Οἱ κάδοι ἀραδιασμένοι. Δύο μεγάλοι γιά τά σκουπίδια, τέσσερις ἄλλοι, μικρότεροι γιά ἀνακυκλώσιμα ὑ­λικά: πλαστικό, χαρτί, ἀλουμίνιο καί γυαλί. Ἀνοίγεις τούς κάδους τοῦ πλαστικοῦ ἤ τοῦ χαρτιοῦ γιά νά ἀποθέσεις κάποια ὑλικά καί βλέπεις σακοῦλες μέ σκουπίδια! Γιατί, Ἕλληνά μου;
 Κατανοῶ τήν ἀγανάκτησή σου. Ὅλοι σέ ξεγέλασαν. Μιλοῦσαν γιά πατρίδα καί τήν ξεπούλησαν. Μιλοῦσαν γιά διαρκῆ εὐημερία καί σύ σήμε­ρα στρυμώχνεσαι οἰ­κονομικά. Ὁ ὁρίζοντας ἀρ­κούν­τως σκοτεινός. Οἱ ἐλπίδες νά φανεῖ τό οὐράνιο τόξο ἐξανεμίζονται. Καί σύ παραιτούμενος ἀπό κάθε προσπάθεια ἐπιτείνεις τό κακό στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων σου.
 Ἴσως νά μουρμουρίζεις τό χιλιοειπωμένο: Ἐ­γώ θά σώσω τήν Ἑλλάδα; Δέν βαριέσαι, ἄς προσ­θέσω λίγη ταλαιπωρία! Σέ ποιούς ὅμως; Σ’ ἐκείνους πού κατάντησαν τή χώρα μας στά μαῦρα της τά χάλια; Ὄχι, ἀσφα­λῶς. Δέν ἀπασχολοῦνται τά δικά τους παιδιά στή σειρά διαλογῆς τῶν ἀνακυκλώσιμων ὑλικῶν. Μήπως θέλεις νά τιμωρήσεις τόν δῆμο σου; Ἀλλά καί αὐτός ὑφίσταται τίς συνέπειες τῆς κρίσης, ἐνῶ ἐπικρέμανται οἱ ἀπαιτήσεις τῶν δανειστῶν, οἱ ὁποῖες θά ἐνταθοῦν μόλις λήξει μέ τήν πλήρη ὑποταγή μας ὁ καταστροφικός, τόσο γιά τά νοικοκυριά ὅσο καί γιά τίς ἐπιχειρήσεις, πόλεμος τῆς ἐνέργειας. Ἑπόμενος στόχος τῶν ἁρπακτικῶν θά εἶναι τό νερό.
 Ἀπάτριδες ὑπῆρξαν ὅλοι ὅσοι ξεπούλησαν καί ἐξακολουθοῦν νά ξεπουλοῦν τή χώρα μας. Ὅ­μως δέν σημαίνει αὐτό πώς δέν ὑπάρχουν πατρίδες. Οἱ κατά καιρούς διεθνισμοί ἀπέτυχαν πατα­γω­δῶς. Διαπράττεις καί σύ τό σφάλμα νά ταυτίζεις τήν πατρίδα μ’ αὐτούς πού τήν καπηλεύονται, μ’ αὐ­τούς πού ἀνιέρως ἀσελγοῦν ἐπάνω της. Ὅμως πατρίδα εἶναι κάτι πού δέν ἀνήκει σέ κανέναν καί συνάμα ἀνήκει σ’ ὅλους ἐκείνους πού τήν ἀγαποῦν. Πατρίδα εἶναι τό πατρικό μας σπίτι μέ τήν καταπράσινη αὐλή, πού λάμπει ἀπό τήν πάστρα. Ἔλαμπε, θά μέ δι­ορ­θώσεις, καθώς σήμερα χάθηκε ἡ αὐλή καί οἱ κοινόχρηστοι χῶ­ροι τῆς πολυώροφης οἰ­κοδομῆς θυ­μίζουν φυ­­λακή! Ναί, ἀλλά γιατί ἔγιναν ὅλα αὐτά; Ἐπειδή κάποιοι εἶχαν ὡς μοναδικό ὅραμα τό κέρδος. Ἡ διαπλοκή τῶν πολιτικῶν προσώπων μέ τόν ἐπιχειρηματικό παράγοντα ἀ­φάνισε τήν ἰδιοπροσωπία τῶν ἀστι­κῶν μας κέντρων. Καί εἴμαστε ἡ χει­ρότερη χώρα σέ εὐρωπαϊκό ἐπίπεδο στήν ἀνάπτυ­ξη αὐτῶν, κα­θώς σπεύσαμε νά κατε­δα­φίσουμε ἀριστουργήματα τῆς προγονικῆς μας ἀρχιτε­­κτονικῆς, γιά νά ὀρθώσουμε νεοβάρβα­ρα πολυώροφα θηρία, ἀπό τά ὁποῖα λείπει ἡ αἰσθητική καί τό μέτρο.
