Τρία μεγάλα μηνύματα

   Τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα σήμερα εἶναι μία πολύ ἐνδιαφέρουσα ἱστορία μέ πολύ μεγάλα μηνύματα. Ὁ Κύριος βγῆκε ἀπό τήν Παλαιστίνη καί πῆγε στά μέρη Τύρου καί Σιδῶνος, δηλαδή στή χώρα τῆς Φοινίκης. Ἐκεῖ τόν συναντᾶ μία γυναίκα Χαναναία, ἄρα εἰδω­λο­λά­τρισσα. Αὐτή ἡ γυναίκα εἶναι μιά πονεμένη μάνα. Ἡ κόρη της βασανίζεται μέ δαιμονισμό, «κακῶς δαι­μονίζεται». Καί οἱ ἀρρώ­στιες αὐτές δέν θεραπεύονται μέ γιατρούς καί φάρ­μακα. Καί νά πού ὁ Ἰησοῦς, ὁ μόνος πού θεραπεύει δαι­μο­νισμένους, βρίσκεται στή χώρα της. Αὐ­τό συγκλονίζει τή γυναίκα, γι᾽ αὐτό φω­­­νά­ζει: «Κύριε, υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησέ με, γιά­τρεψε τή θυγα­τέ­ρα μου πού κακῶς βα­σανίζεται ἀπό τά δαιμόνια!».
   Ἀλλά αὐτή τήν κρίσιμη ὥρα συμ­βαί­νει κάτι πού δέν μπορεῖ νά τό ἐξηγήσει κανείς. Ὁ Χριστός μένει ἀσυγκίνητος ἀπό τόν πόνο τῆς μάνας. Αὐτός πού «ἰᾶτο πάντας» (Λκ 6,19) καί ἔδειχνε τό­ση ἀγάπη στά πονεμένα πλάσματα, κά­νει πώς δέν ἀκούει. Ἀδιαφορεῖ. Ἡ γυναίκα ἐπιμένει τόσο πού οἱ μαθητές δέν μποροῦν πιά νά τήν ὑποφέρουν καί λέ­νε: «Κύριε, τέλος πάντων λυπήσου την, βοήθησέ την γιά νά φύγει!».
   Ὁ Χριστός δείχνει μιά τέτοια συμπε­ριφορά γιατί θέλει νά ἀναδείξει τήν πί­στη τῆς Χαναναίας. Καί ἡ πίστη της φαί­νεται στήν ἐπιμονή της. Ἐπίμονα ζη­τάει τή θεραπεία καί, ἐνῶ ὁ Χριστός ἀδιαφορεῖ, αὐτή δέν ἀποκάμνει, δέν ἀ­πελπίζεται ἀλλά ἐξακολουθεῖ νά φω­νά­ζει»· «Κύριε, υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησε τό παιδί μου!». Ἀλλά δέν θέλει ὁ Κύριος μόνο νά ἀποκαλύψει τήν πίστη τῆς Χαναναίας. Θέλει καί νά καλλιεργήσει τήν πίστη στούς μαθητές του. Πι­στεύ­ουν βέβαι­α οἱ μαθητές, ἀλλά ἡ πίστη τους εἶναι σάν τό χρυσάφι πού βγαίνει ἀπό τή γῆ καί χρειάζεται νά καθαριστεῖ. Οἱ μα­θη­τές, ὅπως καί ὅλοι οἱ Ἑβραῖοι, πίστευ­αν ὅτι ὁ Μεσσίας, ὁ υἱός τοῦ Δαυΐδ, θά ἱδρύ­σει μία ἐπίγεια βασιλεία, τή μεσ­σι­ακή βασιλεία, ὅπου θά κυρι­αρχεῖ ὁ Ἰ­σραήλ πάνω σέ ὅλα τά ἄλλα ἔθνη. Ὁ Κύριός μας γιά νά ἀπαλλάξει τούς μα­θητές του ἀπό τέτοιες ἐθνι­κι­στικές, φα­νατικές ἰουδαϊ­κές ἀντιλήψεις, φέ­ρε­ται στή Χαναναία σάν ἕνας βέρος Ἑ­βραῖος. Κάνει πράξη αὐτό πού πιστεύ­­ουν οἱ μαθητές του. Γίνεται ἕνας κα­θρέφτης καί στέκεται μπροστά τους: «Θέλετε νά δεῖτε πῶς σκέφτεστε καί πῶς συμπεριφέρεστε στούς ἀλλο­ε­θνεῖς; Κοιτάξτε αὐτό πού κάνω καί θά καταλάβετε». Γι’ αὐτό ὅταν οἱ μαθητές λένε «Κύριε, λυ­πήσου την, θεράπευσε τό παιδί της», ἀπαντᾶ πάλι σύμφωνα μέ τήν ἑ­βραϊκή νοοτρο­πία: «Οὐκ ἀπεστά­λην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπο­λω­λότα οἴ­κου ᾿Ισραήλ». Δέν ἦλθα ἐγώ γιά τούς εἰ­δωλολάτρες, γιά τούς ἐθνικούς καί τούς Χαναναίους, ἀλλά μόνο γιά τά παι­διά τοῦ Ἰσραήλ, τά παιδιά τοῦ Θε­οῦ. Πράγματι οἱ Ἑβραῖοι πίστευαν ὅτι μό­νον αὐ­τοί εἶναι ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ καί ὅτι οἱ ἄλλοι εἶναι ἀκάθαρτοι. Ὅπως δοκίμασε τήν πίστη τῆς Χα­ναναίας, ἔτσι ὁ Κύριος τώρα φιλ­τρά­ρει τήν πίστη τῶν μαθητῶν. Καί ἔχει τόν λόγο του. Ὅταν θά φύγει ἀπό τόν κόσμο ὁ Ἰησοῦς μετά τήν ἀνάστασή του, οἱ μαθητές θά πρέπει νά κη­ρύξουν τό εὐαγγέλιο ὄχι μόνο στήν Παλαιστίνη ἀλλά καί σέ ὅλο τόν κό­σμο. Γι᾽ αὐτό πρέπει νά μάθουν ὅτι ὁ Θεός εἶναι γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Αὐτό τό μάθημα τούς δίνει μέ ἀφορμή τή Χαναναία.
