Μ’ αὐτόν τόν τίτλο πραγματοποιήθηκε καί φέτος, γιά ἕκτη συνεχόμενη χρονιά, τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων, 22 Ἀπριλίου 2018, ἡ ἐκδήλωση εἰς μνήμην τοῦ μακαριστοῦ διδασκάλου τῆς Ἀδελφότητάς μας Στεργίου Σάκκου. Τό πρωί τῆς ἴδιας μέρας στόν ἱερό ναό Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος στίς ἐγκαταστάσεις τῆς «Χριστιανικῆς Ἐλπίδος» στό Φίλυρο, ἑκατοντάδες φίλοι, γνωστοί, καί πνευματικά παιδιά τοῦ μακαριστοῦ συμμετεῖχαν στή θεία Λειτουργία καί στό Μνημόσυνο πού τελέστηκε, μέσα στήν ἀναστάσιμη ἀτμόσφαιρα.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας ἦταν γιά τόν σεβαστό μας διδάσκαλο ἡ πηγή πού ἄρδευσε τήν πλούσια καί ἁγία ζωή του, ἡ δύναμη πού μετέβαλε τήν προσωπικότητά του σέ ἀληθινό ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος ὅπου στήριξε ὅλο τό ἔργο του. Ζωντανά, μέ γλαφυρότητα καί ἱερότητα πρόβαλε μπροστά μας αὐτή ἡ πραγματικότητα μέσα ἀπό τά κη- ρύγματά του πού ἀποσπασματικά ἀκούστηκαν, ἀλλά καί ἀπό τίς καταθέσεις ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι τήν ἔζησαν ἀπό κοντά καί τήν ψηλάφησαν.
Παραθέτουμε κάποιες ἀπό τίς μαρτυρίες πού ἀκούστηκαν:
Χριστός Ἀνέστη!
Ἐπιτρέψατέ μου νά εὐχαριστήσω τήν Ὀρθόδοξη Ἀδελφότητα «ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ», ὅλα τά μέλη της, διότι μοῦ δίνουν μία εὐλογημένη εὐκαιρία καί τιμή, θά ἔλεγα, νά προσφέρω κι ἐγώ δυό λόγια εὐγνωμοσύνης γιά τόν πολυσέβαστο μεγάλο καθηγητή μας, ἀείμνηστο Στέργιο Σάκκο.
Τόν πρωτογνώρισα στά Γιάννενα, ὅταν ἔκανε μιά ὁμιλία γιά τήν Καινή Διαθήκη σέ μεγάλο ἀκροατήριο. Ὁμολογῶ ὅτι αὐτή ἡ ὁμιλία μοῦ ἔδωσε δύναμη πολλή, μέ ἀφύπνισε, πολύ μέ ὠφέλησε. Βέβαια, ἀπό τά φοιτητικά μου χρόνια καί νωρίτερα ἀκόμη μελετοῦσα τό περιοδικό τῆς Ἱ.Μ. Φλωρίνης «Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας» καί καμάρωνα καί διδασκόμουν, ὅταν ἔβλεπα τόν μεγάλο μας καθηγητή νά διακονεῖ κοντά στόν γίγαντα, τόν λέοντα τῆς Ὀρθοδοξίας ἀείμνηστο μητροπολίτη Φλωρίνης κυρό Αὐγουστῖνο.
Δοξάζω τόν Τριαδικό Θεό μας, διότι μέ βοήθησε νά τόν γνωρίσω προσωπικά ἀλλά καί νά τόν ἔχω καθηγητή, διδάσκαλο στίς αἴθουσες τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. Δέν εἶχα μπροστά μου ἕναν καθηγητή πανεπιστημίου πού δίδασκε γράμματα ἤ ἐπιστήμη τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀλλά ἕναν καθηγητή πού ἔκαιγε γιά τό εὐαγγέλιο, φλογιζόταν γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ζοῦσε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ξεχείλιζε ἡ ἁγιότητά του καί ἡ ἀγάπη στόν Θεό μας. Ἀγωνιζόταν καί ἀγωνιοῦσε νά φυτέψει σέ μᾶς τήν ἀγάπη γιά τό εὐαγγέλιο, τήν πίστη στό εὐαγγέλιο ἀλλά καί τή θέληση νά ἀναγεννηθοῦμε ἐμεῖς πρῶτα διά τοῦ εὐαγγελίου καί κατόπιν νά φωτίσουμε μέ τή φλόγα τῆς ἱεραποστολῆς.