Δέν ἦταν ὅμως ἡ χειρότερη ἀλ­λοτρίωση αὐτή, ἀλλά ἡ ἄλλη τοῦ ὑ­περ­καταναλωτισμοῦ. Αὐτοί πού πού­λησαν τήν πατρίδα μας ἔπρεπε πρῶ­τα νά στραγγαλίσουν τή φωνή τῆς συν­­είδησής μας. Καί ἔχει δειχθεῖ ὅτι ὁ ἐπιτυχέστερος τρόπος εἶναι ὁ ἐκ­μαυλισμός μέσῳ τῆς εὐμάρειας. Γιγαντώθηκε ὁ ὄγκος τῶν σκουπιδιῶν μας κατά τήν τριακονταετία τῆς ἐπίπλαστης εὐμάρειας, τήν ὁποία ἄλλοι καταριοῦνται πλέον καί ἄλλοι ποθοῦν, γι’ αὐτό καί τρέφουν φροῦ­δες ἐλπίδες ὅτι θά ἐπανακάμψει στή χώ­ρα μας!
 Στόν ἔναγχο ἀγώνα νά φθάσουμε τούς «προοδευμένους» καί «πολιτισμένους» λαούς, αὐξάνα­με τόν ὄγκο τῶν σκουπιδιῶν. Κάποιες δεκαετίες πρίν, δέν γνωρίζω ἄν ἐξακολουθεῖ, ὁ κατά κεφαλήν ὄγκος σκουπιδιῶν ἦ­ταν δείκτης οἰκονομικῆς προ­όδου! Καί ἐνῶ οἱ οἰκονομικά ἀνεπτυγμένοι λαοί δι­εῖδαν ἔγκαιρα τόν κίνδυνο νά ταφοῦ­με κάτω ἀπό τούς ὄγκους τῶν σκου­πιδιῶν, ἡ χώρα μας παραμένει καί στόν τομέα τῆς ἀνακύκλωσης οὐραγός.
 Τά ἀπόβλητα τοῦ ἑλληνικοῦ νοικοκυριοῦ εἶναι κατά βάση φυτικές ὕ­λες. Τόσα πανεπιστήμια ἔχουμε. Ποῦ μελέτες γιά τήν ἀξιοποίηση τῶν φυτι­κῶν ἀποβλήτων! Τί θά ἔκαναν τότε οἱ χημικές βιομηχανίες πού δηλητηρίαζαν ἐπί δεκαετίες τούς ἀ­γρούς μας; Σέ πόσους ἄγονους χώρους θά μποροῦσε νά γίνει ἐπίστρωση μέ ἐπιφανειακό χῶμα ἀπό κομποστοποίη­ση, ὥστε νά φυτευθοῦν δένδρα καί νά καλλιεργηθοῦν διάφορα φυτά... Τώ­ρα, Ἕλληνα, περιμένεις ἐσύ τήν Πολιτεία νά πράξει ὅσα δέν ἔπραξε τότε πού τό χρῆμα ἔρρεε ἄφθονο; Μπορεῖς ὅμως νά ἔχεις κάδο κομποστοποίησης ἤ, ἄν δέν διαθέτεις αὐλή, νά τά προσφέρεις σέ συγγενικό ἤ φιλικό πρόσωπο. Τά ζωικά ἀπόβλητα εἶ­ναι πιό δύσκολα διαχειρίσιμα, ὄχι ὅ­μως καί ἀδύνατο. Τόσα χρήματα δαπανοῦμε γιά τήν εἰσαγωγή ζωοτρο­φῶν κατοικιδίων. Ἐπενδύσεις δέν πρόκειται νά γίνουν. Μποροῦμε ὅμως κατά τόπους νά στήσουμε ἐργαστήρια ἀξι­οποίησης ἀποβλήτων. Πῶς; θά τεθεῖ τό ἐρώτη­μα, ἀφοῦ καί τά ἀπόβλητα τά διαχειρίζονται, ὄχι βέβαια χωρίς κέρδος, οἱ διαπλεκόμενοι ἰσχυροί. Μόνο ἄν ἐπανέλθουμε στό «ἐμεῖς» καί λειτουργήσουμε συλλογικά σέ το­­πι­κό ἐπίπεδο, μπορεῖ αὐτό νά πρα­γμα­τοποιηθεῖ. Πρέπει ὅμως οἱ δῆμοι νά ἀπελευθερωθοῦν ἀπό τήν τυραννία τῶν κομμάτων.
