Πολλές φορές εἶναι τόση καί τέτοια ἡ ἀδιαφορία καί ἡ ἄγνοια τῶν ἀνθρώπων γιά τήν ὕπαρξη τῆς πνευματικῆς πραγματικότητας, πού νομίζει κανείς ὅ­τι πάνω σ’ αὐτή τή γῆ συνυπάρχουν καί ἐξελίσσονται παράλληλα δύο ἐντελῶς διαφορετικοί κόσμοι, στεγανά ἀποκλεισμένοι ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτοί οἱ κόσμοι ἐκπέμπουν σέ ἄλλη συχνότητα καί ὅλα προσλαμβάνονται μέ διαφορετικά αἰσθητήρια.
 Ὁ φυσικός κόσμος χλευάζει καί ἀπαξιώνει πλήρως τόν πνευματικό, ἐνῶ ὁ πνευματικός πονᾶ γιά τόν ἀπροσπέλαστο ἐγκλωβισμό πού καταδικάζει τόν φυσικό σέ μία νομοτελειακή καταστροφή. Ἡ «πρώτη ὕλη» πού ἐπεξεργάζεται, καί γύ­ρω ἀπό τήν ὁποία καταναλώνεται ὁ φυσικός κόσμος, εἶναι ἁπλά καί μόνο...  ὕ­­λη. Ἐνῶ τό «ἀντικείμενο» τοῦ πνευματικοῦ κόσμου εἶναι θεανθρώπινο. Ἕνα πνευματικό «ὑλικό», πού δέν περιορίζεται ἀπό φυσικούς νόμους καί ἀπό καμιά μορφή ἀεροστεγοῦς ἀποκλεισμοῦ. Κι ἄν ὁ φυσικός κόσμος εἶναι περιορισμένος καί καταδικασμένος νά κινεῖται μόνο μέ­σα στό ὅρια τῶν φυσικῶν νόμων, ὁ πνευματικός διαθέτει μυστικές εἰσόδους ὤσμωσης καί διήθησης μέσα σ’ αὐτόν. Κάτι σάν δολιοφθορά, λυτρωτική, γιά νά μήν ἐπικρατήσει ἡ φθορά καί ὁ θάνατος.
 Ὁ πρόεδρος τῆς πατρινῆς ὁμάδας μπάσκετ «Προμηθέας» διαμαρτυρήθηκε ἔντονα στήν ΕΣΑΚΕ (Ἕνωση Σωματείων Ἀνωνύμων Καλαθοσφαιρικῶν Ἐταιρει­ῶν), ὅταν ἀνακοίνωσε τή διεξαγωγή ἑνός ἀγώνα καθοριστικοῦ γιά τήν πρό­κρι­ση τῆς ὁμάδας του γιά τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Ἀξίζει νά παραθέσου­με ἀναλυτικά τή δήλωσή του:
 «Ἀπό τήν  ἡμέρα τοῦ ὁρισμοῦ διε­ξα­γω­γῆς τῆς τελευταίας ἀγωνιστικῆς   τή Με­γάλης Πέμπτη ἐκφράσαμε στόν ΕΣΑΚΕ τήν ἀν­τίθεσή μας γιά τήν ὕπαρξη ἀγωνιστικῆς δράσης τή συγκεκριμένη ἡμέρα. Προσωπικά τό θεωρῶ ντροπή. Ἔχουμε χάσει τό μέτρο.
