Στόν καταιγισμό τῶν ἀκραίων προκλήσεων τῶν ἡμερῶν μας, ὅπως τῶν ψηφισθέντων νόμων γιά τήν ἀλ­λαγή φύλου καί τήν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπό ὁμόφυλα ζευγάρια, ὅπως τῆς ἐ­πιβο­λῆς τῶν νέων συγκρητιστικῶν βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν, τῶν ποι­κί­- λων νεοεποχίτικων συγκρητιστικῶν ἐκδηλώσεων, ἀλλά καί τῆς ὑπογρα­φῆς γιά τήν προδοτική παράδοση τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας σέ γειτόνους πού μακροχρόνια καί μεθοδικά ἐπιβουλεύονται τήν ἀκεραιότητα τῆς πατρίδος μας, διακρίνεται πολύ κα­θα­ρά ἡ ἀπαξίωση τῆς ἀλήθειας, ἡ καταπάτηση τοῦ δικαίου, ἡ περιφρό­νη­ση τῆς Παραδόσεως, ἡ ὑ­ποτίμηση τῆς Δημοκρατίας, ὁ αὐταρχισμός, ἡ ἀξιοποίηση ὁλοκληρωτικῶν μεθόδων γιά τήν ἐπιβολή τῆς θελήσεως τῶν εὐνοουμένων μειοψηφιῶν καί πρό πάντων ἡ καύ­χηση γιά τήν διαστροφή καί ἡ ὡ­ραιοποίηση τῆς πλάνης.
 Καθημερινά γινόμαστε ἀποδέκτες τῆς ἄμετρης καυχησιολογίας στούς προφορικούς καί γραπτούς λόγους ἀξιωματούχων τῆς πατρίδος μας, ἀλ­λά καί κάποιων ἀκολούθων τους. Ὁμιλοῦν καί γράφουν ὅτι τά προκλητικά ἐγχειρήματα τῆς πλάνης, τῆς ἀσεβείας καί τῆς προδοσίας ἀποτελοῦν θαυμαστά ἐπιτεύγματα προόδου, ἐκσυγχρονισμοῦ καί μεγίστης ὠφελείας γιά τήν κοινωνία τῶν ἀν­θρώ­πων. Συγχρόνως ντύνουν τά ἰδεολογήματά τους μέ τά ὡραιότερα λε­κτικά στολίδια, καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἐξωραΐζουν ἀκόμη καί τίς ἀποτυχίες τους.
 Ἐνεργοῦν συντονισμένα καί ἀποφασιστικά νά ἀνατρέψουν ἀξίες μαρτυρημένες ἀπό θαυμαστές ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, σεβαστές ἀπό ἀμέτρητες γενεές ἀνθρώπων καί καθιερωμένες ἀπό τήν μακραίωνη εὐεργετική ἀποτελεσματικότητά τους. Πρόκειται γιά τίς ἀξί­ες τῆς ἀπολυτότητας τῆς ἀποκεκα­λυμ­­μένης ἀληθείας, τῆς θείας καί ἀν­θρωπίνης δικαιοσύνης, τῆς θεοσέβει­ας, τῆς παραδοσιακῆς φυσικῆς οἰ­­κογενείας, τῆς μητέρας καί τοῦ πατέρα, τῆς αἰδοῦς, τῆς τιμῆς, τῆς φιλο­πατρίας.
 Ἀγωνίζονται μέ κάθε τρόπο νά ἀν­τικαταστήσουν αὐτές τίς δοκιμασμένες ἀξίες μέ ὅσα ἐπιβάλλει ἡ ἰδιοτελής καί ἐμπαθής «πολιτική ὀρθότητα». Καί ἐνῶ γιά στήριγμα τῶν ὅ­σων θέλουν νά ἐπιβάλουν δέν ἔ­χουν τήν μαρτυρία οὔτε τοῦ Θεοῦ, οὔτε τῶν καλῶν κἀγαθῶν ἀνθρώπων, οὔτε τῆς ἱστορίας, οὔτε τῆς ἀληθινῆς ἐπιστήμης, οὔτε τῆς ἐμπειρίας τῆς ἐ­πιτυ­χίας, αὐτοί καυχῶνται ἀσύστο­λα καί προκλητικά γιά τά «κατορθώμα­τά» τους καί ἐξωραΐζουν μέ μαεστρία τήν ἀποδεδειγμένη πλάνη.
Αὐτό τό φαινόμενο, πού στίς μέ­ρες μας παρουσιάζεται σέ ἰδιαίτερη ἔξαρση, μᾶς θυμίζει τήν δράση καί τήν τακτική τῶν ψευδοπροφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
 Μελετώντας κάποιος προσεκτικά τούς ψευδοπροφῆτες αὐτούς, διαπιστώνει ὅτι διατηροῦν μέσα τους συγκεχυμένα στοιχεῖα ἀληθείας καί ψεύδους καί χαρακτηρίζονται ἀπό τήν κυριαρχία ἑνός πνεύματος ὁλοφάνερα συγκρητιστικοῦ. Στόχος τους εἶναι νά ἐξυπηρετήσουν τά δικά τους ὑλικά συμφέροντα, νά δεχθοῦν δῶ­ρα, νά ἀπολαύσουν τιμές, νά ἱκανοποιή­σουν τίς φιλοδοξίες τους καί νά εἶ­ναι αὐτοί κυρίαρχοι ἐπάνω στούς ἄλ­λους.
 Ἀξίζει ἐδῶ νά σημειώσουμε ὅτι ὁ ἀληθινός προφήτης τοῦ Θεοῦ Ἠσαΐ­ας χαρακτηρίζει τούς ψευδοπρο­φῆ­τες ὡς «μεταβόλους» (23,3), δηλα­δή, ἐμπόρους καί ἐκμεταλλευτές τῶν ἀν­θρώπων.
 Ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ τούς παρομοιάζει μέ πονηρές ἀλεποῦδες: «ὡς ἀλώπεκες ἐν ταῖς ἐρήμοις οἱ προ­φῆ­ταί σου Ἰσραήλ» (13,4). Μέ τίς ψευδοπροφητεῖες καθησυχάζουν, ἀπο­κοιμί­ζουν καί τελικά παραπλανοῦν τούς ἄρχοντες καί τόν λαό. Συγχρόνως ἐν­­θαρρύνουν τούς ἀμετανοήτους νά συνεχίσουν νά διαπράττουν τίς ἁ­μαρ­τίες τους καί νά βεβηλώνουν τό θεῖο ὄνομα, τό ὁποῖο οἱ ἴδιοι πολλές φορές χρησιμοποιοῦν καί ἐπικαλοῦν­ται.
 Ἀξία, ἐπίσης, ἰδιατέρας μνήμης εἶ­ναι καί ἡ ἄλλη εἰκόνα, πού χρησιμοποιεῖ ὁ ἴδιος προφήτης. Παρομοιάζει τίς προφητεῖες τῶν ψευδοπροφητῶν γιά εἰρήνη καί εὐημερία μέ τό σοβάτισμα ἑτοιμόρροπων τοίχων. Μέ τίς ἀ­πα­τηλές καί ψευδεῖς προφητεῖες τους στηρίζουν τούς ἀσεβεῖς ἄρχοντες καί ἐνισχύουν τόν λαό νά τούς ἐμ­πιστεύεται καί νά τούς ἀκολουθῆ. Αὐ­τό πού κάνουν εἶναι νά «ἀλείφουν», νά σοβατίζουν, δηλαδή νά ὡ­ραιο­ποι­οῦν ὅ,τι ἀσεβές κτίζουν οἱ φιλόδοξοι καί ἀπομακρυσμένοι ἀπό τόν Θεό ἄρ­χοντες. Ἀλλά καί ἐδῶ ὁ ρωμαλέος ἀ­ληθινός προφητικός λό­γος ἀ­κού­γεται ὡς βροντή: «Ἀποπλάνησαν τόν λαόν μου λέγοντας ὅτι θά ἐ­πι­κρατήση εἰ­ρή­νη, καί εἰρήνη δέν ὑ­πάρχει. Κι ὅταν ὁ λαός μου ἔκτιζε τοῖ­χο μέ ξηρολιθιά, αὐτοί (οἱ ψευδο­προ­φῆτες) ἁ­πλῶς τόν σοβατίζανε. Νά πῆς σ’ αὐτούς τούς σοβατζῆδες ὅτι θά ἔρθη δυνατή βρο­χή, θά πέση χαλάζι, θά ξεσπάση ἀνεμοθύελλα καί ὁ τοῖχος θά πέση... Καί ὅταν ὁ τοῖχος πέση θά σᾶς ρωτᾶνε: Τί ἀπέγινε ἐ­κεῖ­νος ὁ ὄμορφος σοβάς, μέ τόν ὁποῖο πασαλείψαμε τήν ξερολιθιά;»(13,10-12).
 Αὐτός εἶναι ὁ αὐθεντικός πνευματικός καθρέπτης, γιά νά καθρεπτισθοῦμε στούς ἐσχάτους καιρούς πού ζοῦμε.

Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Γ. Μύρου, Δρ Θ.