Στήν Κύπρο ἐπί προεδρίας Χριστό­φια ἡ Ἐπίτροπος γιά τό παιδί εἰση­γή­θη­κε νά ἀπαγορευθοῦν οἱ ἐπισκέψεις τῶν μαθητῶν τοῦ Δημοτικοῦ στόν ἱε­ρό χῶρο τῶν «Φυλακισμένων Μνη­μά­των». Ὅσον ἀφορᾶ στά παιδιά τοῦ Γυ­μνα­σίου καί τοῦ Λυκείου ἡ κ. Ἐπί­τρο­πος θεωρεῖ ὅτι «οἱ ἐπισκέψεις αὐ­τές θά μπο­ροῦσαν νά γίνονται, ἀφοῦ προη­γηθεῖ διάλογος μαζί τους».
 Ἡ ἰδιαίτερα «εὐαισθητοποιημένη» προστάτιδα τῆς παιδικῆς ψυχῆς ἰσχυ­ρίζεται «πώς ἡ θέα τῆς ἀγχόνης καί τῶν τάφων τῶν ἡρώων ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ, ἀπό τά παιδικά μάτια, προ­κα­λεῖ δυσφορία ἐξαιτίας τῆς σκλη­ρό­τη­τάς της, ἐνῶ δύναται νά προξενήσει ψυχολογικά τραύματα», τά ὁποῖα φυ­σικά ἡ ἴδια προσπαθεῖ νά προλάβει. Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι ἡ ἴδια Ἐπί­­τρο­πος ὑπερασπίστηκε τό δικαίωμα τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν παιδιῶν ἀπό τό μά­­θημα τῶν Θρησκευτικῶν (βλ. Σάβ­βα Ἰακωβίδη, «Τά Θρησκευτικά καί τά Φυ­­λακισμένα Μνήματα», ἐφ. «Σημε­ρινή» τῆς Κύπρου, 27-1-2013).
 Μοιάζει πραγματικά ἀπίστευτο! Ποιός θά περίμενε μιά τέτοια ἀπα­γό­ρευση καί μάλιστα ἀπό θεσμικούς πα­ράγοντες; Εἶναι προφανές ὅτι ἡ ἀπα­γόρευση βάλλει κατά τῆς ἱστορικῆς μνήμης καί ἔχει στόχο τήν ἀποκοπή τῆς νέας γενιᾶς ἀπό τούς ἐθνικούς ἀ­γῶνες τῶν προγόνων. Παράλληλα στρέ­φεται κατά τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀ­φοῦ πάνδημη ὑπῆρξε ἡ συμμετοχή του στούς ἀγῶνες τῆς ΕΟΚΑ, μέ πρωτο­πόρο τήν ἄλκιμη μαθητιῶσα νεολαία, πού καλλιεργοῦνταν στά κατηχητικά Σχολεῖα.
 Ἀλήθεια, στά σχολεῖα πού μέχρι στιγμῆς ἔχουν ἐπισκεφθεῖ τά «Φυλα­κι­σμένα Μνήματα» πόσα περιστατικά ψυχολογικοῦ τραυματισμοῦ ἔχουν κα­ταγραφεῖ; Ὁ καταιγισμός τῆς βίας μέ­σῳ τῶν τηλεοπτικῶν προγραμμάτων δέν δημιουργεῖ στά παιδιά κανένα ψυ­χολογικό πρόβλημα; Τί ἔκανε γι’ αὐτά ἡ ἐν λόγῳ Ἐπίτροπος; Ποιός ἐ­πι­τέλους θά προστατεύσει τά παιδιά μας ἀπό ὅλους αὐτούς τούς ἐπίβουλους προ­στάτες;
 Κι ὅμως! Τά «Φυλακισμένα Μνή­ματα» πρέπει νά τά ἐπισκέπτονται τά παιδιά ὄχι μόνον τῆς Κύπρου ἀλλά καί ὅλου τοῦ κόσμου, ἀκριβῶς γιά «τό συμφέρον τους». Ἔτσι, ὅπως παρα­παί­ουν χωρίς ἀξίες, χωρίς ἰδανικά, χω­ρίς ταυτότητα, πρέπει νά προσέρ­χον­­ται προσκυνητές ἐκεῖ, γιά νά συνει­δη­τοποιοῦν «ποιά εἶναι καί τί τούς πρέ­πει». Κλίνοντας εὐλαβικά τό γόνυ μπρο­­­στά στό ἀνεκτίμητο προσκυ­νη­τάρι τοῦ παγ­κόσμιου πολιτισμοῦ, μπο­ροῦν νά μα­θητεύουν στίς σελίδες τῆς δόξας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τότε πού μία πάνο­πλη αὐτοκρατορία τά ’βαζε μέ τήν ἄο­πλη Κύπρο.
 Ἐκεῖ θά δοῦν πώς οἱ δεκατρεῖς ἡ­ρωομάρτυρες -ὅλοι τους νέοι ἡλικίας 18-30 ἐτῶν- παρά τά φρικτά καί ἀ­πάν­θρωπα σωματικά καί ψυχικά βασα­νι­στήρια δέν λύγισαν· πορεύθηκαν πρός τήν ἀγχόνη ψάλλοντας, τραγου­δών­τας τόν Ἐθνικό Ὕμνο καί νίκησαν τόν θάνατο. Αὐτό δηλώνει καί ἡ ἐπι­γραφή στόν τοῖχο: «Τ’ ἀντρειωμένου ὁ θά­νατ­ος, θάνατος δέ λογιέται». Ἐκεῖ θά νιώ­σουν τό πάθος πού κόχλαζε στήν ψυχή ὅλων τῶν Ἑλλήνων κι ἀν­τιφέγγιζε τήν πατριωτική φλόγα γιά τή μέχρι θα­νά­του πορεία. Ἔτσι ἀντα­να­κλοῦσε τήν Ἑλλάδα τῆς τιμῆς, τῆς ἀξι­οπρέ­πει­ας, τῆς ἀντίστασης, τῆς πί­στης στήν Ἀνά­σταση.
 Ἐκεῖ ἀκοῦν τόν τελειόφοιτο μαθη­τή τοῦ Γυμνασίου Εὐαγόρα Παλλη­κα­ρίδη, τόν μικρότερο ἀπό τούς ἀπαγχο­νισθέντες, νά τούς λέει «ἀληθινή ἱστο­ρία»· ἐκεῖ θά τόν καμαρώσουν νά παίρ­νει μιάν ἀνηφοριά, γιά «νά βρεῖ τά σκαλοπάτια πού πᾶν στή Λευτεριά».
 Ἐκεῖ θά ἀκούσουν τόν Ἀνδρέα Πα­ναγίδη νά παραδίδει τή συγκι­νη­τική παρακαταθήκη στά παιδιά του, λίγο πρίν ὁδηγηθεῖ στήν ἀγχόνη: «Λα­τρευ­τά μου παιδιά, στά 22 μου χρόνια πε­θαίνω γιά χάρη μιᾶς μεγάλης ἰδέας. Κάποτε ἡ μάνα σας καί ὁ θεῖος σας θά σᾶς ἀναπτύξουν γιατί ἐκτελέστηκα. Σᾶς εὔχομαι, ἀγαπητά μου παιδιά, νά γινῆτε καλοί Χριστιανοί καί καλοί Ἕλ­ληνες Κύπριοι. Ἀκολουθῆστε πάντα τό δρόμο τῆς ἀρετῆς».
 Ἐκεῖ θά βροῦν τόν Ἰάκωβο Πα­τά­τσο, τόν «ἅγιο τοῦ Κυπριακοῦ Ἀγώνα», νά γράφει στή μητέρα του τήν παρα­μονή τῆς ἐκτέλεσής του:
«Ἀγαπημένη μου μητέρα,
 Χαῖρε. Εὑρίσκομαι μεταξύ ἀγγέ­λων. Τώρα ἀπολαμβάνω τούς καρπούς μου. Τό πνεῦμα μου φτερουγίζει γύρω ἀπό τό θρόνο τοῦ Κυρίου. Θέλω νά χαίρης, ὅπως κι ἐγώ. Ἄν κλαῖς θά λυποῦμαι… Εἶναι καιρός νά καμαρώσης τό παιδί σου. Εὑρίσκεται ἐκεῖ ψηλά, ὅπου ψάλ­λουν οἱ ἄγγελοι. Χαῖρε, ἀγα­πημένη μου μητέρα. Μή κλαίης γιά ν’ ἀκούσης τήν ἀγγελικήν φωνήν μου, πού ψάλλει Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ. Ψάλλε καί σύ μαζί μου. Ψάλ­λε, προσ­εύχου, δόξαζε τόν Θεόν σ’ ὅλην σου τήν ζωήν».
 Μέσα στά Φυλακισμένα Μνήματα φυλάσσεται τό ἀνεξίτηλο ἀλφαβητάρι τῆς λευτεριᾶς, πού πρέπει νά διαβάζει ἡ κάθε νέα γενιά. Γιατί, λοιπόν, ἡ νε­ό­τητα πρέπει νά μείνει στερημένη ἀπό ὅλα αὐτά τά μεγάλα ἀγκω­νάρια τῆς ἱστορίας; Γιατί πρέ­πει νά ὑποσιτί­ζεται πνευματικά καί ἐθνικά, ὑ­πα­κού­ο­ν­τας στά κε­λεύ­­σματα πού ὑ­πα­γο­ρεύει ἡ ἀ­ν­τι­ηρωική ἐποχή μας;
 Τώρα, πού ὁδηγοῦν καί πάλι τούς ἥρωες στήν ἀγ­χό­νη δικοί μας κι ὄχι ξέ­νοι, τώ­ρα πού ἡ κερκό­πορτα εἶναι διά­πλατα ἀ­νοι­κτή, ἦρθε ὁ και­ρός νά κά­νουμε τά σπίτια μας σχο­λειά κρυ­φά καί φανε­ρά, γιά νά φυ­τέ­ψουμε στίς καρ­διές τῶν παι­διῶν μας τά ὑψη­λά ἰδα­νικά τῆς Φυ­λῆς μας. Ἐπι­τακτικά προσ­καλεῖ ὁ Φώ­της Κό­ν­το­­γλου: «Ὅ­σοι ἀ­πο­μεί­να­με πιστοί στήν πα­ρά­­­­δοση, ὅσοι δέν ἀρ­νη­­θή- ­καμε τό γάλα πού βυζάξα­με, ἀ­γωνι­ζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλ­λος ἐ­κεῖ, καταπάνω στήν ψευ­τιά. Κατα­πάνω σ’ αὐ­τούς πού θέ­λουνε τήν Ἑλ­λάδα ἕνα κου­φάρι χωρίς ψυχή, ἕνα λου­λούδι χω­ρίς μυρουδιά.Κου­ράγιο, ὁ και­­­ρός θά δείξει ποιός ἔχει δίκιο, ἄν καί δέ χρει­­άζεται ὁλό­τελα αὐτή ἡ ἀπό­δειξη».
 Ἐλπίζουμε ἡ νέα πολιτική κατά­στα­ση στήν Κύ­προ νά ἀποκαταστήσει αὐ­­τή τήν ἀσέβεια, ἀκυρώ­νον­τας ἀν­τι­η­ρωι­κές καί σκοτεινές ἀποφάσεις.

Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος