«Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς...». Μιά φωνή σταμάτησε τό βιαστικό μου περπάτημα μέ τό ξεκίνημα τῆς μέρας. Τό μικρόφωνο ἔδωσε τό δικαίωμα στήν ἴδια φωνή νά ἀντιλαλήσει σ᾿ ὅλα τά στενά δρομάκια τῆς γειτονιᾶς. Μετρίασα τό βῆμα κι ἔρριξα τό βλέμμα ἐρευνητικά μέσα στόν αὐλόγυρο τοῦ σχολείου. Τά παιδιά σέ προσευχή· ἱερή ὥρα! Μιά εἰκόνα πού τήν προσπερνοῦμε μέ βιασύνη -τή συνηθίσαμε! Μιά εἰκόνα πού τήν ἀγκαλιάζει τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ μέ συμπάθεια. Λίγα λεπτά πού φαίνονται παρμένα ἀπό ἕνα παλιό κατεστημένο. Λίγα λεπτά πού εἶναι ἱκανά νά δώσουν μιά καινούργια πνοή στή ζωή ὅλης τῆς μέρας.
Ἁπλή καί σεμνή μιά μαθήτρια στεκόταν μπροστά σέ μαθητές καί καθηγητές. Σταθερά, ἀργά καί εὐλαβικά ἔλεγε τό ἕνα αἴτημα μετά τό ἄλλο. Ἡ Κυριακή προσευχή -σάν γιά πρώτη φορά- ἔπνευσε μέσα μου ἐλπίδα καί χαρά. Κι ἔμεινα ἀκίνητος νά συμμετέχω σ᾿ αὐτή τή συνομιλία τοῦ Θεοῦ μέ τά παιδιά του.
«Καί ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ», εἶπε καί πρόσθεσε λέξη λέξη μιά σύντομη αὐτοσχέδια προσευχή -ἔκφραση τῆς ἐφηβικῆς καρδιᾶς της- γιά τήν καινούργια μέρα στό σχολεῖο. Ζήλεψα τήν τόλμη τοῦ παιδιοῦ καί τήν ἁπλότητα νά μιλᾶ στόν Θεό Πατέρα μας. Στό «Δι᾿ εὐχῶν» ἔκανα τό σταυρό μου δοξολογικά.
Εἶχα γυρίσει τήν πλάτη μου νά φύγω, ὅταν μετά τήν προσευχή ἀκούστηκαν φωνές καί σχόλια ἀπό τά παιδιά στήν αὐλή. Ἀποδοκιμασία καί ἀπόρριψη... Αὐτή ἦταν ἡ ἀνταπόκρισή τους; Δέν μπορεῖ!... Ὑπάρχει ἕνας μυστικός θησαυρός μέσα στίς ἐφηβικές καρδιές. Περιμένει κάποιον νά τόν ἀναζητήσει· νά τόν ἀποκαλύψει· νά τόν ἀξιοποιήσει! Καί βρέθηκε!...
Ἐκεῖ -στό μικρόφωνο μπροστά- μιά νεαρή καθηγήτρια μέ λιτό καί σοβαρό τρόπο ἐπέβαλε τήν ἡσυχία. Δέν θέλησε νά ἐπιπλήξει, νά παρατηρήσει... Μέ σεβασμό καί προσοχή προσπάθησε νά ἀνασύρει τή χάρη καί τήν ἀρετή, πού ἤξερε ὅτι ὑπάρχουν στίς καρδιές τῶν παιδιῶν πού εἶχε μπροστά της. Μέ λεπτότητα ἄφησε νά διαφανεῖ ὁ θαυμασμός της γιά τή μαθήτρια, πού τολμᾶ καθημερινά -μόνο ἐκείνη- νά ἀντιπροσωπεύει ὅλο τό σχολεῖο στήν ὥρα τῆς προσευχῆς. Καμάρωσα πλάι στή μαθήτρια καί τήν καθηγήτριά της, τήν ἀληθινή παιδαγωγό, πού πότισε τήν κατάλληλη ὥρα τά νεαρά βλαστάρια τῶν μαθητῶν κι ὄχι τά ζιζάνια, πού ᾿ναι ἕτοιμα νά πνίξουν ὅ,τι μεγάλο.
«Τό γεγονός πού συνέβη σήμερα στό σχολεῖο μας, νομίζω, παιδιά, ὅτι μᾶς ἐκφράζει βαθιά καί μᾶς τιμᾶ ἰδιαίτερα· δέν συμφωνεῖτε;», εἶπε κι ἡ ματιά της ἀγκάλιασε τίς νεανικές ματιές, πού παρακολουθοῦσαν μέ ἐνδιαφέρον.
Κι ἔγινε ὁ μυστικός θησαυρός τῶν ἐφηβικῶν καρδιῶν εὐγενική συμπαράσταση μέ αὐθόρμητο ξέσπασμα σέ χειροκρότημα ἐνθουσιασμοῦ. Τό φύραμα ζυμώθηκε· τί κι ἄν ἡ ζύμη ἦταν μικρή; «Ἴσως τελείωσε τώρα ἡ προσευχή», ψιθύρισα κι ἔκανα δοξολογικά τό σταυρό μου γιά μιά ἀκόμη φορά!
Οὐρανοδρόμος