Μέσα στήν ἀτμόσφαιρα πού δημιουργοῦν τά χιλιάδες «χριστουγεν­νιάτικα» λαμπιόνια, τά ἄπειρα «χριστουγεννιάτικα» στολίδια, τά δεκάδες κιλά χρυσόσκονη καί οἱ «ἅη-Βασίληδες» πόσοι ἀπό μᾶς ἆραγε ἀναζητοῦν τό ἀληθινό νόημα τῶν Χριστουγέννων;
   Ἀκατήχητη ἡ ἀνθρωπότητα αἰῶνες τώρα δέν ὑποψιάζεται κἄν τό συγ­κλονιστικό μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς γιορτῆς. Τά Χριστούγεννα εἶναι γιά τούς πε­ρισσότερους «Χριστιανούς» εὐκαιρία γιά ξεφάντωμα, μιά ἀνά­παυ­λα στήν ρουτίνα μας καί ἴσως, γιά νά ἁπαλύνουμε ὁποιαδήποτε νύξη τῆς συν­είδησής μας, κάποιες ἀγαθοεργίες α-λα-κάρτ. Ὅπως ἔγραψε ὁ ποιητής, ἀνάμεσα στά θέατρα καί στίς μαγευτικές διασκεδάσεις τοῦ κόσμου τούτου κανείς πιά δέν ψάχνει στόν οὐρανό τό ἀστέρι τῶν μάγων. Κανείς δέν ἐνδιαφέρεται γιά τήν Βηθλεέμ πού μηνᾶ. Ἄλλωστε ἐμεῖς οἱ sapiens sapiens τό «ἀπομυθοποιήσαμε» κι αὐτό.
   Κι ὅμως, ἄν γιά μιά στιγμή ἀρνούμασταν ὅλον αὐτόν τόν «ἑορταστικό» παροξυσμό, ἄν γιά μιά στιγμή προσπαθούσαμε νά ἀφουγκραστοῦμε τίς χρεῖες τῆς ψυχῆς πού δέν δύναται νά κρύψει ἡ ἀχαλίνωτη ἐξωστρέφεια, θά διαπιστώναμε ὅτι τά Χριστούγεννα δέν εἶναι ἁπλᾶ μιά γιορτή· εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στήν πιό βαθειά καί ἐπείγουσα ἀνάγκη μας.
   Ἄνθρωπος ἴσον ζητιάνος τῆς χαρᾶς καί κυνηγός τῆς ἀλήθειας, συνή­θιζε νά λέει ἕνας σοφός. Καί ἔτσι εἶναι. Τί θέλει ὁ ἄνθρωπος πάνω ἀπ’ ὅλα; Νά εἶναι εὐτυχισμένος. Νά ἀπολαμβάνει τήν ζωή χωρίς ἀπειλές καί πει­ρα­σμούς καί περιορισμούς. Καί κυρίως θέλει νά ἔχει ἡ εὐτυχία του πλούσιο ἐσωτερικό ἀντίκρισμα, νά μήν εἶναι ἐπιδερμική σάν ἕνα χαμο­γελαστό προσωπεῖο ἀλλά νά τήν χαρακτηρίζουν ἡ γνησιότητα καί τό βάθος. Ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος κυνηγάει τήν ἀλήθεια. Δέν βολεύεται μέ τό ψέμα. Ἀναζητᾶ αὐθεντικές ἀπαντήσεις στά μεγάλα καί κρίσιμα ἐρωτήματα τῆς ζωῆς: Ποιός εἶμαι, ἀπό ποῦ ἔρχομαι, ποῦ πηγαίνω; Κι ὅταν μαθαίνει τόν κόσμο, κι ὅταν ἀγωνίζεται γιά τό ψωμί του, κι ὅταν ἐρωτεύεται, κι ὅταν δημιουργεῖ οἰκογένεια, κι ὅταν στέκεται πάνω ἀπό τό φέρετρο δικοῦ του προσώ­που, ἄς μήν τό νιώθει, αὐτά τόν βασανίζουν.
