-Καληνύχτα μανούλα, ἀκούστηκε μέ τήν τραγουδιστή φωνή του ὁ Χαραλά­μ­πης.

-Καληνύχτα, παλληκάρι μου.
-Καί μήν ξεχάσεις αὔριο Κυριακή νά μέ ξυπνήσεις, γιατί θά μέ περιμένει ὁ πα­πα-Φώτης στήν ἐκκλησία.
 Χαρισματικό παιδί μά καί χαριτω­μέ­νο. Εἶχε μάθει ἀπό μικρός νά ἑνώνει τά δάκτυλά του καί νά προσεύχεται, νά νιώ­θει τόν Θεό πατέρα, νά ἀγαπᾶ τή θεία λα­τρεία. Τόν εἶχε ἀγκαλιάσει καί ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ, ὁ παπα-Φώτης, κι ἐκεῖνος ἔ­νιωθε χρέος του ἱερό νά ντύνεται κάθε Κυριακή «παπαδάκι» καί νά βοηθάει στό ἱερό. Πίστευε πώς ἄν ἔλειπε ἐκεῖνος, ἡ θέ­ση του θά ἔμενε κενή. Καί τότε ποιός θά κρατοῦσε τό κερί στή Μικρή καί στή Μεγάλη Εἴσοδο;
Τόν τελευταῖο καιρό ὅμως σταμάτησε νά βγαί­νει γιά παιχνίδι στό χωριό καί μέ κόπο μόλις πού κατά­φερνε νά ἐπιτελεῖ τήν κυριακάτικη διακονία του. Νά θύ­μω­σε μέ κανέναν; Μά αὐτό δέν ἔγι­νε ποτέ! Γι᾽ αὐτό δέν μπο­ροῦ­σαν νά τό ἐ­ξη­γήσουν οἱ συμμα- θητές του. Ἀκούστηκε στό χω­ριό πώς ἀρρώστη­σε. Ἀλλά τί ἀρρώ­στια εἶναι αὐτή πού κρατάει τόσους μῆνες γιά ἕνα 8χρονο παιδί, πού μέχρι τώρα ἔτρεχε ἀ­κούραστα παί­ζοντας μέ τά ἄλλα παιδιά τοῦ χωριοῦ; Στό σχο­λεῖο τόν ἔ­φερνε πιά ὁ πατέρας του μέ τό αὐτο­κί­νη­το, γιατί δέν ἄντεχε νά περ­πα­τήσει τόσο δρόμο…
 Ἕνα πλῆθος ἐξετάσεων χρειάστηκε γιά νά ὁδηγηθοῦν οἱ γιατροί στήν τελική διάγνωση: Μία πολύ σπάνιας μορφῆς μυ­οπάθεια θά συνόδευε τόν Χαραλάμπη ἀ­πό δῶ καί πέρα…
 Αὐτή ἡ αἰφνίδια καί ὁριστική ἀλλαγή στή ζωή τοῦ Χαραλάμπη δέν στάθηκε δυ­νατή νά σβήσει τό χαμόγελο ἀπό τό πανέ­ξυπνο βλέμμα του. Χρειαζόταν νά ἐπι­σκέ- πτεται τό Νοσοκομεῖο τῆς πόλης μιά φορά τόν μήνα γιά ἐξετάσεις καί πολλές φορές ἦταν ἀνάγκη νά μένει γιά νά νοση­λευτεῖ κάποιες μέρες. Χρόνο μέ τόν χρόνο περιο­ριζόταν ἡ κινητική δραστηριότητά του καί ἡ προσβολή τῶν μυῶν τοῦ θώ­ρα­κα καί τῆς καρδιᾶς τόν ὁδηγοῦσε σταδια­κά σέ ἀναπνευστική καί καρδιακή ἀνε­πάρ­κεια. Κι ὅμως, μέ τή βοήθεια τῶν δα­σκά­λων καί καθηγητῶν πού ἔρχονταν στό σπίτι γιά τήν κατ᾽ οἶκον διδασκαλία του, ὁ δεκατριάχρονος Χαραλάμπης συ­νέ­χιζε νά εἶναι ὁ πρῶτος μαθητής τῆς τάξης του!
 Σέ μία ἐφημερία στά τέλη τοῦ Αὐγού­στου ἦρθε στήν Κλινική μέ σοβαρή λοί­μωξη τοῦ ἀναπνευστικοῦ. Δύσκολη ἐκεί­νη ἡ νύχτα... Δύσκολες καί οἱ μέρες πού ἀκολούθησαν… Ὡστόσο, ὁ ἀγαπητός σέ ὅ­λους τούς γιατρούς καί νοσηλευτές Χα­ραλάμπης συνεργαζόταν ἄψογα μέ ὑπο­- ­μο­νή καί μέ εὐγνωμοσύνη σέ αὐτήν τήν πάλη γιά τή ζωή.
-Τί κόσμος εἶναι αὐτός πού πάει ἀπό τό κακό στό χειρότερο… Νά ποῦμε, Χα­ρά­λαμπε, στόν Θεό νά ρίξει φωτιά καί νά μᾶς κάψει; εἶπε ὁ διευθυντής τῆς Κλι­νι­κῆς περνώντας γιά ἐπίσκεψη ἀπό τόν θά­λαμο τοῦ Χαραλάμπη.
-Ὄχι, γιατρέ, νά μήν ποῦμε στόν Θεό νά ρίξει φωτιά γιά νά μᾶς κάψει, ἀλλά νά τόν παρακαλέσουμε νά γίνει ὁ κόσμος μας καλύτερος!
