Ἕνα δυσοίωνο μέλλον γιά τή  χώρα μας
Α´
Ὑπογεννητικότητα εἶναι ὁ μειωμένος ἀριθμός γεννήσεων σέ μία χώρα, ἰδιαίτερα ὅταν εἶναι μικρότερος ἤ ὄχι σημαντικά μεγαλύτερος ἀπό τόν ἀντίστοιχο ἀριθμό τῶν θανάτων.
Ἔτσι ἡ ὑπογεννητικότητα μακροπρόθεσμα μπορεῖ νά ὁδηγήσει σέ ἀντίστοιχη μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώ­ρας, ἡ ὁποία χάνει ἀνθρώπινο δυναμι­κό γιά ἀξιοποίηση σέ βάθος χρόνου καί ὁ πολιτισμός της χάνει τή δυνατότητα νά μεταδοθεῖ ἀπό γενιά σέ γενιά.
Σύμφωνα μέ τήν Ἑλληνική Στατιστι­κή Ἀρχή (ΕΛΣΤΑΤ) οἱ γεννήσεις στήν Ἑλ­λάδα κατά τό 2018 ἀνῆλθαν σέ 86.440 καταγράφοντας μείωση 2,4% σέ σχέση μέ τό 2017 πού ἦταν 88.533. Οἱ θάνατοι, κατά τό 2018, ἀνῆλθαν σέ 120.297 καταγράφοντας μείωση 3,4% σέ σχέση μέ τό 2017 πού ἦταν 124.501. Οἱ θάνατοι ὑπερτεροῦν τῶν γεννήσεων τό 2018 κατά 33.857.
Οἱ ἀριθμοί «μιλοῦν»! Ἐπιβεβαιώ­νουν ὅτι ἕνα ἀπαισιόδοξο καί ἀνασφαλές μέλλον προδιαγράφεται γιά τή χώ­ρα μας τά ἑπόμενα χρόνια λόγῳ τῶν ἐπιπτώσεων τῆς ὑπογεννητικότητας καί τῆς γήρανσης τοῦ πληθυσμοῦ της. Τό σοβαρότερο βέβαια ὅλων εἶναι ὅτι σέ μία χώρα ὅπως ἡ Ἑλλάδα, μέ τόσα ἀ­νοιχτά μέτωπα γύρω της, μειώνεται τό μαχητικό δυναμικό πού θά ὑπερασπιστεῖ τήν πατρίδα μας.

