Ἡ ἐφηβεία εἶναι ἡ πιό ὄμορφη ἡλικία τῆς νιότης, κι ὅμως ἐμεῖς οἱ γονεῖς τή βιώνουμε σάν πρόβλημα πού μᾶς βάζει σέ ἀγωνία, μᾶς πληγώνει πολλές φορές καί μᾶς γεμίζει ἐρωτηματικά: Καλά, ἐμεῖς δέν περάσαμε ἐφηβεία; Κι ὅμως... καί τούς γονεῖς μας ἀκούγαμε καί ἀπό νωρίς μαζευόμασταν στά σπίτια μας. Τώρα ὅμως λέξη δέν τολμοῦμε νά ποῦμε καί δές πῶς μᾶς ἀπαντοῦν. Ὅσο γιά τίς ὧρες πού γυρίζουν στό σπίτι μετά ἀπό μία νυχτερινή διασκέδαση... ὅλο τό βράδυ σέ ἀγωνία γιά νά ὑποδεχτοῦμε τόν/τήν κανακάρη/κανακάρισσα, πού χωρίς ἄλλη κουβέντα θά πέσει νά κοιμηθεῖ ὥς τό μεσημέρι. Ποῦ διάλογος, ποῦ ἐπικοινωνία μαζί τους;
   Κι ὅμως, ἡ ἐφηβεία εἶναι ἡ ἡλικία κατά τήν ὁποία τό παιδί μας ἑτοιμάζεται νά μπεῖ στό στίβο τῆς ζωῆς, νά ἀνεξαρτητοποιηθεῖ καί νά ἀναλάβει στά δικά του χέρια τό τιμόνι τῆς πορείας του. Γι᾿ αὐτό εἶναι ὄμορφη ἡλικία. Εἶναι ὄμορφη, ὅταν τό παιδί μας ξέρει νά τή ζῆ, ὅταν ξέρει νά ἐνεργεῖ ὄχι σά μέλος μιᾶς «ἀγέλης», ἀλλά ὅταν ἔχει ὁράματα, θέτει στόχους καί ἀγωνίζεται νά τούς ὑλοποιήσει. Κι ἄς μήν ξεχνᾶμε... τό παιδί μας δέν ἔφτασε ἀπό τό πουθενά στό στάδιο αὐτό. Ἐμεῖς οἱ μητέρες ἐννιά ὁλόκληρους μῆνες τό κυοφορήσαμε, καί εἶναι γνωστό ὅτι τό ἔμβρυο δέχεται τά πρῶτα ἐρεθίσματα ἀπό τή στιγμή τῆς σύλληψής του. Ἀργότερα, μέ τήν ἔνταξή του στήν οἰκογένεια τό παιδί ἀναλαμβάνει ρόλους πού ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τοῦ ἀναθέτουμε. Γίνεται τόσο ὑπεύθυνο ἤ ἀνεύθυνο ὅσο ἐμεῖς τοῦ ἐπιτρέπουμε. Ἀλίμονο, ἄν τό παιδί μας μάθει, ἀπό τήν κούνια του ἀκόμη, ὅτι ὅλοι καί ὅλα στρέφονται γύρω ἀπό αὐτό καί ὅσο εἶναι μικρό ὅλα τοῦ ἐπιτρέπονται· «παιδί εἶναι, δέ βαριέσαι, ὅταν μεγαλώσει θά μάθει...». Μπορεῖ ὁ γεωργός νά πεῖ γιά τό σπόρο πού σπέρνει στό χῶμα «δέ βαριέσαι, σποράκος εἶναι... ὅταν μεγαλώσει θά φροντίσω νά δώσει καλούς καρπούς»; Πόσο ἀργά θά εἶναι τότε... Τό παιδί μας ἀπό μικρό θά μάθει τί τοῦ ἐπιτρέπεται καί τί ὄχι. Ἀπό μικρό χρειάζεται προστατευτικά μέτρα γιά νά ὀρθοποδήσει στή ζωή, καί ὅσο θά μεγαλώνει τόσο λιγότερα θά γίνονται. Ὅταν δέν ἀφήνουμε τό παιδί μας νά κυκλοφορήσει μόνο του σέ δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, χωρίς τή λήψη τῶν ἀπαραίτητων προστατευτικῶν μέτρων, πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν πάρουμε ἀνάλογα μέτρα, ὅταν ἀρχίζει νά διασχίζει τόν ταχίστης κυκλοφορίας δρόμο τῆς ζωῆς;
