Ἡ προσδιορισιμότητα τοῦ σύμπαντος ἀπασχολοῦσε ἀνέκαθεν τόν ἄνθρωπο, ἡ ποσοτική διάσταση, πού προσπαθοῦσε ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἀκόμα νά ἐντοπίσει σέ αὐτά πού ἔβλεπε καί θαύμαζε. Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος θαύμαζε αὐτό πού ἔβλεπε. Εἶναι σίγουρα πιό βάσιμο νά θαυμάζεις κάτι πού βλέπεις σέ σχέση μέ κάτι πού δέν βλέπεις. Αὐτοί οἱ μακρινοί ἀστέρες πού προσπαθοῦσε νά μελετήσει, ἀναμφίβολα τὀν γέμιζαν δέος καί τόν προκαλοῦσαν νά τούς ἐξερευνήσει. Γιατί σέ ὅλο τό σύμπαν αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὁ ἐκλεκτός, καθώς ὁ Δημιουργός τόν ὅρισε.

 Χρόνια ἀργότερα, χιλιετίες ἀναμονῆς ἔφεραν τά ἐπιθυμητά ἀποτελέσματα. Ὁ ἄνθρωπος κατέκτησε τό διάστημα. Ἠχηροί τίτλοι στίς ἐφημερίδες τῆς τότε ἐποχῆς, ἕνα ντελίριο συναισθημάτων καί ἰαχῶν. Σίγουρα δέν ἦταν κάτι μικρό ἡ πρώτη προσεδάφιση στόν ἀγαπημένο μας γείτονα, πού οἱ γιαγιάδες ἐπικαλοῦνταν νά μᾶς φωτίζει στόν δρόμο γιά τό σχολεῖο. Οὔτε ἦταν ἀμελητέα ἡ ἀποστολή ἀνθρώπινου ὑλικοῦ, πού μόλις πρίν ἀπό ἕνα μήνα βγῆκε μετά ἀπό 30 χρόνια ταξιδιοῦ ἀπό τό ἡλιακό μας σύστημα καί κινεῖται ἀέναα στό ἀχανές σύμπαν. Σημαντικές στιγμές γιά τήν ἀνθρωπότητα. Ξαφνικά ὁ ὁρισμός τῶν λέξεων ἀπέκτησε μιά ἄλλη διάσταση. Ὁ ὅρος γειτονιά δεν περιορίζεται μόνο στά κοντινά μας σπίτια, ἀλλά ἀναφέρεται μέ περισσή ἄνεση καί στά γειτονικά πλανητικά συμπλέγματα. Ξαφνικά σπίτι μας εἶναι ἡ γῆ, γειτονιά μας ὁ Ἄρης καί ἡ Ἀφροδίτη, καί περιβάλλον μας τό σύμπαν. Ἡ ποσοτική διάσταση βέβαια ἡ ὁποία εἶναι κατά ἐπιστημονική ὁμολογία ἀσύλληπτη σέ κάθε ἀνθρώπινο νοῦ, εἶναι ἀμελητέα, καθώς κατά τά λεγόμενα καί τοῦ ποιητῆ, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνᾶς, ὅ,τι θαυμάζεις, σοῦ φτάνει ὁ θαυμασμός σου.
 Οἱ διαστημικές, λοιπόν, αὐτές ἀποστολές, πού τόσο θαυμάστηκαν, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μιά ἀκόμα ἐκπλήρωση τῆς ἔμφυτης ἀποστολῆς τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοί προσπάθησαν νά ἀλλοιώσουν τό πνεῦμα τους, δίνοντας ἕνα ἐμφατικά κατακτητικό χρῶμα, λησμονώντας πώς ὁ ἄνθρωπος γνωρίζοντας τό διάστημα, γνωρίζει καλύτερα τόν Δημιουργό. Συνδέεται μαζί του. Ἀναλογιζόμενος κανείς τίς διαστάσεις τῆς Δημιουργίας, αἰσθάνεται βαθιά τόν πανταχοῦ Παρόντα, σέ κάθε προέκταση τῆς ζωῆς του. Γιατί, τί τάχα εἶναι ὁ ἄνθρωπος μπρός στό μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς Δημιουργίας χωρίς τήν ξεχωριστή ἀγάπη τοῦ Θεοῦ του; Ἡ παρουσία του ἀσήμαντη, ἀκόμα καί οἱ διαστημικές του κατακτήσεις ὠχριοῦν μπροστά στήν χωρική περατότητα τοῦ σύμπαντος. Τά μεγαλύτερα κατορθώματά του χάνουν τήν ἀξία τους. Γιατί ποιός ἄλλος μπορεῖ νά πληρώσει τήν πιὀ ἀνήσυχη ὕπαρξη τοῦ σύμπαντος ἀπό Αὐτόν πού μέ τόση ἀγάπη κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωση τήν ἔπλασε; Καί πῶς ἀλλιῶς μπορεῖς νά νιώσεις σπίτι σου τήν γῆ, χωρίς τήν παρουσία τοῦ Πατέρα; Ποιά λογική μπορεῖ νά δίνει ἀξία στό δημιούργημα, ἀγνοώντας τόν Δημιουργό; Τό σύμπαν ἔχει λογική. Ἐμεῖς;

Ἀθηνᾶ Πεΐδου,
Τοπογράφος Μηχανικός