Κυριακή Μυροφόρων, 12 Μαΐου 2019. Ἑπτά χρόνια μετά ἀπό κείνη τήν πρώτη Πασχαλιά πού συνδέθηκε μέ τήν κοίμηση τοῦ κήρυκα τῆς Ἀναστάσεως, τοῦ διδασκάλου τῆς Ἀδελφότητάς μας Στερ­γίου Σάκκου. Ἑπτά χρόνια ἀπό τό­τε πού ὁ πόνος ἑνός χωρισμοῦ συν­ται­ριάστηκε ἀβίαστα μέ τή χαρά τοῦ ἀνα­στάσιμου μη­νύματος. Ἑπτά χρόνια καί ἀπό τότε κάθε χρόνο ἡ Λαμπρή συν­δυ­άζεται μέ τήν ἀ­να­στάσιμη μνήμη του!

  Ἀπό πολύ νωρίς καί φέτος γέμισε ὁ να­ός τῆς Θείας Ἀναλήψεως στό πνευ­ματικό κέντρο τῆς Χριστιανικῆς Ἐλπί­δας μέ ὅ­σους γνώριζαν τόν κεκοιμημένο δάσκαλο τοῦ Εὐαγγελίου ὅσο ἦταν ἐν ζωῇ ἀλλά καί μέ κείνους πού τόν γνώ­ρισαν καλύτερα μετά τήν κοίμησή του. Παράδοξο ἀλλά ὄχι ἀκατανόητο γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ Θε­οῦ. Ζοῦν στήν αἰωνιότητα στή συντροφιά τοῦ Αἰώνιου, ἀλλά δέν χάνουν τήν ἐπαφή τους μέ τή στρατευομένη Ἐκκλησία καί συμμε­τέ­χουν στή ζωή της ἐνεργά. Αὐτή εἶναι ἡ σχέση πού ἐξασφάλισε στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυ­ρίου, σχέση πού δέν τή διακόπτει ὁ θάνατος καί δέν τήν ἐμποδίζει ὁ χρόνος καί ὁ τόπος!
  Παλαιότεροι καί νεώτεροι μαθητές του ἑνώσαμε τήν προσευχή μας στή θεί­α Λειτουργία καί στό Μνη­μό­συνο πού ἀκολούθησε. Προσευχή εὐχα­ριστίας στόν Θεό γιατί εὐδόκησε νά γνωρί­σου­με τόν ἄδολο ἐργάτη του, νά ἀκούσουμε τόν λόγο του, νά δεχθοῦμε τήν καθοδή­γησή του ὥστε νά βρεθοῦμε στήν ἀγ­κα­λιά τῆς Ἐκκλη­σίας καί νά ζήσουμε μία νέα ζωή, τήν καινή κτίση τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί προσευχή ἱκε­σίας νά ἀξιω­θοῦ­με νά ἀνταμώσουμε στήν αἰώνια χώρα τῆς ἀτελεύτητης ζωῆς.
  Τό ἀπόγευμα οἱ νέοι τοῦ Συνδέσμου «ΛΥΧΝΟΣ» στήν αἴθουσα «Α­ΠΟ­ΛΥ­ΤΡΩ­ΣΙΣ» μᾶς παρουσίασαν ἕνα ἀφι­έρωμα στόν διδάσκαλο μέ θέμα «Ἀ­γά­πη καί ἀγῶ­νες γιά τήν πατρίδα». Οἱ χορω­δίες ἀγο­ριῶν καί κοριτσιῶν ὅλων τῶν ἡλικιῶν ἔδωσαν τό δικό τους χρῶ­μα, ἐνῶ ἡ πα­ρου­σία τόσων νέων παι­διῶν συγ­κίνησε τό ἀ­κροατήριο. Σίγουρα θά γέμισαν εὐφροσύνη καί τήν καρδιά τοῦ μακαριστοῦ πολυαγαπημένου τους «παπ­­ποῦ Στέρ­γι­ου».
  Προβολές βίντεο καί φωτογραφιῶν μᾶς μετέφεραν τόν παλμό, τήν ἀγάπη, τόν πόνο καί τήν ἀγωνία τοῦ διδα­σκά­λου γιά τήν Ἑλλάδα, καί ἰδιαίτερα γιά τή Μακεδονία. Ὁμιλίες σέ ἐθνικές γιορ­τές, σέ παρελάσεις, σέ Ἑλ­λάδα καί ἐ­­ξω­τερικό, κατασκηνωτικά μα­θήματα, προσ­ωπικές νου­θεσίες, ὅλα γεμά­τα ἀπό κρυστάλλινη, φλογερή, ἔμπονη ἀγάπη στήν πα­τρίδα. Φύτεψε βαθιά μέσα στίς νεανικές καρδιές ἕνα ξεκάθαρο φρό­νημα: Ὡς χριστιανοί ἔχουμε τό χρέος τῆς ἀγά­πης καί τῆς εὐγνωμοσύνης πρός τήν ἐπίγεια πατρίδα μας πού μᾶς φιλοξενεῖ καί μᾶς ἐξασφαλίζει τίς προϋποθέσεις νά ζοῦ­με. Κι αὐτή ἡ ἀγάπη δέν πρέπει νά μένει στά λόγια, ἀλλά ὅταν χρειαστεῖ πρέ­πει νά μεταφράζεται σέ θυσία.
  Νέοι πού γαλουχήθηκαν μ᾽ αὐτή τή δι­δασκαλία, πού ἀνέπνευσαν μία τέτοια ἀ­τμόσφαιρα σέ γιορτές, κατασκηνώσεις καί ἐκδρομές κατέθεσαν τήν προσωπική τους ἐμπειρία. Ἀπέθεσαν στή μνήμη του τά ἄν­θη τῆς εὐγνωμοσύνης τους γιατί ἔ­σπειρε μέσα τους τή γνήσια φιλο­πατρία μακριά ἀπό φανατισμούς καί ἐθνι­κι­στικές ἀγκυ­λώσεις, γιατί τούς ἔμαθε νά προσ­εύ­χονται γιά τήν πατρίδα, νά ἐνδια­φέρονται καί νά ἀγωνιοῦν γι᾽ αὐτή, νά πάλ­λονται καί νά δονοῦνται οἱ καρδιές τους στό ἀν­τίκρισμα τῆς σημαίας.
  Χριστός καί Ἑλλάδα, τό δίπτυχο πού φλόγισε μεγάλα ἀναστήματα τοῦ Γένους μας. Σάν σκυτάλη ἀπό τόν Πατροκοσμᾶ στόν μακαριστό ἐπίσκοπο Φλωρίνης Αὐ­γουστῖνο ἔφτασε μέσα ἀπό τόν λόγο καί τή ζωή τοῦ ἀείμνηστου διδασκάλου μας Στεργίου Σάκκου καί στά δικά μας χέρια. Χρέος μας νά τό κρατήσουμε στήν καρδιά μας σημαία καί λάβαρο καί μέ τίς δικές τους πρεσβεῖες νά τό μεταδώσουμε στίς ἑπόμενες γενιές.