Μέ τή ζυγαριά τῆς αἰωνιότητας (Μρ 8,34-9,1)
   Τήν Κυριακή μετά τήν Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ τόσο τό ἀποστολικό ὅσο καί τό εὐ­αγγε­λικό ἀνάγνωσμα εἶναι σχετικά μέ τόν σταυρό. Καί τά τροπάρια τῆς Ἐκ­κλησίας μας πού ψάλλονται ὅλη αὐτή τήν περίοδο δοξάζουν, ὑμνοῦν τό μα­κάριο ξύλο, τόν σταυρό πού μέ τό αἷμα τοῦ Χρι­στοῦ μᾶς ἔσωσε καί μᾶς λύ­τρω­σε.
   Τό σημερινό Εὐαγγέλιο εἶναι μία σύντομη περικοπή. Πρόκειται γιά ἕναν λόγο τοῦ Κυρίου μας πού τόν εἶπε στούς μαθητές του καί σ’ ὅ­λους τούς ἀκροατές μετά τήν ἀνα­κοί­νω­ση ὅτι βαδίζει πρός τό πάθος, πρός τόν θάνατο. Οἱ μαθητές ὅταν ἄκου­σαν γιά θάνατο τοῦ Χριστοῦ ἀντέ­δρασαν. Γι᾽ αὐτό ὁ Κύριος εἶπε τόν σύντομο αὐτό λόγο γιά τή μαθητεία καί τήν αὐτα­πάρνηση. Ὅσοι εἶναι μα­θητές τοῦ Χριστοῦ ἀ­ληθινοί καί στα­θεροί πρέπει νά πλη­ρώσουν τά δί­δακτρα τῆς μαθη­τείας τους, τά τρο­φεῖα τῆς διδασκα­λίας πού τούς ἔ­θρε­ψε. Καί αὐτά εἶναι ἡ αὐταπάρ­νηση καί ἡ θυσία.
   Ἀπό ὅλη τήν περικοπή παίρνω ἕνα σημεῖο· «τί γὰρ ὠφελήσει ἄν­θρω­πον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅ­λον, καὶ ζη­μιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυ­χῆς αὐ­τοῦ;». Ἡ λέξη «ψυχή» ἐ­δῶ ση­μαί­νει τή ζωή. Ὁ Κύριος χω­ρί­ζει τή ζωή. Ὅπως ὁ θάνατος χω­ρίζει τή ζωή τοῦ ἀν­θρώ­που στή ζωή πρό τοῦ θανάτου καί στή ζωή μετά τόν θάνατο, ἔτσι ὁ Κύριος ἐκτός ἀ­πό τόν θάνατο βάζει ἕνα ἄλλο ὅριο καί τό ὅριο πού βάζει εἶναι ὁ σταυ­ρός. Ἡ ζωή πρό τοῦ σταυ­ροῦ καί ἡ ζωή με­τά τόν σταυρό, ἡ ζωή πρίν ἀνα­γεν­νη­θεῖ καί πιστέψει ὁ ἄν­θρω­πος, πού εἶ­ναι προσωρινή καί ἡ ζωή μετά τόν σταυρό πού εἶναι αἰώνια, ἀρχίζει ἀπό δῶ καί συνε­χί­ζε­ται καί μετά θά­νατον εἰς αἰῶνας αἰώ­νων.
   Γι’ αὐτή τή ζωή, γιά τό μικρό μέ­ρος τῆς ζωῆς πού εἶ­ναι πρό τοῦ σταυ­ροῦ, ποιός θά ἤθελε νά τοῦ κό­ψουν τό κεφάλι καί ὡς ἀν­τάλ­λαγμα νά τοῦ ὑπογράψουν ὅτι τό χρῆ­μα ἀ­πό ὅλες τίς τράπεζες εἶναι δικό του; Τί νά τό κάνει; Ἀφοῦ θά χά­σει τή ζω­ή του!
