«Φοβηθῶμεν, ἀγαπητοί. Οὐκ ἔστι παίγνιον ὁ βίος• μᾶλλον δὲ ὁ μὲν παρὼν βίος παίγνιον, τὰ δὲ μέλλοντα οὐ παίγνια» (Ἰωάννης Χρυσόστομος, PG 57,318).
 Πολύ σαφής καί κατηγορηματικός ὁ ἅγιος Χρυσόστομος. Δέν εἶναι παιχνίδι ἡ ζωή μας καί μεῖς δέν εἴμαστε παιδιά, γιά νά παίζουμε. Ἄν, ὅ­μως, θέλουμε νά παίζουμε σ’ αὐ­τή τή ζωή, στήν ἄλλη πιά δέν θά μποροῦμε νά παίζουμε.
 Τί εἶναι, λοιπόν, ἡ ζωή μας; Ἡ ζωή μας εἶναι ἐλαφρότερη ἀπό δρομέα, ἀπαν­τᾶ ὁ ἱε­ρός πατέρας. Διότι, ὅπως ἐ­κεῖ­νος, πρίν κα­λά-καλά ἔρθει, φεύγει, ἔτσι δέν μένει τίπο­τε• οὔτε δόξα οὔτε πλοῦτος οὔτε κάλλος. Ἡ ζωή μας εἶναι ὁδός καί γι’ αὐτό χρεια­ζόμαστε τήν καθοδήγηση τοῦ Θεοῦ. Ἐάν, ὅταν πρόκειται νά μποῦ­με σέ μιά πόλη, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ὁ­δηγό, πολύ περισσότερο ὅταν πρόκειται ν’ ἀποδημήσουμε στόν οὐ­ρανό, ἔ­χουμε ἀνάγκη ἀπό τόν Θεό, γιά νά μᾶς δείξει τόν δρόμο, νά μᾶς στηρίξει, νά μᾶς χει­ραγωγήσει. Ἡ ζωή μας δέν διαφέρει σέ τίπο­τε ἀπό τή σκηνή τοῦ θεάτρου. Ἐκεῖ ὁ μέν ἕνας παίζει τόν ρόλο τοῦ βασιλιᾶ, ὁ δέ ἄλ­λος τοῦ στρατηγοῦ ἤ τοῦ στρατιώτη. Ἀλλά ὅ­ταν λυ­θεῖ τό θέατρο οὔτε ὁ «βασιλιάς» εἶ­ναι βασιλιάς οὔτε ὁ «στρατηγός» εἶναι στρατηγός οὔτε ὁ «στρατιώτης» εἶναι στρατιώτης. Ὅλα σ’ αὐτόν τόν κό­σμο εἶναι σάν ὄνειρο. Ὅπως οἱ καταδικασμένοι πού ἐρ­γάζονται σέ μεταλλεῖα ἤ σέ ἄλλα χειρότερα κατα­ναγκαστικά ἔργα, ὅταν μετά τήν κοπιαστική μέρα κοιμηθοῦν, ὀνειρεύονται τήν τρυφή καί τόν πλοῦ­το ἀλλ’ ὅταν ξυπνήσουν ἐπανέρχονται στήν πικρή πραγματικότη­τα, ἔτσι καί ἡ ζωή αὐτή μέ τά πλούτη καί τίς ἀπολαύσεις εἶναι ὄνειρο ἀπό τό ὁποῖο ξυπνᾶ ὁ ἄνθρωπος πολύ μετανιωμένος. Ὅλα τά ἀν­θρώπινα εἶναι τέφρα καί σκό­νη, πούπουλα πού τά σκορπίζει ὁ ἄνεμος, καπνός καί σκιά, φύλλα καί λουλούδια πού τά ρίχνει ὁ ἀέρας, παραμύθι, ρέμα πού κυλάει καί φεύγει. Ἡ ζωή μας ἐδῶ δέν εἶ­ναι μόνιμη, εἶναι παλίρροια πού διαρ­κῶς μετακινεῖται. Εἶναι θάλασσα μεγάλη καί εὐ­ρύχωρος πού πρέπει νά δια­πλεύ­σου­με, πρίν ἔρθει ὁ χειμώνας, ὁπότε δέν θά μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε. Εἶναι τόσο εὔ­θραυστη ὅσο ὁ ἱ­στός τῆς ἀράχνης. Ὅλα διαλύονται σάν τήν ἄμμο τῆς θάλασσας καί καταστρέφονται εὔκο­λα σάν τίς κα­λύ­βες.
 Ἐνῶ ὅμως ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μι­κρή, τόσο ἀσταθής, τόσο μεταβλητή, ἔχει γιά μᾶς μεγάλη σημασία. Κι αὐτό διότι εἶ­ναι τό στάδιο ὅπου μποροῦμε ν’ ἀσκηθοῦ­με γιά τήν ἄλλη ζωή• εἶναι τό παιδευτή­ριο ὅπου πρέπει νά ἐκπαιδευθοῦμε, ὥσ­τε νά ἀξιωθοῦμε νά κερδίσουμε τό ἀμαράντινο στεφάνι. Ὁ ἀ­γώνας εἶναι ὁ κλῆρος μας    σ’ αὐτή τήν πρόσκαιρη ζωή. Τό στεφάνι μᾶς περιμένει στήν αἰώνια ζωή. Ἔτσι πιό εὔ­κο­λα ὑπομένουμε τούς κόπους, γιατί δι­αρκοῦν λίγο, ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ ἀπόλαυση τῶν στεφάνων παραμένει διαρ­κής καί ἀτέλειωτη. Ὁ ἄνθρωπος ἀγω­νίζεται σάν τόν ἀθλητή πού πρέπει νά ἀντιμετωπίσει τή σκόνη, τό λάδι, τή ζέ­στη, τόν ἱδρώτα, κόπο πολύ καί στενοχώρια. Κι ὅποιος θέ­λει νά κερδίσει τό αἰώνιο τῆς δό­ξης στεφάνι πρέπει ν’ ἀγωνισθεῖ σκλη­ρά καί ἀ­δυσώπητα σ’ αὐτή τή ζωή.
 Ἐδῶ, λοιπόν, εἶναι ὁ ἀγώνας, ἐκεῖ τό στεφάνι. Ἐδῶ ἡ σπορά, ἐκεῖ ὁ θερισμός. Ἐδῶ εἶναι καιρός πάλης καί ἱδρώτων, ἐκεῖ καιρός ἐπάθλων. Ἐδῶ ἡ παροικία, ἐκεῖ ἡ μόνιμη κατοικία. Αὐτή ἡ ζωή ἔχει τά ἐνέχυρα τοῦ ἀρραβώνα, τήν ἐγγύηση γιά τή μέλλουσα, ἐφόσον εἶναι καθαρή. Καί γιά νά γίνει καθαρή ἡ ζωή μας, κατά τόν ἱερό πατέρα, χρειάζεται ὁλοκληρωμένη πίστη• «ἡ περὶ τὴν πίστιν πληροφορία». Γιατί ὅ,τι εἶναι τό θεμέλιο γιά τό σπίτι, εἶναι ἡ πίστη γιά τή ζωή. Οἱ ναυαγοί τῆς πίστε­ως εἶναι καί τῆς ζωῆς ναυαγοί.

Ἀ. Κάρπου

Ἀπολύτρωσις, Ἰαν. 2017