Παραμονή Πρωτοχρονιᾶς...

  Ἐπιστρέφω στό σπίτι ἀπό τήν ἀπογευματινή μου βάρδια καί τό μόνο πού ἐπιθυμῶ εἶναι νά χωθῶ στό ζεστό μου κρεβάτι. Λίγο πρίν τό ρολόι δείξει μεσάνυχτα πλένω τά χέρια μου γιά τελευταία φορά. Ἕνα σιγανό χτύπημα στήν πόρ­τα... Ἡ μικρή πεντά­χρο­νη κορούλα μου ἔχει ἀνησυχίες.
  «Μαμά, ἡ κοιλίτσα μου πονάει», παραπονιέται, καθώς τή σκεπάζω καί πά­λι. Στή γλῶσσα τῆς μι­κρῆς αὐτό με­τα­­φράζεται: «Θά κοιμηθεῖς μαζί μου στό κρεβάτι μου;». Ἡ ἀναμονή τῆς αὐ­ρια­νῆς γιορτινῆς μέ­ρας, τό ἴδιο κουραστικῆς μέ αὐτήν πού μό­λις ἔφυγε, δέν ἀφήνει περιθώρια γιά θετική ἀ­πάντηση. «Σκεπάσου καλά κι ἄν δέν περάσει σέ λίγο, ἔλα νά μοῦ τό ξαναπεῖς», ὑπεκ­φεύ­γω ὄχι χωρίς τύψεις, μά σίγουρη πώς σύντομα θά κοιμᾶται καί πάλι.
  Τήν ἑπόμενη ἡμέρα, κάπου ἀνάμε­σα στίς πρωινές ἑτοιμασίες γιά τήν πρωτοχρονιάτικη θεία Λειτουργία κι ἔ­χοντας ὁλότελα ξεχάσει τό χθεσινοβρα­δινό περιστατικό, νιώθω ἕνα μικρό χεράκι νά μέ σκουν­τάει. «Μαμά, χθές τό βράδυ πού πονοῦσε ἡ κοιλίτσα μου, πῆρα τό κομποσχοινάκι μου καί εἶπα πολλές φορές: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησε τόν κόσμο σου". Μοῦ πέρασε ἡ κοιλίτσα καί κοιμήθηκα».
  Χαμογελῶ διάπλατα καί ἀνοίγω τά χέρια μου νά τήν κλείσω στήν ἀγκαλιά μου, ἀλλά καί νά κρύψω τή συγκίνησή μου.
  Ἔξω ἀκούγονται οἱ εὐχές γιά τή νέα χρονιά ἀπό τούς πρώτους περαστικούς πού τόλμησαν νά ξεμυτίσουν στό τσουχτερό κρύο. Στό σπιτικό μας ὁ καινούργιος χρόνος ξεκίνησε μέ τίς προσευχές ἑνός μικροῦ παιδιοῦ νά ἐλεήσει ὁ Κύριος ὅλο τόν κό­σμο. Καί εἶναι αὐ­τή ἡ μικρή προσευχή ἀπό τά παιδικά χείλη πού δίνει καί σέ μένα τή βεβαιότητα πώς κι ἄν ἀκόμα τό νέο ἔτος θά ἔχει τίς δικές του δυσκολίες, ὁ Κύριος θά εἶναι μαζί μας.

Σ.Τ.