Οἱ βασικότερες αἰτίες τῆς ὑπογεννητικότητας στή χώρα μας εἶναι:
- Ἡ ἀποκοπή τῶν Νεοελλήνων ἀ­πό τίς παραδόσεις, οἱ ὁποῖες τιμοῦσαν τήν πολυτεκνία.
- Ἡ χαλάρωση τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰ­κογένειας.
- Ἡ εὐκολία τῶν διαζυγίων.
- Οἱ γάμοι σέ μεγαλύτερη ἡλικία, ὅταν τά περιθώρια γονιμότητας μικραίνουν.
- Ἡ ἀντισύλληψη καί οἱ δυσανάλογα πολλές μέ τόν ἑλληνικό πληθυσμό ἐκτρώσεις.
-Ἡ διάρθρωση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας δημιουργεῖ συνθῆκες ζωῆς διαφορετικές ἀπό παλαιότερες ἐποχές, στίς ὁποῖες ἐξαιτίας τῶν ἀγροτι­κῶν καί ἄλλων ἐργασιῶν τά πολλά παιδιά ἦταν ἀπαραίτητα, ἐνῶ σήμερα ἐξέλιπε καί ἡ πρακτική ἀνάγκη τῆς πολυτεκνίας.
- Ὁ ὑπερκαταναλωτισμός τῆς ἐ­ποχῆς μας ἔχει ἀνεβάσει σέ ὑψηλό   ἐπί­πε­δο τά ἔξοδα τῆς οἰκογένειας καί ἐ­πηρεάζει ἀρνητικά τήν αὔξηση τῶν μελῶν της.
- Ὁ εὐδαιμονισμός καλλιεργεῖ ὡς πρότυπο ζωῆς τήν ἀτομική καλοπέραση καί κατά συνέπεια οἱ νέοι γονεῖς δέν ἐ­πιθυμοῦν νά διαθέσουν περισσότερο κόπο καί χρόνο γιά τά παιδιά.
- Ἡ ζωή στίς πολυκατοικίες καί ὁ ἀστικός τρόπος ζωῆς δέν εὐνοοῦν τή συμβίωση πολλῶν μελῶν στόν ἴδιο χῶ­ρο.
- Λόγοι ὑγείας ἐξαιτίας καταχρήσεων, ὅπως τό ἀλκοόλ, τό κάπνισμα, ἡ παχυσαρκία κτλ. πού δημιουργοῦν δυσκολίες τεκνοποίησης.
- Ἡ οἰκονομική κρίση πού μαστίζει τήν ἑλληνική κοινωνία, ἡ ὑψηλή ἀνεργία καί ἡ ἐπακόλουθη δυσκολία τῶν νέων νά δημιουργήσουν οἰκογένεια.
- Ἡ μετανάστευση νέων στό ἐξωτερικό. Περισσότεροι ἀπό 400.000 Ἕλ­ληνες μετανάστευσαν στό ἐξωτερικό τήν τελευταία πενταετία.
- Ἡ μειωμένη παρουσία τοῦ κοινωνικοῦ κράτους γιά τήν ἐνίσχυση τῶν νέ­ων οἰκογενειῶν σέ ἀντίθεση μέ τή συν­ταγματική ἐπιταγή.
- Κυρίως δέ ἡ ἀπομάκρυνση τῆς πλειοψηφίας τῶν νέων ἀπό τήν Ἐκκλησία, πού εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τή μειω­μένη ἐπιρροή τοῦ λόγου της καί τοῦ σω­τήριου μηνύματός της.
  Ἡ ὑπογεννητικότητα ὡς σοβαρότατο πρόβλημα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἀναγνωρίζεται ἀπό ὅλα τά κόμ­μα­τα, ἐπειδή ὅμως τά αἴτια ἀλλά καί τά ἀποτελέσματά του εἶναι μακροπρόθεσμα δέν ἔχει ἄμεσο ἀντίκρισμα ἤ κομματικό ὄφελος, γι᾽ αὐτό δέν ἀποτελεῖ πρώτη προτεραιότητα, ὅπως θά τοῦ ἄ­ξιζε. Ὡς πολύ σημαντικό θέμα ἡ Ἑλ­λη­νική Βουλή τό συμπεριέλαβε στό Ἑλληνικό Σύνταγμα κατά τήν ἀναθεώρηση τοῦ 2001, ὅπου στό ἄρθρο 21§5 ἀναφέρεται ὅτι: «Ὁ σχεδιασμός καί ἡ ἐ­φαρμογή τῆς δημογραφικῆς πολιτικῆς, καθώς καί ἡ λήψη ὅλων τῶν ἀναγκαίων μέτρων ἀποτελεῖ ὑποχρέωση τοῦ Κράτους». Κανένα ἀπό τά κόμματα πού κυβέρνησαν ἀπό τό 2001 καί μετά δέν ἔλαβε σοβαρά ὑπ᾽ ὄψιν του τή συγκεκριμένη συνταγματική ἐπιταγή. Μόνη ἐξαίρεση ἡ περίοδος 2004 - 2009, πού ἐλήφθησαν σημαντικά μέτρα μέ στόχο τήν ἐνίσχυση τῆς γεννητικότητας, μέ ἔμ­φα­ση στίς πολύτεκνες καί τρίτεκνες οἰκο­γέ­νειες. Αὐτά τά μέτρα περιλάμβαναν οἰκονομικές ἐνισχύσεις ἀλλά καί μέτρα θεσμικοῦ χαρακτήρα μέ εὐεργετικό οἰ­κονομικό ἀντίκτυπο. Ἀκόμη αὐξήθηκε τό διάστημα τῆς ἄδειας μητρότητας γιά τίς μητέρες πού ἐργάζονταν στόν ἰδιωτικό τομέα. Στά περισσότερα ἀπό αὐ­τά τά μέτρα ἔγινε δραστική περικοπή μετά τήν ὑπαγωγή τῆς χώρας μας στό μνημόνιο. Τήν ἴδια περίοδο (τοῦ μνημονίου) κα­ταργήθηκαν εὐεργετικά μέτρα παλαιότερων κυβερνήσεων, μέ ἐνδει­κτι­κά παραδείγματα τήν κατάργηση νό­μου τοῦ 1994 γιά τήν αὔξηση τοῦ ἀφορολόγητου γιά τίς πολύτεκνες οἰκογένειες καί τοῦ νόμου τοῦ 1990 γιά τήν ἰσόβια σύνταξη τῆς πολύτεκνης μητέρας. Ἡ Ἑλ­λάδα πλέον βρίσκεται στίς τελευταῖες θέσεις μεταξύ τῶν χωρῶν τῆς Ε.Ε. ἀναφορικά μέ τήν ἐφαρμογή πολιτικῶν γιά τή στήριξη τῆς μητρότητας καί τῶν γεννήσεων.
Λοιπόν, ἡ κατάσταση εἶναι μή ἀναστρέψιμη; Θά τό δοῦμε σύν Θεῷ σέ ἑπόμενο τεῦχος.

Γ. Κυρίζογλου

"Ἀπολύτρωσις", Ἰαν. 2020