   Μέ βάση, λοιπόν, αὐτό ὁ Κύριος ἀναφέρεται καί στήν πνευματική ζω­ή: «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερ­δήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζη­μι­ω­θῇ τὴν ψυ­χὴν αὐτοῦ;». Ὁ Κύ­ριος πα­ρου­σιάζει μιά ζυγαριά καί λέ­ει στούς ἀν­θρώπους νά βάλουν στή μία πλά­στιγγα ὅ,τι σπου­δαῖο καί πο­λύτιμο ἔχουν: τό χρῆμα, τίς δόξες, τίς τιμές, τίς ἐπιστῆμες, τίς ἐ­φευρέ­σεις, τίς ἀνακαλύψεις, ὅλα ὅσα θεω­ροῦν­ται σπου­δαῖα. Βέβαια ἡ πλά­στιγγα γέρνει πρός τά μεγάλα αὐτά βάρη. Καί στήν ἄλλη πλευρά τί νά βάλουμε; Νά βάλουμε μιά ψυχή ἑνός πιστοῦ γιά τόν ὁποῖο δέν ἔγραψαν ποτέ οἱ ἐ­φημερίδες οὔτε μίλησαν τά ραδιόφωνα οὔτε τόν παρουσίασε ἡ τηλεό­ρα­ση. Ἄσημος, ἀνεπίσημος, χωρίς τίτλο. Θά δοῦμε μπροστά στά μάτια μας τό καταπληκτικό θαῦμα: νά ἀλλάζει ὁ ζυγός καί νά γέρνει ἡ ζυγαριά πρός τό μέρος πού εἶναι μιά ψυ­χούλα τοῦ Χριστοῦ καί ὅλα τά ἄλλα νά ἀνυ­ψώ­νον­ται καί νά χάνουν τήν ἀ­ξία τους. «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδή­σῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζη­μι­ωθῇ τὴν ψυ­χὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄν­θρωπος ἀντάλ­λαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;». Ἀναφέρω ἕνα-δυό παρα­δεί­γματα γιά νά τό καταλάβουμε.
   Ἕνας πατέρας ἔχει ἕνα μονάκριβο παιδί πού ὑπο­φέρει στό κρε­βάτι τοῦ πόνου. Στό ἄλλο δωμάτιο ἔχει μιά ντου­λά­πα ἡ ὁποία χάλασε λίγο. Δέν τρέχει ὅμως νά βρεῖ για­τρό γιά τό παιδί του, ἀλλά ἕναν ἐπιπλοποιό γιά νά φτιάξει τή ντουλάπα. Δέν θά ποῦμε ὅτι εἶναι ἄστοργος, σκληρός πα­τέ­ρας, τρελός; Τρελάθηκε ὁ δυστυ­χής!
   Ἕνα δεύτερο παρά­δει­γμα: Εἶναι ἕνας πεινασμένος, νηστικός καί ἀντί νά φάει τό φαγητό, τό βάζει στίς τσέπες του. Ἔτσι κάνουμε κι ἐμεῖς οἱ ἄν­θρω­ποι πού δέν γνωρίζουμε τήν ἀλήθεια, δέν ἔ­χουμε φῶς, δέν βλέπουμε τόν πρα­γμα­τικό προορισμό τῆς ζωῆς μας καί δέν θέλουμε νά τόν μάθουμε.
   Αὐτή τήν ἀφροσύνη καλλιεργοῦμε. Τρέχουμε γιά πράγματα δευτερεύοντα καί τριτεύοντα καί τελευταῖα. Ἐνδιαφερόμαστε γιά πράγματα γιά τά ὁποῖα μπο­ροῦμε καί νά μήν ἐνδιαφερθοῦμε καί ἀδιαφοροῦμε γιά τά παιδιά μας, ἀδια­φο­ροῦμε γιά τόν ἑαυτό μας, ἀδιαφοροῦμε γιά τήν ψυχή μας. Καί ὁ Κύριος μᾶς φωνάζει καί μᾶς λέγει· «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;».
   Ἀδέλφια μου, ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου μᾶς διδάσκει τή ζωή τῆς αὐταπαρ­νή­σεως, τή ζωή τήν ἀληθινή, ἡ ὁποία ξεκινάει ἀπό τό ἐνδιαφέρον γιά τή σωτηρία μας, γιά τήν πνευματικότητά μας, γιά νά ἐκπληρώσουμε τόν με­γάλο μας προ­ο­ρισμό: νά περάσουμε σάν διαβατάρικα πουλιά ἀπό τόν κόσμο αὐτό καί νά φθά­σουμε στήν αἰώνια βασιλεία του. Ἀμήν.

Στ. Ν. Σάκκος
Κυριακή 18-9-11, Φίλυρο