- Μαρία, πάλι δέν ἔκανες τήν ἀντιγραφή σου;
  Ὁ τόνος τῆς φωνῆς μου ἦταν αὐ­στηρός καί ἡ Μαρία, πού ἀνήκει στά ἀλλοδαπά παιδιά τῆς τάξης, μέ κοίτα­ξε δειλά καί σχεδόν βουρκωμένη. Δέν εἶναι πού δέν ἔχει δυνατότητες· τόσες φορές ἀπέδειξε ὅτι μπορεῖ κάτι νά καταφέρει, ἀκόμα κι ἄν δέν συμβαδίζει μέ τά ἄλλα παιδιά τῆς πρώτης τάξης. Ἐ­δῶ καί τρεῖς μέρες ὅμως ἔρ­χεται «ἄ­γραφη», καί σήμερα δέν ἔφερε οὔτε τό τετράδιο στό σχολεῖο, μέ ἀποτέλεσμα νά τῆς στερήσω τό διάλειμμα. Ἔτσι, ὅταν χτύπησε τό κουδούνι, τή Μαρία τήν κράτησα μέσα, ὄχι τόσο γιά νά τήν τιμωρήσω, ὅσο γιά νά προσπαθή­σω νά ἐκμαιεύσω κάποιον λόγο πού δικαιολογοῦσε τήν κατάσταση. Γι’ αὐ­τό καί ὁ τόνος τῆς φωνῆς μου αὐτή τή φορά ἦταν πιό ἤπιος:
   - Μαρία, πές στήν κυρία, γιατί δέν ἔκανες τήν ἀντιγραφή; Ἡ μαμά κι ὁ μπαμπάς δέν σέ ρωτᾶνε τί μαθήματα ἔχεις νά κάνεις;
    Ἡ ἀπάντηση τῆς Μαρίας, ὅταν ἔ­νιωσε ἀσφαλισμένη σέ ἀγαπητικό κλί­μα, ἦταν ἕνα ξέσπασμα γεμάτο παράπονο:
   - Κυρία, δέν μπορῶ τόν μπαμπά. Πίνει καί μέ χτυπάει. Χτυπάει καί τή μαμά.
  Καί συνεχίζοντας μέ σπασμένη προφορά μοῦ ἔδωσε νά καταλάβω ὅτι οὔτε τά μαθήματά της μπορεῖ νά κάνει μπροστά στόν μπαμπά, γι’ αὐτό γράφει τήν ἀντιγραφή τή νύχτα. Τίς τε­λευ­ταῖες φορές ὅμως ἀποκοιμήθηκε καί γι’ αὐτό ἦρθε «ἄγραφη». Δέν ἤξερα τί νά πῶ… Μπροστά σ’ αὐτό τό πονε­μένο παιδί ἔνιωσα ντροπή γιά τίς φο­ρές πού τό μάλωσα αὐστηρά, ἀδιαφορώντας γιά τό μήνυμα πού ἐξέπεμπε ἡ ἀνυπότακτη συμπεριφορά καί ἡ ἀσυνεπής ἐπίδοσή του.
  Γιά τή Μαρία, πά­νω ἀπό τήν ἀπαίτηση νά μάθει βρι­σκόταν ἡ ἀνάγκη νά ἀγαπηθεῖ. Κι ἐγώ μέσα στήν τάξη συνειδητοποιῶ ὅλο καί πιό πολύ τά ἀν­θρώπινα ὅρια τῆς ἀγάπης μου. Γι’ αὐ­τό, παρακαλῶ σε, Κύριε, Ἐσύ πού τά παιδιά ἀγάπησες ἀπ’ ὅλους πιό πο­λύ, διοχέτευε καί δι᾽ ἐμοῦ μές στίς ψυ­χές τους τήν ἀγάπη Σου. Εἶναι ἀ­νάγκη ἰ­διαίτερα τά πονεμένα Σου παιδιά νά γνωρίσουν τί θά πεῖ ἀληθινός Πατέρας…

Θ.Α.Χ.
Δασκάλα

Ἀπολύτρωσις, Δεκ. 2016