ἀπό αὐτήν. Οἱ κατά τόπους ἰσχυροί ἄρχισαν νά κατατυραννοῦν τούς χωρικούς, πού αἰ­σθάνονταν πλέον ξένοι στή γῆ τους. Δέν εἶχαν κανένα λό­γο νά παραμένουν πιστοί φύλακες τῶν συνόρων, ὅπως κατά τήν ἐποχή τῶν «Ἀ­κριτῶν». Ἔ­τσι προῆλθε ἡ πρώτη δεινή ἥττα στό Μάτζικερτ ἀπό τούς Σελτζούκους Τούρκους (1071).
  Οἱ πρώιμοι ἐξισλαμισμοί τῶν Ρωμιῶν τῆς Μικρασίας δέν μᾶς ἀπασχόλησαν ποτέ. Τούς ἀ­ποδώσαμε στό σύνολό τους στή βία τῶν φανατικῶν μουσουλμάνων ἐπιδρομέων. Κι ὅμως οἱ περισσότεροι ἦσαν ἑκούσιοι. Οἱ οἰκονομικά ἰ­σχυροί δέν ἤθελαν νά χάσουν τήν περιουσία τους καί ὁ λαός δέν εἶχε τίς δυνάμεις νά ὑπομένει τή βία, τίς ἀγγαρεῖες, τήν ἐκμετάλλευση, τήν ἁρπαγή καί τόν χλευασμό! Οἱ ἐξισλαμισμοί ἔδειξαν περίτρανα τό ἔλλειμμα πίστης, πού χαρακτήριζε τούς Ρωμιούς κατά τήν περίοδο τῆς παρακμῆς τῆς Ρωμανίας, τότε πού αὐτοί εἶχαν ἀσφαλίσει τή θύρα τῆς ψυχῆς τους, γιά νά μήν εἰσέλθει ὁ Χριστός.
  Κύλισαν τετρακόσια ἀκόμη ἔτη. Οἱ Ρωμιοί ὑποχωροῦσαν ἄτακτα καθώς ἡ ἐπιθετικότητα τῶν ὀθωμανῶν πλέον Τούρκων σάρωνε τή Μικρά Ἀσία. Καί οἱ αὐτοκράτορες, ἱκανοί καί ἀνίκανοι, ἀναζητοῦσαν ἐναγωνίως λύση. Σέ περιόδους παρακμῆς πρυτανεύει ἡ λύση τῆς προσ­φυγῆς στόν ξένο παράγοντα πρός ἀναζήτηση βοήθειας. Καί ὑποθηκεύτηκαν ἀρχικά ὅλες οἱ πρόσοδοι στίς ἀνερχόμενες δυνάμεις τῶν ἰταλικῶν πόλεων, οἱ ὁ­ποῖ­ες μονοπωλοῦσαν πλέον, ὡς διαθέτουσες ἰσχυρό στόλο, τό ἐμπόριο στή Μαύρη Θάλασσα καί στό Αἰγαῖο! Αὐτό στή σύγχρονη γλῶσσα τῆς οἰκονομίας λέγεται «ξένες ἐπενδύσεις σέ λιμάνια καί μεταφορικά μέσα»! Καί ἐντάθηκαν οἱ ἐπιστρατεύσεις μισθοφόρων μέ ὑποσχέσεις γιά ἀ­μοι­βές τους ἀπό ταμεῖα ἄδεια πλέον ἀπό καιρό. Καί ἐκεῖνοι ὀργισμένοι ἀπό τήν ἐξαπάτησή τους ρήμαζαν τά ὅποια ἐδάφη ἀπόμειναν ἐλεύθερα κατά τρόπο ἀγριότερο καί ἀπ’ ἐκεῖνο τοῦ πλέον βάρβαρου ἐπιδρομέα.