   Ἀλλά καί ἕνα τρίτο μάθημα ἀποτελεῖ ἡ στάση τῆς ἴδιας τῆς γυναίκας. Ὅταν εἶδε ὅτι ὁ Χριστός δέν θέ­λει νά τή βοηθήσει καί μάλιστα τῆς ἀπάντησε περιφρονη­τι­κά «οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βα­λεῖν τοῖς κυναρίοις», δέν θίχθηκε, δέν ἀγανάκτησε. Ἀπάντησε: «Ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυ­νάρια ἐσθίει ἀπό τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐ­τῶν». Τά σκυ­λάκια τρῶνε τά ψίχουλα πού πέφτουν ἀπό τά τραπέζια τῶν ἀφεντικῶν. Δέν θέλω νά στερήσεις τό ψωμί ἀπό τά παιδιά σου. Ψίχουλα δῶσ᾽ μου. Ὤ ταπεινοφροσύνη!
   Ἐδῶ τελείωσε τό πείραμα πού ἤθελε νά κάνει ὁ Ἰησοῦς. Τώρα δείχνει αὐτό πού ἔχει στήν καρδιά του γι᾽ αὐτή τή γυναίκα: «Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γε­νηθήτω σοι ὡς θέλεις». Καί ἐπειδή αὐτό πού ἤθελε ἦταν νά θεραπευθεῖ τό κορίτσι της, ἐκείνη τήν ὥρα θεραπεύθηκε.
   Τό πρῶτο μεγάλο μήνυμα τῆς περικοπῆς εἶναι ὅτι ὁ Χριστός ἦλθε νά ἀγκαλιάσει ὅλα τά πλάσματα τῆς γῆς. Νά ἑνώσει μέ τήν πίστη σ᾽ Αὐτόν ὅλους τούς ἀνθρώπους. Νά ἀποτελέσουμε μία οἰκογένεια μέ τόν Θεό πατέρα, μία βασιλεία μέ βασιλιά τόν Χριστό, μία κοινωνία μέ κυβερνήτη τό ἅγιο Πνεῦμα· νά μιλοῦμε μία γλῶσσα, τή γλῶσσα τῆς ἀγάπης, νά ἔχουμε ἕνα νόμο, τόν νόμο τοῦ εὐ­αγ­γε­λίου καί μιά σημαία, τή σημαία τοῦ σταυροῦ. Ἄν δέν πραγματοποιήθηκε αὐτό μέ­χρι σήμερα, δέν φταίει ὁ Χριστός, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι πού δέν Τόν πιστεύουν.
   Τό δεύτερο μήνυμα εἶναι ὅτι ἡ πίστη φαίνεται στήν ἐπιμονή. Μᾶς διδάσκει τό παράδειγμα τῆς Χαναναίας τόν ἐπίμονο ἀγώνα σέ ὅλες τίς προσπάθειές μας. Ὅποιος ἐπιμένει ἀποδεικνύει ὅτι ἔχει πίστη. Νά ἐπιμείνουμε στήν προσευχή, στήν ἐξομολόγηση, στή συγχώ­ρε­ση, στήν ἀνεξικακία, στήν ἐλεημοσύνη. Πέφτουμε; Θά σηκωνόμαστε.
   Καί τό τελευταῖο μήνυμα: Ἡ ἐπιμονή ἐξαντλεῖται καί ἡ πίστη χαλαρώνει, ἄν δέν ἔ­χουμε συναίσθηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ταπεινο­φροσύνη. Μεγάλη ταπεινο­φροσύνη εἶχε ἡ Χαναναία.
   Ἔτσι κι ἐμεῖς μέ τή συν­αίσθηση ὅτι εἴμαστε ἁμαρ­τωλοί, ἀλλά καί μέ ἐπίμονη προσευχή, μέ πίστη νά πα­ρα­καλοῦμε τόν Κύριο νά εὐ­λο­γεῖ καί νά κατευθύνει τόν ἀγώνα μας. Μέ βαθειά τα­πεινοφροσύνη νά ζητοῦμε τό ἔλεός του. Καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου θά μᾶς καταδιώκει ὅλες τίς μέρες τῆς ζωῆς μας. Ἀμήν.

Στέργιος Ν. Σάκκος
Κυριακή 16-2-1986, Ἱ. Ν. Ἁγίας Τριάδος, Πτολεμαΐδα