Τήν κεφαλαιώδη σημασία τοῦ Βαπτίσματος γιά τήν χριστιανική ζωή τήν ὅρισε πρῶτα ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὅταν τό ἔθεσε ὡς ἀπαρχή καί θεμέλιο τοῦ εὐαγγελίου του. Παρήγγειλε στούς μαθητάς του, πρίν φύγει ἀπό κοντά τους σωματικά· «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Μθ 28,19-20). Γιά νά γίνουμε μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἐκτός ἀπό τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν του καί πρίν ἀπό αὐτήν, χρειάζεται τό Βάπτισμα καί κυρίως αὐτό. ᾿Εφόσον βαπτιστοῦμε στό ὄνομα τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ, ἰσχύει ἡ μαθητεία μας καί λογιζόμαστε χριστιανοί. Διαφορετικά, μένουμε ἁπλῶς ἀκροατές μιᾶς διδασκαλίας, ὀπαδοί μιᾶς θρησκείας ἀλλά ὄχι πιστά μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας. Τέτοια εἶναι ἡ σημασία τοῦ Βαπτίσματος.

   Μᾶς πληροφορεῖ δέ ὁ ἱστορικός τῆς ᾿Εκκλησίας Λουκᾶς ὅτι στήν ἀρχή οἱ βαπτίσεις ἀκολουθοῦνταν ἀπό «σημεῖα», ἀπό θαύματα, ὅπως γλωσσολαλίες (Πρξ 10,44-48) καί ὑπογραμμιζόταν ἔτσι ἐμφατικά ἡ μεγάλη τους σημασία. Μ᾿ αὐτόν τόν ἐντυπωσιακό τρόπο βεβαιώνονταν οἱ καινούργιοι πιστοί, πού εἶχαν ἀκόμη ἀνάγκη ἀπό προφανεῖς βεβαιώσεις, γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Βοηθοῦνταν νά ἀξιολογήσουν εὐκολότερα τά ὄντως σπουδαῖα «σημεῖα», πού ἀκολουθοῦσαν τό Βάπτισμα τότε καί πάντοτε, τά πνευματικά χαρίσματα, δηλαδή τήν πίστη, τήν ἐλπίδα, τήν ἀγάπη, τήν χαρά, τήν εἰρήνη, τήν μακροθυμία, τήν χρηστότητα, τήν ἀγαθωσύνη, τήν πραότητα καί τούς ἄλλους καρπούς τοῦ Πνεύματος (Γα 5,22-23). Σήμερα τά πρῶτα ἐκεῖνα ἔκτακτα «σημεῖα» δέν δίνονται, διότι ἡ χάρη εἶναι δεδομένη. Τά μόνιμα ὅμως χαρίσματα εἶναι τακτικά σέ κάθε βαπτιζόμενο κι αὐτά εἶναι τά ζητούμενα. «Ταῦτα ζήτει», προτρέπει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, διότι «ταῦτα σημείων μείζονα».