  Καί σάν νά μήν ἔφθανε αὐτό, ἄρχισαν οἱ ἄγριες ἀντιπαραθέσεις διεκδικητῶν τοῦ θρόνου. Καί ἕνας ἀπ’ αὐ­τούς ζήτησε τή βοήθεια τῆς Δύσης. Ἔτσι φθάσαμε στήν πρώτη ἅλωση τῆς Πόλης (1204). Ὅλοι σπεύδουμε νά κα­ταγγείλου­με τούς Φράγκους γιά  τή λεηλασία καί τούς Βενετούς γιά τήν ἁρπαγή. Κρύβουμε ὅμως ἐπιμελῶς κάτι πολύ σημαντικό: Γιά νά συμβεῖ ἡ πρώτη ἅλωση ἄνοιξαν πολλές καί ὄχι μία «κερκόπορτες» ἀπό τούς ὀπαδούς τοῦ προδότη διεκδικητῆ τοῦ θρό­νου (ἀξίζει νά ἀναφέρω τό ὄνομά του;)!
 Ἔκτοτε ἡ αὐτοκρατορία, ἄν καί σύντομα ἀνασυντάχθηκε καί εὐδόκησε νά ἔχει κάποιους πολύ ἄξιους αὐτοκράτορες, δέν κατάφερε νά «σταθεῖ σταθερά στά πόδια της». Οἱ πρόσοδοι τοῦ δημοσίου ταμείου εἶχαν ὁριστικά ἐξανεμιστεῖ καί ἄλλοι δέν ἦταν δυνατόν νά εἰσρεύσουν σ’ αὐτό. Τό ἐθνικό ἔδαφος εἶχε μειωθεῖ σημαντικά, ἰδιαί­τερα μετά τό πέρασμα τῶν Ὀθωμανῶν στή Βαλκανική. Ἔ­τσι οἱ κάτοικοι τῆς Πό­λης, πού αἰσθάνονταν τόν βίο τους ἀ­σφα­λῆ μέσα στά τείχη πού εἶχαν ἀντέξει ἐ­πιδρομές καί ἐπιδρομές, ἄρχισαν νά ἀποσύρουν τά χρήματα ἀπό τούς κρυ­ψῶνες καί νά τά διαθέτουν γιά τήν ἐπιβίωσή τους, ὅπως στήν τελευταία κατοχή οἱ κάτοικοι τῆς Ἀθήνας.
  Ὅταν μία κοινωνία βιώνει τήν παρακμή νοιάζεται μόνο γιά τό παρόν. Ἔτσι, ἄν καί ἔβλεπαν ὅτι τό τέλος πλησιάζει μέ μαθηματική ἀκρίβεια, οἱ κατέχοντες σπαταλοῦσαν γιά τίς καθημερινές τους ἀπολαύσεις. Ἡ ἔκλυση τῶν ἠθῶν ἦταν ἔκ­δηλη στό ἀνώτερο κοινωνικό στρῶμα τῶν ἀστικῶν κέντρων. Ἀντί νά σκέπτονται νά ἀσφαλίσουν ἔστω τά τεί­χη, ἀσφάλιζαν τίς γαστέρες, ὥστε νά μήν ἐξέρ­χονται παιδιά στόν κόσμο. Φρόντιζαν οἱ πάντες νά μή μείνει ἀνοικτή κάποια «κερκόπορτα» καί περάσουν τά παιδιά στόν κόσμο τους. Συνήθως ἐπικαλούμαστε τήν ἁρπακτικότητα τῶν κατακτητῶν, πού ἤ­θελαν νά ἐπανδρώνουν μέ Ρωμιούς τά γενιτσαρικά τάγματα. Κανένας λόγος γιά τήν τότε, ὅπως καί σήμερα, δημογραφική κατάρρευση! Θρη­νοῦμε, γιατί δέν φυλάσσονται ἐπαρκῶς τά σύνορά μας, τώρα πού δέν διαθέτουμε τείχη, ἀδιαφοροῦμε ὅμως γιά τή δημογραφική συρρίκνωσή μας καί τήν ἐξώθηση πρός δι­αρκεῖς μεταναστεύσεις λό­γῳ παραχωρήσεως τῶν προσόδων μας στούς ξένους «ἑταίρους», «φίλους», «συμμάχους»!
