Ἀποκριά εἶναι ἡ νεοελληνική ἀπόδο­ση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς λέξης «ἀπόκρε­ω» καί σημαίνει ἀποχή ἀπό τήν κρεοφα­γία. Ἐλάχιστοι γνωρίζουμε ὅτι τό ἴδιο ἀ­κρι­βῶς σημαίνει καί ἡ ἰταλική carnivale, ἀπό τήν ὁποία προέρχεται τό γνωστό μας καρναβάλι.
  Μέ τήν εἴσοδο στό Τριώδιο παρατη­ρεῖ­ται ἔντονη δραστηριότητα σχετικά μέ τό καρναβάλι. Ἰδιῶτες, σύλλογοι καί δημοτικοί φορεῖς «φιλοτιμοῦνται» νά ἀναβιώσουν τήν «παράδοση τοῦ καρναβαλιοῦ». Συχνά κινοῦνται μέ τόση φόρα, ὥστε ἐνοχλοῦνται τά μέγιστα καί ἐκφράζονται ὄχι μόνον ἄκομψα ἀλλά καί βλάσφημα, ὅταν ἡ Ἐκκλησία ὑπενθυμίζει τό πραγματικό νόημα τοῦ Τριωδίου.
 Εἶναι γεγονός ὅτι «παίζει» πολύ στό «χρηματιστήριο ἀξιῶν» τοῦ Νεοέλληνα ἡ λέξη «παράδοση». Ἐκεῖνο πού δέν συνειδητοποιοῦμε ὅμως ἀρκούντως εἶναι ἡ ἐ­πιλεκτικότητα ἐκ μέρους ὀργανωμένων κύκλων νά ἐνισχύουν δρώμενα τά ὁποῖα ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπό αἰῶνες ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας. Τά ἀποκριάτικα δρώμενα εἶναι ἀφροδισιακά καί διονυσιακά, γι’ αὐ­τό καί ἡ Ἐκκλησία τά ἔ­χει καταδικάσει ἀμετάκλητα.
  Κάποιοι στήν ἐπιβίωση τῶν δρωμένων στηρίζουν πολλές ἐλπίδες γιά νίκη ἐπί τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι σέ ἐπίπεδο ἰδεολογικῆς ἀντιπαράθεσης ἀλλά πρακτικοῦ βί­ου. Ὄντες ἄσπονδοι ἐχθροί τῆς Ἐκκλη­­σί­ας προβάλλουν, μανικῶς κάποιες φο­ρές, ὅ,τι αὐτή καταδικάζει. Ὄχι γιατί ἐ­πιδιώκουν ἐπάνοδο στή λατρεία τῶν προ­γόνων μας μέ προσφορές σπονδῶν στήν Ἀφροδίτη καί στόν Διόνυσο, ἀλλά ἐπειδή αὐτές οἱ ψευδοθεότητες ταυτίζονται κατά τά πάθη μέ τούς ὑπέρμαχους τῶν «παραδόσεων». Σάν νά μᾶς ἔχουν κληρονομήσει οἱ πρόγονοί μας μόνον αὐτά τά δρώ­μενα καί καί ὄχι στοχασμό, ἦθος καί φρό­νη­μα! Αὐτοί θεωροῦν τόν Χριστό ἐνο­χλη­τι­κό στό ἔπακρο καί κινοῦνται στόν χῶρο τοῦ βεβήλου μέ στόχο νά πλήξουν τό αἰ­ώνιο Πρότυπο, ἐλλοχεύοντας προκειμένου νά ἀντιληφθοῦν «στραβοπατή­μα­­τα» σ’ ἐ­κείνους πού δηλώνουν πι­στοί του. Ἡ προβολή σκανδάλου κληρικοῦ εἶ­ναι τό πλέον ἑλκυστικό «ἅρμα» τῆς μό­νης παρέλασης πού θά μᾶς ἀπομείνει σέ λίγο.
   Οἱ πολλοί κινούμαστε μέ τό ἕνα πόδι στόν ναό τοῦ Θεοῦ καί τό ἄλλο στόν «να­ό» τῶν εἰδώλων. Ἄνθρωποι μέ ἀδυναμίες καί πάθη ἀδυνατοῦμε νά ἀντισταθοῦμε στούς πειρασμούς τῶν αἰσθήσεων καί πιστεύουμε ὅτι θά ἐπανορθώσουμε μέ κάποιες «θυσίες» κατά τήν ἐπακόλουθη πε­ρίοδο τῆς Σαρακοστῆς τίς ὅποιες παρεκ­τροπές μας κατά τήν Ἀποκριά. Μέσα μας γίνεται ἡ πάλη πού τόσο εὔστοχα καί ὀδυνηρά περιέγραψε ὁ Καζαντζάκης στήν εἰσ­­αγωγή του στόν «Τελευταῖο πειρασμό»: ἡ μάχη τῆς σάρκας μέ τό πνεῦμα. Μόνο πού ὁ τραγικός συγγραφέας δέν εἶχε κατανοήσει σ’ ὅλη του τή ζωή τί εἶναι τό πνεῦμα. Καί οἱ πολλοί δείχνουμε νά μήν ἔχουμε κατανοήσει τί ἐννοεῖ ὁ Χριστός στόν λόγο του «οὐδεὶς δύναται δυσὶν κυρίοις δουλεύειν» (Μθ 6,24).
