Οἱ νέοι του «Λύχνου», συνεχίζοντας τήν προσπάθεια νά ἀξιοποιοῦν τά μη­νύ­ματα τῶν διαφόρων ἱστορικῶν ἐπε­τείων, μέ πολύ ζῆλο καί δουλειά πα­ρου­σίασαν σέ τρεῖς παραστάσεις μία συγ­κι­νητική ἐκδήλωση μέ τίτλο: «Ἀλη­σμό­νη­τος πάτριος Πον­τία γῆ». Τά τρα­γού­δια, τά μοι­ρολόγια καί οἱ ἀπαγ­γελίες κειμένων στήν πον­τιακή διά­λε­κτο, τά παραδοσιακά ὄργανα μέ προ­εξάρ­χου­σα τήν λύρα, οἱ λε­­βέν­τι­κοι χο­ροί μᾶς συγκί­νη­σαν καί μᾶς ταξί­δεψαν στήν ἀλησμό­νη­τη γῆ τοῦ Πόντου. Ταυ­τόχρονα, ἡ ἱ­στο­ρία πού παρεμβαλλό­ταν ἐν­διά­μεσα μέ τά ἱστο­ρικά κεί­μενα καί τίς προσ­­ω­πι­κές μαρτυ­ρίες μᾶς συγ­κλό­νισε καί μᾶς δί­δαξε. Ἡ ἐκδή­λω­ση αὐ­τή, ἐκτός ἀ­πό ταξί­δι μνή­μης, ἦταν οὐ­σια­στικά καί ἕνα εὐ­λαβι­κό μνημό­συ­νο γιά τά 353.000 θύ­μα­τα τῆς γενο­κτο­νίας τοῦ ποντιακοῦ ἑλλη­νισμοῦ, πού ἀκόμα πε­ριμένουν δι­καίωση…