 Ἀπομένουν τά πλαστικά, τά χαρτιά, τά μέταλλα. Τά πλαστικά μᾶλλον ἐκπνέουν, ὅπως καί ἡ μητέρα τους, τό πετρέλαιο, στή λήξη τοῦ αἰώνα. Θά καταστεῖ τότε πολύτιμο καί περιζήτητο ὑλικό. Καί οἱ ἄνθρωποι θά πραγματοποιοῦν ἀνασκαφές, γιά νά ἀποκαλύψουν τά «θαυμάσια» τεχνήματα πολιτισμοῦ τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας! Γιατί νά εἶναι ἡ πλαστική φιάλη ἤ σακούλα τό σῆμα κατατεθέν τοῦ πολιτισμοῦ μας; Ὅσο γιά τό χαρ­τί, πόσα δένδρα φυτέψαμε στόν βίο μας σέ σχέση μέ τήν ποσότητα χαρτιοῦ πού δέν ἀνακυκλώσαμε; Γιατί προτιμοῦμε τήν ἀποχαύνωση μπροστά στή μικρή ὀθόνη, ἡ ὁποία μᾶς ὠ­θεῖ ἔτι περαιτέρω στήν ἀλόγιστη κα­­τανάλωση προϊόντων μέ φαντα­χτε­ρά χρώματα καί σήματα πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν σέ μεταλλικό κουτί καί   δέν διαθέτουμε ἐλάχιστο χρόνο κά­θε ἡμέ­ρα, ὥστε νά διαχωρίσουμε τά σκου­­­πίδια μας σέ ἀνακυκλώσιμα καί μή; Καί σέ τελευταία ἀνάλυση: Γιατί, Ἕλληνά μου, πετᾶς τά σκουπίδια σου στούς κάδους τῶν ἀνακυκλώσιμων ὑ­λικῶν; Δέν συνειδητοποιεῖς ὅτι πριονίζεις τό κλαδί στό ὁποῖο στέκεσαι; Ὀρθώσου καί πάλεψε, ὥσ­τε, ὅταν σοῦ τά πάρουν ὅλα καί σοῦ προσφέρουν ἀντικαταθλιπτικά ὡς λύτρωση ἀπό τόν ψυχικό πόνο, νά ἀρνηθεῖς.
 Ἄφησα στό τέλος τό πιό σημαντι­κό: Ὁ Δημιουργός μας ἐγκατέστησε τούς πρωτοπλάστους στόν παράδει­σο καί ἔδωσε τήν ἐντολή «ἐργάζεσθαι καὶ φυλάσσειν». Ὅταν χαθεῖ ἡ αἴσθηση ὅτι εἴμαστε διαχειριστές τῆς φύσης, ὅλα τά κακά ἕπονται. Τῆς ἀ­πώλειας αὐτῆς προηγεῖται ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό. Καί χω­ρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται: καί τά τρομερά ἐγ­κλήματα καί τά μικρά παραπτώματα.

Ἀπόστολος Παπαδημητρίου