Ἔριξα μιά βιαστική ματιά στό ρολόι. «Ἕνα ἀδυσώπητο κυνήγι μέ τόν χρό­νο ἡ ζωή μας», σκέφτηκα καί ἄνοιξα τό βῆμα μπαίνοντας βιαστικά στό ἀμφιθέατρο τοῦ πρώτου ἔτους. Χαμογέλασα στό θέαμα: γεμάτα ἕδρανα. Σπάνιο τό φαινόμενο, ἀλ­λά… εἴπαμε: πρῶτο ἔτος!

 Ἔκανα νά προχωρήσω πρός τήν ἕ­δρα, ἀλλά ἕνα μήνυμα γραμμένο στόν τοῖχο τράβηξε τήν προσοχή μου: «Ὅ­ποιος κοι­μᾶ­ται μέ τήν ἐλπίδα, ξυπνάει νηστικός». Δίπλα, σχεδιασμένη ἄτσαλα, μία μορφή ἀπό αὐτές τίς ἀφαιρετικές, τίς δηλωτι­κές τοῦ ἀρνητικοῦ συναισθήματος, μόνο γραμ­μές δίχως χρῶμα. Ἄρχισα νά ψά­χνω μέ τό βλέμμα μήπως ἀνακαλύψω τόν νε­α­ρό συντάκτη τοῦ μηνύματος. Μάταιος κόπος• μποροῦσε νά εἶναι ὁ καθένας.
 Ἡ ὥρα περνοῦσε καί ἡ σκέψη μου ἀ­κροβατοῦσε ἀνάμεσα στό μάθημα καί στό σύνθημα τοῦ τοίχου. Ἀλήθεια, τί δήλωνε; Μία ἄλλη προσέγγιση τοῦ «σὺν Ἀθηνᾷ καὶ χεῖρα κίνει»; Ἤ μήπως ἀπογοήτευση; Ζωή χωρίς ἐλπίδα; Συνηγοροῦσε σέ αὐτό ἡ ἐκφραστική σχεδίαση.
 Τόσα χρόνια ἄνθρωποι μέ λόγια καί ἔργα καταλύουν τίς ζωές καί τά ὄνειρα τῶν συνανθρώπων τους, τάζοντας πολ­λά καί ὑ­ποσχόμενοι περισσότερα. Τόσα χρόνια γονεῖς, ἐκπαιδευτικοί, ἁπλοί πολίτες, ἄν­θρωποι μέ λόγο καί πνεῦμα, μέ δύνα­μη καί ἐξουσία, ἀλλά καί καθημερινοί ἄνθρωποι τοῦ μόχθου καί τῆς διπλανῆς πόρ­­τας, μέ τήν ἀπραξία μας καί τίς ἐπιλο­γές μας ὁρίζουμε τή βιωσιμότητα τῆς ἐλ­πίδας καί διαμορφώνουμε τήν κοινωνι­κο-πνευματική ζωή αὐτοῦ τοῦ τόπου. Μᾶλ­λον κάπου κάτι χάσαμε καί χαθήκαμε κι ἐμεῖς. Πάψαμε νά δίνου­με ἐλπί­δα στούς νέους. Μήπως, ὅμως, ζοῦμε κι ἐμεῖς χωρίς ἐλπίδα;
 Ζοῦμε (;) μέ τήν ἀσυνείδητη προσμο­νή μιᾶς στάλας ἐλπίδας. Βουλιάξαμε στά ποικίλα ἀδιέξοδά μας καί ἀδρανοποιή­σαμε τήν ψυχοπνευματική μας ὑπόστα­ση. Ἀποστασιοποιηθήκαμε κλεισμένοι στό ἐ­γώ μας, ζητιανεύοντας ἀπελπισμέ­να… λίγη ἐλπίδα.  Ποσοτικοποιήσαμε τήν ἔν­νοια καί χάσαμε τήν οὐσία, περιμένοντας κάποιον νά μοιράσει… λίγη ἐλπίδα...
 Θά ἤθελα νά μποροῦσα νά γράψω, ὄχι στόν τοῖχο ἀλλά στίς καρδιές: «Ὅ­ποιος ἀ­γωνίζεται μέ ἐλπίδα, μένει ζωντανός». Εἶναι ἡ ἐλπίδα -αὐτή πού χάσαμε- πού θέ­λει τόλμη καί προσωπικό ἀγώνα. Εἶναι αὐτή πού ἐδῶ κι αἰῶνες ἀστείρευτα ἀναβλύζει ἀπό τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ: ἡ βεβαιωμένη ἐλπίδα τῆς Ἀνάστασης πού μαρτυρᾶ τήν ἀνάσταση τῆς Ἐλπίδας, ὁδηγώντας ἀπό τόν κενό τάφο στόν καινό ἄνθρωπο.
  Αὐτή ἡ Ἐλπίδα μᾶς κρατᾶ ὄρθιους καί ζωντανούς! Δῶρο ἀπό Αὐτόν πού εἶ­ναι ἡ Ζωντανή Ἐλπίδα!    

  Κ. Ἄτρας