 Δέν εἶναι δυνατόν ὁ Θεάνθρωπος νά εἶναι στό σταυρό καί ἐμεῖς νά παίζουμε μπάσκετ. Εἴμαστε ἕνα ὀρθόδοξο κράτος μέ τό 95% τῶν πολιτῶν νά εἶναι βαπτι­σμέ­νοι χριστιανοί. Τό θεωρῶ πρόκληση νά παίζουμε μπάσκετ τή Μεγάλη Πέμπτη τό ἀπόγευμα καί ὁ κόσμος νά φωνάζει ἤ νά πανηγυρίζει ἤ νά βρίζει τή στιγμή πού ὁ Πατέρας ὅλων μας ἀφήνει τήν τελευταία του πνοή πάνω στό σταυρό. Σέβομαι ἀ­πόλυτα τόν ΕΣΑΚΕ καί τίς δημοκρατικές διαδικασίες ἀλλά ἄν ἦταν στό χέρι μου δέν θά ἄφηνα τήν ὁμάδα μου νά κατέβει στό γήπεδο κι ἄς μηδενιζόταν κι ἄς χάναμε τόν στόχο τῶν play-off*. Ἄλλωστε ὑπάρχουν πολύ πιό σημαντικά πρά­γματα στή ζωή μας ἀπό τά play-off.
 Ἐννοεῖται ὅτι προσωπικά τή Μεγάλη Πέμπτη δέν θά παραβρεθῶ στό γήπεδο. Ἡ θέση μου, καί νομίζω ἡ θέση ὅλων τῶν φιλάθλων ἐκείνη τήν ἡμέρα, δέν εἶναι στά γήπεδα ἀλλά δίπλα τόν Ἐσταυρωμένο ζη­τώντας τό ἔλεός Του».
 Ὅσο οἱ ἄρχοντες καί οἱ φορεῖς αὐτοῦ τό ταλαίπωρου τόπου θά «δουλεύουν» γιά λογαριασμό τοῦ ἄρχοντα τῆς ὕλης καί τοῦ σκότους, τόσο ἡ βάση, ὁ λαός, αὐτός πού σέ ὅλες τίς ἐποχές ὑπῆρξε ὁ θεματοφύλακας τῆς πίστης, θά ἀντιστέκεται. Ὁ καθένας στό μετερίζι του, ἀκόμα  καί μέσα ἀπό μία καλα­θοσφαιρική ἑταιρεία, θά ἀνοίγει λαγούμια διαφυγῆς κάτω ἀπό τό στεγανό τερέν τοῦ σκότους γιά νά ἀναπνέει καθαρό πνευματικό ὀξυγόνο καί νά ἀποπνέει τή συνεχῆ ἀναζήτηση καί ἀνάγκη τοῦ ἐλέους τοῦ Θε­οῦ.
 Αὐτό ζητᾶ καί ὁ Θεός ἀπό τόν ἄν­θρω­πο, τή δυνατή ἐπιθυμία, τήν αἴσθηση αὐτῆς τῆς ἀδήριτης ἀνάγκης διαφυγῆς ἀπό τό φθαρτό, τό πρόσκαιρο, τό καταδικασμένο στόν θά­να­το καί στήν ἀνυπαρξία. Τόν τρόπο καί τά μέ­σα μᾶς τά ἔχει ἐξασφαλίσει ὁ νικητής τοῦ θανάτου ἐδῶ καί 2.000 χρόνια. «Θανάτου ἑ­ορτάζομεν νέκρωσιν, ᾅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλ­λης βι­οτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν...».
 Ἀρκεῖ νά ἀνήκουμε σ’ αὐτούς πού μέσα ἀπό αὐτή τήν ἀναζήτηση τῆς ἄλλης βιοτῆς θά προκαλοῦμε συνεχῶς φθορές στόν ἐχθρό τῆς ζωῆς καί κάλεσμα συ­στρά­τευσης σ’ αὐ­τόν τόν ἀγώνα, ὄντως πολύ σημαντικότερο ἀπό τόν ἀγώνα τῶν play-off. Κι αὐτό τό κύ­μα ἀντίστασης μέ­ρα μέ τή μέρα νά φουσκώνει καί νά γίνεται τσουνάμι ζωῆς.

Δια-κριτικός

* play-off: Μία δεύτερη ἀναμέτρηση ἀνάμεσα στίς τέσσερις πρῶτες ὁμάδες γιά τήν ἀνάδειξη τῆς καλύτερης ὁμάδας τοῦ πρωταθλήματος.