«Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ᾿ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελ­­­­φοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό;» (Ψαλ.132,1).
Αὐτό τό τερπνόν καί ὠφέλιμον ζήσαμε οἱ παληότεροι μαζί μέ νεώτερους οἰκοτρόφους τό Σάβ­βατο 21η Ὀκτω­βρί­ου, διότι ἀφ᾽ ἑνός παρευρεθήκαμε στό Μνημόσυνο τοῦ προέ­δρου τῆς Ἀδελφότητος «Ἀπολύτρω­σις», μα­καριστοῦ Σάββα Ξανθόπουλου, καί ἀφ᾽ ἑτέρου ἐνημερωθήκαμε καί γνωρίσαμε ἐκ τοῦ σύνεγγυς τήν πολυσχιδῆ δραστηριότητα τῶν ἀν­θρώπων τῆς Ἀδελφότητας, πού ἔταξαν ὡς σκοπό τῆς ζω­ῆς των τήν προσ­φορά πρός τούς ἀναγκεμένους κάθε ἐποχῆς.
  Μετά τό Μνημόσυνο στήν Παναγία Λαοδηγήτρια καί τά συλλυπητήρια στούς οἰκείους τοῦ ἐκλι­πόντος οἱ οἰκότροφοι τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 μαζί μέ νεώτερους κατευθυνθήκαμε στό γνω­στό κτήριο Πέλοπος 7, ὅπου στά δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια βρήκαμε στέ­γη, τροφή, φιλικότητα καί γενικά μία ἀνθρώπινη ζεστασιά ἀπό τά στελέχη πού ἀφιλοκερ­δῶς ὑπηρετοῦσαν στόν χῶρο. Δέν ἦταν μόνον αὐτά πού μᾶς βοήθησαν. Ἦσαν καί ὅλα τά ἄλ­λα: πρω­ινή καί βραδινή ὁμαδική προσ­ευχή, τακτικές καί ἔκτακτες ὁμιλίες ἀπό διακεκριμένους ὁμιλητές, μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς, κατηχητικά, ἱεραποστο­λικές ἐξ­ορ­μήσεις κλπ. Ἔτσι μᾶς ἔδειξαν τόν δρόμο τόν σωστό πού πήραμε καί δέν μετανιώσαμε.
  Τό ἐσωτερικό τοῦ κτηρίου τίποτε δέν θύμιζε ἀπό τά παληά. Ἡ αἴθουσα πλήρως ἀνακαινισμένη δέν ἔχει νά ζηλέψει κάτι ἀ­πό παρόμοιους πολυδιαφημισμένους χώρους. Ὁ ἄνω ὄροφος, ὅπου τό οἰκο­τρο­φεῖο μας στό ὁποῖο διαμέναμε, διαμορφώθηκε σέ πολυχῶρο, πού ἐξυπηρετεῖ τά θήλεα μέλη τῆς Ἀδελφότητας κάθε ἡλικίας καί, δόξα τῷ Θεῶ, εἶναι πολλά. Ἡ Ἀδελφότητα στήν ὀγδοντά­χρονη περίπου διαδρομή της ἔχει νά ἐπιδείξει μία δυναμική παρουσία καί συν­ει­σφορά στό κοινωνικό γίγνεσθαι.
  Ἀπό αὐτό τό οἰκοτροφεῖο πέρασαν νέοι πού διακρίθηκαν στόν στίβο τῆς ζωῆς ὡς ἀρ­χιερεῖς, ἱερεῖς, ἰατροί, ἐκπαιδευτικοί, νομικοί, κλπ. Σημειωτέον ὅτι τό «παρών» στή συνάντηση, μεταξύ τῶν ἄλλων, ἔδωσαν καί τέσσερις πανεπιστημιακοί ὁμότιμοι καθηγητές (ἕνας τῆς Θεολογικῆς, ὁ κ. Γρηγόριος Ζιάκας καί τρεῖς τῆς Ἰατρικῆς, ὁ κ. Γεώργιος Λαγός, ὁ κ. Ἐλευθέριος Γιαννούλης καί ὁ κ. Δημήτρι­ος Τσαντήλας). Στή συνέχεια ὁ τωρινός πρόεδρος κ. Γεώργιος Μυτιληναῖος μᾶς ὁ­δήγησε στό ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΕΙΟ (Δημητρούλης λεγόταν ὁ δωρητής τοῦ οἰκοπέδου, Πέ­λοπος 2), ὅπου μᾶς ἐνημέρωσε γιά τίς πολ­λές καί ποικίλες δραστηριότητες τῆς Ἀ­δελφότητας. Θυμηθήκαμε τούς ἀπόντες, ζῶντες καί κεκοιμημένους. Μιλήσαμε γιά τά παληά. Συγκινηθήκαμε. Χαρήκα­με. Θαυμάσαμε τό ἀποτέλεσμα τῆς προσφορᾶς, ὑ­λικῆς, ἠθικῆς καί πνευματικῆς ὅλων ἐ­κείνων οἱ ὁποῖοι ἐφαρμόζουν τό τοῦ προφήτη Ἠσαΐα: «εἰς συνάντησιν δι­ψῶντι ὕδωρ φέρετε» (Ἠσ 21,14). Τό πενταώροφο σύγχρονο κτήριο ἐξυπηρετεῖ τίς πολλαπλές πνευματικές ἀνάγκες τῶν ἀρρένων κάθε ἡλικίας. Ὁ πέμπτος ὄροφος ἐπιστέφει καί κατά κάποιον τρόπο εὐλογεῖ μέ τό ἐκκλησάκι του τίς προσπάθειες τῶν ἀφιερωμένων προσώπων, τό ἔρ­γο εὐαγγελισμοῦ ψυχῶν.
  Ἀξίζουν θερμά συγχαρητήρια σέ ὅ­λους ὅσοι διαθέτουν τόν προσωπικό χρό­νο τους καί ἀντιστέκονται στήν κατάρ­ρευ­ση τῶν ἀξιῶν καί μάλιστα τοῦ τριπτύχου ΠΑΤΡΙΔΑ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Ὁλοκαρδίως ἐκ­φράζομε τήν εὐγνωμοσύνη μας.
Ἀξίζει πραγματικά ἕνας τέτοιος φά­ρος πίστεως, γνώσεως καί ἀρετῆς νά ἔχει ἀρωγούς καί συμπαραστάτες. Ὁ Κύριος ἄς εὐλογεῖ ὅλους τούς ἐργαζομένους τό ἀγαθόν, ἄς ἀναπαύει δέ τίς ψυχές τῶν κεκοιμημένων «ἐν χώρᾳ ζώντων καὶ με­τὰ τῶν δικαίων».

Ἐμμανουήλ Ἠ. Κουτσιαύτης
τ. Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων