Στό φς τς αωνιότητας

  Πνοή πό τήν ρωική ποχή τν διωγμν μς φέρνει Φεβρουάριος μέ τή μνήμη «τς γίας μάρτυρος Περπετούας κα τν σν ατ» στήν πρώτη του μέρα. ρ­χό­ντισσα τς Καρχηδόνας Περπέτουα ταν μόλις 22 χρονν, γγαμη καί μέ να βρέ­φος στήν γκαλιά στά δύσκολα χρόνια τν διωγμν. Δέχτηκε τό κήρυγμα το εαγ­γελίου, γεύτηκε κοντά στόν σταυρωμένο τή λύτρωση καί τήν λευθερία καί γέμισε μέ μετρο νθουσιασμό νεανική της παρξη. Μέ πεποίθηση στήν Παύλεια διακή­ρυξη «ο γρ χομεν δε μνουσαν πλιν, λλ τν μλλουσαν πιζητομεν» (β 13,14), παρνήθηκε τήν πολυτέλεια καί τή χλιδή μέσα στήν ποία ζοσε ς τότε καί στάθηκε τρόμητη μπροστά στό μαρτύριο. Τό γενναο της φρόνημα δέν κάμφθηκε οτε πό τίς θερμές παρακλήσεις το πατέρα της οτε πό τό μητρικό της νστικτο. θυσιαστική γάπη της στόν γαπημένο μεινε σταθερή καί διαρκής καί τς πρό­σ­φερε τή γεύση τς αωνιότητας. τσι μάρτυς Περπέτουα δικαίωσε τό νομά της πού σημαίνει «διαρκής», «αώνιος». Μέ τήν παρξή της σταθερά προσανατολισμένη στήν αώνια πραγματικότητα στέκει στίς πρτες γραμμές μις θριαμβευτικς πα­ρά­ταξης. Μάρτυρες, σιοι, σκητές, λοι ο γωνιστές το Χριστο τς κάθε ποχς, μέ τήν πρόγευση το Παραδείσου στά τρίσβαθά τους καί πυρωμένοι πό τή λαχτάρα τς τε­λικς συνάντησης μέ τόν Κύριό τους, γωνίστηκαν, πέμειναν, συγχώρησαν, τα­πει­νώθηκαν, θαυματούργησαν καί δοξάστηκαν.

  Τί κι ν δική μας καρδιά πορεύεται προσκολλημένη στό χμα, τί κι ν τό βλέμμα μας θολό καί σκοτισμένο πό τήν τμόσφαιρα τς διαφθορς δέν ντικρίζει τόν ορανό τς αωνιότητας; Ο μάρτυρες τς πίστης μας μς προσκαλον νά λλά­ξου­με προσανατολισμό, νά κοιτάξουμε ψηλά! Παρά τήν δυναμία μας, «διδασκόμαστε, ς μέλη τς κκλησίας, κι μες πό τόν διο Διδάσκαλο, κολουθομε τόν διο γέ­τη, εμαστε κι μες νωμένοι μέ τήν δια κεφαλή, δεύουμε πρός τήν δια ε­ρου­σα­λήμ, πλάι στή μεγάλη ατή στρατιά τν γίων», πογραμμίζει νθαρρυντικά γιος Αγουστνος, συντοπίτης τς Περπέτουας. Καί μς προσκαλε νά τούς μιμηθομε φιλότιμα, ν χι στίς θαυμαστές τους πράξεις, γιατί δέν εμαστε ξιοι, τουλάχιστον στήν πιθυμία, στό φρόνημα, στή λαχτάρα.

  Ὁ Φεβρουάριος μέ τό πρωτάνθισμα τς μυγδαλις προσανατολίζει τή σκέψη καί τήν προσδοκία μας στήν νοιξη. Κι μες δοιπορώντας μέσα στήν παγωνιά το σύγχρονου κόσμου νά κρατομε μέ πίστη καί καρτερία σταθερό τόν προσανατολισμό τς ζως μας πρός «τν μέλλουσαν πόλιν». Μέ τήν προσδοκία το ορανο στήν καρδιά καθημερινότητά μας θά κυλάει μέσα στό φς τς αωνιότητας.

῾Ἀπολύτρωσις῾῾,

Τεῦχος Φεβρουαρίου 2025