Τόν προσκαλέσαμε κάποτε στήν κατασκήνωσή μας στή Ρίζα Ἀντιρρίου καί ἡ ἀγάπη του ἀνταποκρίθηκε. Ἕνα μεσημέρι ἔμεινε, θυμᾶμαι. Ἀλλά ξεσήκωσε τά παιδιά, 110 νέους. Τούς φλόγισε μέ τήν ἀγάπη στόν Χριστό μας, μέ τήν ἀγάπη του στό εὐαγγέλιο καί στή μυστηριακή ζωή.
Καί τώρα βοηθάει πολύ τή Μητρόπολή μας, καθώς συνεχίζονται καί θά συνεχίζονται οἱ ὁμιλίες του ἀπό τόν ραδιοφωνικό σταθμό. Τόν εὐχαριστῶ γι’ αὐτό. Ἀλλά καί διότι μᾶς πρόσφερε τήν Ἀδελφότητα «ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ», ἡ ὁποία τόσο μᾶς ἐνισχύει καί μᾶς στηρίζει. Θά εὔχομαι πάντα. Ὅσο ζῶ θά τόν μνημονεύω, διότι μᾶς ἐμπνέει ἐκεῖνος καί ἐμεῖς ὀφείλουμε αὐτό τό «εὐχαριστῶ». Προσεύχομαι καί πιστεύω ὅτι εἶναι σίγουρα στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ἐκήρυσσε μέ τόση φλόγα. Εὐχαριστῶ πάρα πολύ.
Μητροπολίτης Αἰτωλίας
καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς
Ἦταν, ἄν θυμᾶμαι καλά, τόν Δεκέμβριο τοῦ 1999 πού ὁ Στέργιος διασχίζοντας τήν ὁδό Ἁγίου Δημητρίου εἶχε ἕνα τροχαῖο, τόν χτύπησε κάποιος νεαρός μέ τό μηχανάκι του. Ὅπως συμβαίνει σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις, ἐπενέβη ἄμεσα ἡ Τροχαία, ὁ νεαρός συνελήφθη καί θά ἐπακολουθοῦσε ἡ σχετική δίκη. Τότε ὁ καθηγητής μοῦ τηλεφωνεῖ μέσα ἀπό τό νοσοκομεῖο, ὅπου γιά ἀρκετό καιρό νοσηλεύθηκε καί ταλαιπωρήθηκε, καί μοῦ ζητᾶ νά ἔρθω στή Θεσσαλονίκη. Ἐκπλήρωσα τήν ἐπιθυμία του ἀμέσως. Μοῦ λέει, λοιπόν: «Γιῶργο, πήγαινε νά βρεῖς τόν φίλο καί πατριώτη σου Διοικητή τῆς Ἀστυνομίας Θεσσαλονίκης κ. Τζατζάκη καί νά τοῦ πεῖς ὅτι δέν ἐπιθυμῶ νά διωχθεῖ ποινικά ὁ νεαρός». Πράγματι, πῆγα στόν Διοικητή καί μετέφερα τήν ἐπιθυμία τοῦ καθηγητῆ. Παράλληλα ὅμως προσπάθησα νά πείσω τόν ἴδιο ὅτι δίκαιο ἦταν νά δικαστεῖ τό παιδί καί νά ἀποζημιωθεῖ ὁ παθών. Ἐξάλλου, τόνισα, τά χρήματα αὐτά θά πᾶνε στήν Ἀδελφότητα, πού ἔχει τόσες ἀνάγκες. «Ὄχι, Γιῶργο», μοῦ λέει, «δέν ἔχει ἀνάγκη οὔτε θέλει τέτοια χρήματα ἡ Ἀδελ- φότητα». Μετά ἀπό καιρό, ὅταν βρέθηκα στήν Θεσσαλονίκη, πῆγα νά παρακολουθήσω τήν ὁμιλία πού θά ἔκανε ὁ καθηγητής. Ἡ αἴθουσα ἦταν κατάμεστη. Γυρίζει καί μοῦ λέει: «Βλέπεις αὐτή τή γυναίκα; Εἶναι ἡ μητέρα τοῦ παιδιοῦ πού μέ τραυμάτισε μέ τό μηχανάκι. Εἶναι τακτική ἀκροάτρια σέ ὅλες τίς ὁμιλίες καί ἐκδηλώσεις τῆς Ἀδελφότητος, ὅπως καί ὁ γιός της. Νά τό μεγάλο κέρδος ἀπό ἐκείνη τήν περιπέτεια!». Ἡ διδασκαλία τοῦ μακαριστοῦ μας δασκάλου μένει χαραγμένη στή μνήμη μας ὄχι μόνο γιά τίς σοφές καί συναρπαστικές ὁμιλίες του, ἀλλά καί γιά τίς πράξεις προσφορᾶς καί ἀγάπης πού τήν συνόδευαν. Κι αὐτό, νομίζω, εἶναι πού ἔδινε τόση δύναμη καί πειθώ στόν λόγο του. Σᾶς εὐχαριστῶ!
Γεώργιος Τσαγκούλης
Τρίκαλα
Ὁ μακαριστός διδάσκαλος τοῦ εὐαγγελίου ὁ Δάσκαλος Στέργιος Σάκκος ἔφερε ἐπάνω του ἀνάγλυφη τή «σφραγίδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ».
Μέ τόν λόγο του καθήλωνε, συνήρπαζε καί αἰχμαλώτιζε τούς ἁπλούς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ, ἀλλά καί τούς δεινούς συζητητάς τοῦ αἰῶνος τούτου.
Ἐπιφανής ἐρευνητής, ἐξῆλθε τῶν τειχῶν τοῦ Πανεπιστημίου καί ξεχύθηκε στήν κοινωνία. Εὐκίνητος καί ἀεικίνητος ἔσπευδε ταχέως ἀπό φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτός ὅπου αἰσθανόταν ὅτι ἡ παρουσία του ἦταν χρήσιμη.
Πολλαπλασίαζε τόν ζωτικό του χρόνο μέ τρόπο πού θύμιζε τόν χορτασμό τῶν πεντακισχιλίων μέ πέντε ἄρτους καί δύο ἰχθύας.
Ἐπέδειξε παροιμιώδη συγχωρητικότητα ἀπέναντι σέ χυδαίους συκοφάντες του ἀρνούμενος νά τούς ἐγκαλέσει ἐνώπιον τῆς Δικαιοσύνης. Ἀπάντησε σ’ αὐτούς μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου «ἄφες αὐτοῖς οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι».
Διάβασε πολύ καί πολλά. Ἔγραψε πολλά. Δίδαξε πολλούς καί κυρίως ἔπραξε. Ἔπραξε μέ τό παράδειγμά του.
Εἶχε σαφῆ αἴσθηση τῆς ρήσης τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ: «Οἱ λόγοις ἐνοχλοῦντες πολλοί ἐσμεν σήμερον, οἱ δὲ ἔργῳ παιδεύοντες καὶ παιδευόμενοι πάνυ εἰσὶν ὀλίγοι». Καί μολονότι χρησιμοποιοῦσε συνεχῶς τόν λόγο, ἀνῆκε σ’ αὐτούς πού «ἐπαίδευον καὶ ἐπαιδεύοντο ἔργῳ». Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη!
Στ. Παπαθεμελῆς