  Καί ἀφοῦ, μέ τά ταμεῖα ἄδεια, κάθε ἐλπίδα γιά βοήθεια εἶχε ἐκλείψει, σκέφθηκαν ἐκεῖνοι οἱ ἐλάχιστοι, αὐλικοί, ἐκκλησιομάχοι διανοούμενοι καί ἐπίορκοι κλη­ρικοί, πού δῆθεν νοιάζονταν γιά τή σωτηρία τοῦ ὑπολείμματος τῆς αὐτοκρατορίας, νά ἐκποιήσουν στή Δύση τήν πίστη τοῦ λαοῦ, τό πολυτίμητο τζιβαϊρικό, κατά τόν Μακρυγιάννη! Καί βγαίνουν σήμερα οἱ ἐθνομηδενιστές, οἱ πάν­τοτε πρόθυμοι νά ἐκποιήσουν στίς σύγχρονες ἀγορές τῆς Δύσης κάθε τι πού ὁ λαός μας διαχρονικά θεωρεῖ πολύτιμο, καί μέμφονται τούς φανατικούς τῆς θρησκείας, γιατί συντέλεσαν στήν ἅλωση τῆς Πόλης! Αὐτοί οἱ πάντοτε διαχωρίζοντες τή θέση τους ἀπ’ ἐκείνη τοῦ λαοῦ, τόν ὁποῖο διαχρονικά θυσιάζουν «διά μίαν δολεράν καλημέραν τῶν (δυτικῶν) πρέσβεγων», κατά τόν Μακρυγιάννη. Καί ψηφίζουν ὅλα ἐκεῖνα τά ἄρ­θρα τά ἐνάντια στήν πίστη τοῦ λαοῦ ἐνι­σχυόμενοι ἀπό τή θλιβερή σιωπή ποιμένων καί θεολόγων, ἀρκετοί ἀπό τούς ὁ­ποίους ἔ­χουν μαγευτεῖ ἀπό τά «φῶτα» τῆς Δύ­σης ὑπό τήν ἐπίδραση τῆς κινήσεως τοῦ οἰ­κουμενισμοῦ καί φθάνουν νά θεωροῦν φανατικούς ἤ ξεπερασμένους τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας!
  Ἡ Ἑλλάδα σήμερα πρέπει νά διαθέτει ὄχι τείχη, ἀλλά ἄλλα μέσα γιά τήν ὑπεράσπισή της. Αὐτή ὅμως ἔχει ἀναθέσει τήν παντοία ἄμυνά της στούς δυτικούς, οἱ ὁποῖοι φροντίζουν γιά τόν ἐκμαυλισμό τῶν τέκνων της, γιά τήν οἰκονομική ἐξαθλίωσή τους, γιά τή φυγή ἀπό τή χώρα καί γιά τήν κάλυψη τῶν δημογραφικῶν ἀπωλειῶν μέ τήν ἐγκατάσταση νέων κατοίκων ὄχι ὡς κατακτητῶν, ὅ­πως ἀρκετοί τούς ἐκλαμβάνουν, ἀλλά ὡς θύματα ἄ­γριας ἐκμετάλλευσης καί ἐδῶ, ὅπως καί στίς χῶρες προέλευσής τους. Καί ἐμεῖς συνε­χίζουμε νά ἀναζητοῦμε κάποια ἀνοικτή «κερκόπορτα», γιά νά δικαιολογήσουμε τά παντελῶς ἀδικαιολόγητα, ἐνῶ ἀποκοπήκαμε ἀπό τίς ρίζες μας καί ἀνοίξαμε ὅλες τίς πύλες διάπλα­τα καί μέ τή θέλησή μας.

Ἀπ. Παπαδημητρίου

"Ἀπολύτρωσις", Μάιος 2017