Πέρασαν δύο μῆνες καί ἐνῶ περιμέ­να­με νά σταθεροποιηθεῖ γιά νά μπορέσει νά ἐπιστρέψει στό σπίτι, βρεθήκαμε μπροστά σέ μία τραγική ἔκπληξη: τά ἐργαστηριακά ἀποκαλύπτουν ὀξεία νεφρική ἀνεπάρ­κεια. Οἱ ἰσορροπίες πλέον εἶναι πολύ λε­πτές στήν ἀντιμετώπιση τοῦ παιδιοῦ καί οἱ ἀμυδρές ἐλπίδες γιά βελτίωση ἀρχί­ζουν νά σβήνουν…
Μά τί παιδί εἶναι αὐτό; Πῶς βρίσκει τό κουράγιο νά χαμογελᾶ; Καί τό χαμόγελό του μεταγγίζει μία αὔρα οὐρανοῦ. Δέν εἶ­ναι πώς δέν ἀντιλαμ­βάνε­ται τήν κατάστα­­ση. Εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη του στόν Θεό πατέρα πού ἀποπνέει ἀπό τή μυστική του προσευχή. Προχθές ἦρθε ὁ ἱερέας τοῦ Νο­σοκομείου καί τόν κοινώ­νη­σε Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Νά ποῦ βρί­σκει τή δύναμη τό «παπαδάκι» τοῦ χω­­ριοῦ, πού μέ τήν καρ­τερία του προκα­λεῖ τόν θαυμασμό ὅ­λων. Οἱ γονεῖς συμπα­ρα­στέκονται μέ στορ- γή. Οἱ νοσηλεύτριες μέ ἀγάπη. Οἱ γιατροί μέ ἐπιμονή. Καί ὅλοι ἐνδόμυχα ἤ φανερά παρακαλοῦμε τόν Θεό γιά τό θαῦ­μα.
Ἕνα πρωί μετά ἀπό πολύωρη συζή­τηση ὅλων τῶν γιατρῶν, καλοῦνται οἱ γονεῖς νά ἐνημερωθοῦν καί νά προετοι­μαστοῦν γιά τή σοβαρή πιθανότητα δυσ­μενοῦς ἐξέλιξης τοῦ παιδιοῦ. Ἐπιστρέ­­- φουν δακρύβρεχτοι στόν θάλαμο τοῦ Χα­ρά­λαμπου. Ἐκεῖ ὅμως πού σταματοῦν τά ἀνθρώπινα πεπερασμένα ὅρια, ἀρχίζει δυ­ναμική ἡ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χαρα­λάμπης ἀπρόσμενα ἀρχίζει νά βελτιώνε- ται. Ὅσοι δέν πιστεύουν, ἐκπλήσσονται καί ἀποροῦν. Ὅσοι πιστεύουν, χαίρονται καί δοξάζουν τόν Θεό.
Λίγες μέρες μετά τά Χριστούγεννα ἑτοιμάζεται ἡ Κλινική νά ξεπροβοδίσει τόν πανευτυχῆ Χαραλάμπη καί τούς γο­νεῖς του γιά τό χωριό τους. Μέσα στήν παγωνιά τοῦ χειμώνα ἦταν θαρρεῖς ἡ πιό ζεστή στιγμή γιά ὅλους.
-Τί δῶρο θέλεις νά σοῦ κάνουμε, Χα­ράλαμπε, γιά τά Χριστούγεννα; Ποιά ἐπι­θυμία ἔχεις πρίν φύγεις ἀπό τήν Κλινική;
-Ἄν γίνεται νά πάω νά προσκυνήσω στόν τάφο τοῦ ἁγίου Παϊσίου, γιατρέ...
Ποιός μποροῦσε νά ἀντισταθεῖ σέ μία τέτοια ἅγια ἐπιθυμία μιᾶς εὐσεβοῦς παι­δικῆς ψυχῆς πού ἀγαποῦσε τόν Θεό καί τούς ἁγίους του; Καί βρέθηκε τρόπος νά ἐκπληρωθεῖ ἡ ἐπιθυμία τοῦ παιδιοῦ.
Στό μοναστήρι στή Σουρωτή, τήν ὥρα πού μπαίναμε στόν ναό -νά ἦταν τυχαῖο;- ἁγιογραφοῦ­σαν οἱ μο­ναχές τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Χα­ρα­λά­μπους. Ἱε­ρουρ­γός τοῦ Ὑψίστου καί μάρ­τυρας ὁ Ἅγιος, ἀγάπησε τόν Θεό καί πρόσ­φερε τό αἷμα του ἀντί­δωρο στήν ἀν­αί­μακτη θυσία τοῦ Χριστοῦ. Μάρ­τυρας καί ὁ μικρός Χαράλαμπος, μέ τή χα­ρούμε­νη ὑπομονή στήν ἀσθένειά του, στάθηκε μέ δέος μπροστά στόν Ἅγιό του. Δέν ξέρω τί τοῦ εἶπε ἐκείνη τήν ὥρα μυ­στικά… Ἕνα εἶναι βέβαιο ὅμως, ὅτι ὁ Ἅγιος θά τόν σκεπάζει μέ τήν πρεσβεία του καί θά τόν περιμένει ὅταν τόν κα­λέ­σει ὁ Κύριος κον­τά του γιά νά τόν στεφα­νώσει καί νά τόν κατατάξει «μετὰ τῶν ἁγίων του, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος».

Β. Ἀ., Παιδίατρος