  Θά μάθει νά κινεῖται εὔκολα καί σωστά στή ζωή, ὅταν μάθει μέσα ἀπό τό παιχνίδι ὅτι χρειάζεται ἀγώνας καί συντονισμένη προσπάθεια, προγραμματισμός, σκέψη καί προσεκτικές κινήσεις γιά νά νικήσει. Ὅταν μάθει ὅτι ἡ ζωή δέν παλεύεται μέ τό νά ξαπλώνεις σέ ἕναν καναπέ, νά πατᾶς τά πλῆκτρα ἐνός τηλεχειριστηρίου περιμένοντας ἀπό τούς ἄλλους νά σοῦ φέρουν ἐκεῖ τό φαγητό ἤ τό νερό, ἀλλά ὅταν κι ἐσύ συμβάλλεις στό νά σταθεῖ ὄρθιο τό σπιτικό.
 Ἀρωγός καί σύμμαχος σέ αὐτή μας τήν προσπάθεια εἶναι ἡ σύνδεση τοῦ παιδιοῦ μας μέ ἄλλα παιδιά πού ἔχουν τούς ἴδιους στόχους, τά ἴδια ὄνειρα, τά ἴδια ἰδανικά, προκειμένου νά μή νιώσει περιθωριοποιημένο καί ἀποκομμένο ἀπό τά παιδιά τῆς ἡλικίας του. Τέτοια παιδιά θά βρεῖ μέσα στίς χριστιανικές ὁμάδες. Μαζί τους θά χαράξει κοινή πορεία πλεύσης πρός τόν οὐρανό. Θά χαρεῖ τίς ὄμορφες στιγμές τῆς νιότης του καί θά ἀντλήσει δύναμη γιά νά ἀντισταθεῖ στά ὀργανωμένα συμφέροντα πού τό θέλουν ἀνελεύθερο, ὑποταγμένο στόν «σύγχρονο τρόπο ζωῆς καί διασκέδασης». Ἄς μή φοβόμαστε! Τό παιδί μας μέ τήν ἔνταξή του σέ μιά χριστιανική ὁμάδα δέν πρόκειται νά «καλογερέψει», ἄν δέν εἶναι «δεδομένο ἄνωθεν». Θά μάθει νά ἀντιμάχεται σέ ὅλα ἐκεῖνα πού προσπαθοῦν νά ἀπομυζήσουν τούς ὄμορφους χυμούς τῆς νιότης του, νά τοῦ στερήσουν τό δικαίωμα νά ὁρίζει τό ἴδιο τή ζωή του, νά χαίρεται τήν ἐλευθερία του καί νά μήν ἐπιτρέψει νά τό πετάξουν σέ μιάν ἄκρη ἀδύναμο καί ἀπογοητευμένο.
  Ὅταν τό παιδί μας ἀσφαλιστεῖ στήν ἀγκαλιά τῆς χριστιανικῆς ὁμάδας, περιφρουρηθεῖ ἀπό τήν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν, θά γίνει δυνατό, θά γίνει λεβέντης. Θά εἶναι ἕτοιμο σάν ὑψιπέτης ἀετός νά ἀνοίξει τίς φτεροῦγες του γιά νά πετάξει σέ νέους κόσμους ὄμορφους, σέ κόσμους πού τό ἴδιο ὁραματίζεται. Κι ἐμεῖς ἀπό δίπλα συναγωνιστές καί συμπαραστάτες του, χωρίς πολλές κουβέντες ἀλλά μέ πολλή, πάρα πολλή προσευχή...

Σουλτάνα Τσιάρα - Λιάπτση