   Λίγοι ἀκούγοντας τή φωνή τῆς Ἐκ­κλησίας ἀπέχουν ἀπό ὅλες τίς εἰδωλολατρικές ἐκδηλώσεις. Τολμοῦν ὅμως νά θέ­σουν στόν Θεό τό ἐρώτημα: «Γιατί δέν στέλνεις τόν κεραυνό σου νά κάψεις τούς ἐχθρούς σου;»! Εἶναι ἐκεῖνοι πού χωρίς νά τό ἔχουν συνειδητοποιήσει ὑποκατέστησαν τόν Θεό τῆς ἀγάπης μέ τόν Δία τῶν κεραυνῶν, πού ὅμως «παρίσταται» στήν καρναβαλική παρέλαση! Κατέχονται ἀπό τό ἰδιότυπο πάθος τοῦ φθόνου, ἐπειδή δέν μποροῦν καί αὐτοί νά «ἀπολαύσουν» ὅσα οἱ ἄλλοι. Ὁ χαρακτήρας αὐτός εἶναι ἰδιαίτερα ἀξιοπρόσεκτος μεταξύ τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας καί προβάλλεται ὡς ὁ γνήσιος τύπος τοῦ πιστοῦ, ὄχι ἀπό ἄγνοια ἀλλά ἀπό ἐμπαθῆ σκοπιμότητα νά πληγεῖ ἡ Ἐκκλησία.
   Τέλος εἶναι καί κάποιοι πού σιωπηλά καί μυστικά ἔχουν ἤδη σηκώσει τόν σταυ­ρό τους καί πορεύονται πρός τόν «Γολγο­θᾶ». Μέ ταπείνωση, αἰσθανόμενοι τό βά­ρος τῶν κριμάτων τους, καί μέ ἀγάπη πρός τόν πάσχοντα ὑπό τήν ἐπήρεια τῆς ἁμαρτίας συνάνθρωπό τους, προσεύχονται ὁ Θεός νά ἐλεήσει καί τούς ἴδιους ἀλ­λά καί ὅλους τούς συνανθρώπους τους. Εἶναι ὁ χορός τῶν ἐν τῷ κόσμῳ ἁγίων.
  Τό καρναβάλι θά γίνει καί ἐφέτος. Ἰ­διαίτερα «φαντασμαγορικό» θά εἶναι ἐ­κεῖνο τῆς Πάτρας, καθ’ ὅτι καί πολυ­δάπανο. Οἱ κάτοικοι τῆς πόλης ἀλλά καί πολλοί ἄλλοι ἀπ’ ὅλη τή χώρα θά συρρεύσουν νά παρακολουθήσουν τό θέαμα. Ἐ­κείνη τήν ἡμέρα δέν θά ὑπάρξει οἰκο­­νομική ὕφεση. Θά περάσουν μπροστά ἀπό τά κλειστά ἐργοστάσια-φαντάσματα τῆς Πειραϊκῆς-Πατραϊκῆς, τοῦ Λαδόπουλου, τῆς Pirelli, γιά νά ἀναφέρω λίγα πού θυμοῦ­μαι, καί θά προσπαθήσουν νά ξεχάσουν μέ ἄφθονο κρασί καί λάγνο βλέμμα.
  Ἀπό τήν ἑπομένη περισσότεροι θά εἶναι ἐκεῖνοι πού θά ἔχουν ἀνάγκη ἑνός πιάτου φαγητοῦ ἀπό τό ἐνοριακό συσσίτιο! Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ἑτοιμάζεται, ὥστε νά ἀνταποκριθεῖ στίς ὁλοένα αὐξανόμενες ἀνάγκες τοῦ λαοῦ πού προδόθη­κε ἀπό ἐκείνους πού πίστεψε ἔχοντας προηγουμένως προδώσει Ἐκεῖνον πού θυσιάστηκε γι’ αὐτόν! Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι πρωτίστως τροφέας τῶν πεινασμένων, χωρίς νά σημαίνει ὅτι δέν εἶναι χρέος τῶν ἐνοριῶν ἡ παροχή τροφῆς πρός τούς πεινῶντες. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πρωτίστως θεραπευτήριο ψυχῶν. Ἑτοιμάζονται οἱ αὐξημένες κλίνες πού θά ἀπαιτοῦνται στά χρόνια πού ἔρχονται;

Ἀπ. Παπαδημητρίου

Ἀπολύτρωσις, Φεβρ. 2017