  Τό δυστύχημα εἶναι ὅτι αὐτά τά δύο, τήν χαρά καί τήν ἀλήθεια, τά ψά­χνουμε σέ λάθος δρόμους. Νομίζουμε ὅτι τήν εὐτυχία τήν ἐγγυᾶται τό χρῆμα ἤ οἱ ἡδονές ἤ ἡ δόξα καί ἡ διάκριση. Κι ὅτι ἡ ἀλήθεια γιά τήν ζωή εἶναι ὑπόθεση τῆς φιλοσοφίας καί τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλά πόσο ἔξω πέφτου­με! Γίναμε εἰδωλολάτρες, λατρεύουμε τόν ἑαυτό μας καί τίς ἐπιθυμίες του καί τά κατορθώματά του, ἀλλά ὅπως κατέρρευσαν ὅλες οἱ εἰδωλο­λατρίες τῆς ἀρχαιότητας, θά καταρρεύσει κι αὐτή. Γιατί; Διότι ἔχει μέσα της τό σπέρμα τῆς φθορᾶς· στηρίζεται σέ σάπια δεκανίκια. Ἀρκεῖ νά ἀνα­φέρουμε σάν παράδειγμα τό περιβάλλον, τό σπίτι μας. Ἡ ἀκόρεστη ἐκ­με­τάλλευσή του ἀπό τόν ἄνθρωπο γιά νά ἱκανοποιηθοῦν τά θέλω του, τό κατέστρεψε. Σήμερα χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα γι’ αὐτό, ἀλλά ἡ κατά­σταση εἶναι μή ἀναστρέψιμη πλέον. Ποιός θά μᾶς σώσει ἀπό τούς σωτῆρες μας;
   Λοιπόν ἄς μή βαυκαλιζόμαστε ἄλλο μέ αὐταπάτες. Ἡ χαρά καί ἡ ἀλή­θεια δέν ἑδρεύουν στά χρηματιστήρια ἤ στά ἐρευνητικά ἐργαστήρια. Ἡ χαρά καί ἡ ἀλήθεια πού πεινάει καί διψάει ἡ ὕπαρξή μας, πού χωρίς αὐτά δέν ζοῦμε ἀλλά ἁπλῶς ἐπιζοῦμε, ἑδρεύουν στόν σταῦλο τῆς Βηθλεέμ, ἐκεῖ ὅπου γεννιέται ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ ἀληθινή εὐτυχία καί γνώση. Γιατί; Διότι εἶναι ὁ Θεός, ὁ μόνος μακάριος, ὁ μόνος στέρεος καί ἀληθινός. Εἶναι αὐτός πού μπροστά του στέκονται ὅλα γυμνά, ξεκάθαρα καί χωρίς ἴχνος ψεύδους ἤ προσποίησης. Ἦταν κάποτε ἀπροσέγγιστος, ὅλος φωτιά, καί δήλωνε τήν παρουσία του μέ σεισμούς καί κεραυνούς. Ἐ­νώπιόν του ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος ἔνιωθε ἕνα μηδενικό, μιά μάζα προ­ο­ρισμένη γιά τήν ἀπώλεια. Μά ὅταν ἦρθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου (Γα 4,4) ἀπο­­κα­­λύφθηκε σάν ἕνα ἁπαλό ἀεράκι, ὡς ἀγάπη. Ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά μπορεῖ ὁ ξέπνοος ἄνθρωπος νά τόν ἀγγίζει, γιά νά μπορεῖ Ἐκεῖνος νά μεταγγίζει στίς φλέ­βες τοῦ ἀνθρώπου τό ἄφθαρτο αἷμα Του καί νά κατανικᾶ τόν πιό φοβερό ἐχθρό του, τόν θάνατο.
   Κι αὐτό δέν εἶναι μόνο διδαχή τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι καί ἡ κραυγή τῆς ἱστορίας μας: Ὅλα τά ὑψηλά καί μεγάλα, ὅ,τι πιό οὐσιῶδες καί εὐγενικό ἐπιθυμεῖ ἡ ἀνθρώπινη ψυχή ὑπάρχει ἀποκλειστικά στόν Χριστό. Χωρίς αὐ­τόν ἡ ἡδονή εἶναι καμουφλαρισμένη ὀδύνη, ἡ εἰρήνη μάσκα τοῦ πο­λέ­μου, ἡ ἐπιστήμη ἕνα ὀλέθριο παιχνίδι μέ τήν φωτιά. Στόν αἰῶνα πού πέρασε διακηρύξαμε ἀνόητα ὅ­τι ὁ Θεός πέθανε καί πανηγυρίσαμε τόν θάνατό του. Τό ἀπο­τέλεσμα; Δύο παγκόσμιοι πόλε­μοι μέ ἑ­κατομμύρια νεκρούς κι ἕνας τρίτος, ἀκήρυχτος, «ψυ­χρός», πού ἀπείλησε καί ἀπειλεῖ τήν ἀνθρωπότητα μέ πυρηνική κα­ταστροφή. Πρέπει ἐπιτέλους νά δοῦμε καθαρά. Πρέπει νά ἀν­τιλη­φθοῦμε ὅτι μόνον ὁ Χρι­στός μπορεῖ νά μᾶς σώσει. Ἡ ἑνότητα στήν διάλυση, ὁ ἀπαρτισμός στόν κα­τακερ­ματισμό, ἡ δύ­να­μη στήν ἔσχατη ἀδυναμία μας εἶναι Αὐ­τός. Κα­νείς ἄλλος.
   Κύριε, συγχώ­ρε­σε τήν ἁ­μαρτία μας. Σέ ἐγκαταλείψαμε καί ἀ­ναζητήσαμε τήν χαρά καί τήν ἀλήθεια στά βαλτόνερα τῶν ἐπι­θυ­μιῶν μας. Ἤμα­σταν με­θυ­σμένοι καί παρα­ζαλισμένοι ἀπό τό κρα­­σί τῶν «ἐπιτυ­χιῶν» μας, μή μᾶς συ­νε­ρί­ζε­σαι. Τώρα πού ὅλα γύ­ρω μας γκρε­μίζονται, Σέ ἀποζη­τοῦμε καί πά­λι. Στεῖ­λε ξα­νά τό ἀ­στέρι σου στόν οὐ­ρα­­νό μας γιά νά μᾶς ὁ­δηγήσει στήν φάτνη σου. Μή μᾶς ἀφή­σεις στό σκο­τάδι μας, δέν ἔχουμε ἄλλον παρά­κλητο. Καί δίνε μας τήν χά­ρη σου νά ὁμο­λο­γοῦ­με μέ ἐπί­γνωση ὅτι μόνον Ἐσύ εἶσαι ἡ ἀληθινή εὐτυχία καί σοφία. Ἐ­σύ, ὁ Θεός· ἡ ἀνάσταση καί ἡ ἀτελεύτητη ζωή. Ἀμήν.

Εὐάγγελος Ἀλ. Δάκας

"Ἀπολύτρωσις", Δεκ. 2018