Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀξιώνει νά γιορτά­σου­με μία ἀκόμη Πρωτοχρονιά στήν ζωή μας. Ἕνας χρόνος φεύγει καί ἕνας καινούργιος ἀνατέλλει. Στό μεταίχμιο αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς, ταξι­διῶ­τες ἐμεῖς στό express τῶν καιρῶν καί τῶν χρό­νων, ἐπιβάλ­λεται νά κάνουμε μέ τόν ἑαυτό μας ἕναν ἀπολο­γισμό. Πῶς ἀξιοποιήσαμε τό ἔτος πού ἀφήσαμε πίσω μας; Πολλαπλα­σιά­σαμε τό τάλα­ντο πού μᾶς δό­θηκε; Τά ἔργα μας τί μαρ­τυροῦν; Ἐργασθήκαμε μέ ζῆλο γιά τόν πνευ­ματικό μας καταρτισμό ἤ πα­ρα­δο­θή­καμε στίς μέριμνες καί στά θέλγητρα τοῦ κό­σμου τούτου; Διότι αὐτό εἶναι τό κρίσιμο ἐρώτημα. Ὁ Κύριος μᾶς χαρίζει τόν χρόνο γιά τόν ἁγιασμό μας. Τό πρώτιστο, λοιπόν, χρέος μας εἶναι νά ἀξιοποι­οῦμε τό δῶρο αὐτό τῆς ἀγάπης Του μέ συνέ­πεια.

  Ὡστόσο τώρα, στήν ἀρχή τῆς καινούργιας χρονιᾶς, ἀπαιτεῖται ὄχι μόνον ἀπολογισμός γιά ὅσα ἔγιναν ἤ ὄχι, ἀλλά καί στέρεη ἀπόφαση γιά ἀνανέωση τῆς προσπάθειάς μας. Παραλείψαμε πολλά. Πολλές φορές συμβιβασθήκαμε μέ τόν πα­λαιό ἄνθρωπο πού κουβαλᾶμε μέσα μας. Ὁ πνευ­ματικός μας ἀγώνας ἦταν ὄχι σπάνια ἀ­σθε­νικός. Ὅμως ὁ πανάγαθος Θεός ἀνοίγει μπρο­στά μας ἕνα νέο ὁρίζοντα. Τίποτε τό θετικό δέν χά­θηκε καί τίποτε δέν τελείωσε ὁριστικά. Ἀκόμη κι ἄν ὁ ἀπο­λογισμός μας ἔχει τελικά ἀρ­νη­τικό πρόσημο, μᾶς χαρίζεται μιά καινούρ­για εὐκαιρία. Ἀνανέωση λοι­πόν. Ἀνανέωση παν­τοῦ. Καί ἰδίως ἀνανέωση σέ τρεῖς κρίσιμες πτυχές τῆς πνευ­μα­τικῆς μας ζωῆς: στήν μετά­νοι­ά μας, στήν σχέση μας μέ τήν προσ­ευχή καί τήν λατρεία καί στήν σχέση μας μέ τήν ἁγία Γραφή.
  Ὁ πρῶτος στόχος, ἡ ἀνανέωση τῆς με­τά­νοι­άς μας, εἶναι κομβικῆς σημασίας. Μετάνοια θά πεῖ ἀλλαγή νοῦ, δηλαδή φρονήματος, τρόπου σκέ­ψης. Ἡ ἁμαρτία μᾶς σπιλώνει καθημερινά. Ὁ μι­σάν­θρω­πος διάβολος ἐπιδιώκει νά μᾶς ἀπομα­κρύνει ἀπό τόν Κύριο μέ κάθε τρόπο. Τό πιό ἐ­πικίνδυνο πού μπορεῖ νά συμ­βεῖ στήν πάλη μας αὐτή δέν εἶ­ναι τόσο τό νά ἁμαρτήσουμε, ὅσο τό νά ἀλλοιω­θεῖ τό φρόνημά μας. Νά ἀρχίσου­με νά ἀμνηστεύουμε ἤ ἔστω νά ἀμελοῦ­με γιά τίς πτώσεις μας. Καί εἶναι πολύ ἐπικίν­δυνη αὐτή ἡ ἐξέλιξη διότι, ἄν δέν προσ­έξουμε, δέν θά ὑπάρχει πλέον γιά μᾶς δρόμος ἐπιστροφῆς. Ἡ ἁμαρτία θά γίνει καθεστώς. Καί ἐδῶ εἶναι σημα­ν­­τι­κό νά τονισθεῖ αὐτό πού ὑπογραμμίζει ὁ ἅ­γιος Χρυσόστομος, ὅτι αὐτή ἡ κατά­στα­ση ἔχει τήν ἀρχή της στόν τρόπο πού ἀντιμετωπίζουμε τίς δῆθεν μικρές ἁμαρ­τίες. Λέ­με «καί τί πειράζει αὐτό;» καί τίς δικαι­ο­λογοῦμε. Ἔτσι ὅμως οἰκο­δομοῦμε τήν φυ­λακή μας μέ τά ἴδια μας τά χέρια. Χρειάζεται, λοιπόν, νά ἀνανεώ­νουμε τήν με­τά­νοιά μας μέ ζῆλο.
  Τήν ἴδια βαρύτητα πρέπει νά δεί­ξουμε καί στό ζήτημα τῆς προσευχῆς καί    τῆς λατρείας. Ὁ χριστιανός εἶναι πάντοτε προσ­ευχόμενος. Μέ τήν προσευχή του μι­λάει, ὑμνεῖ καί συναναστρέφεται μέ τόν ἅγιο Θεό. Ἄς κάνουμε ὅμως ἕναν ἔ­λεγχο: Ἔ­χει βάθος ἡ προσευχή μας; Ἀγ­γίζει τήν καρδιά μας; Προέρχεται ἀπό καρδιά κα­θα­ρή; Ἤ εἶναι μιά ἐξωτερική ἐκδή­λω­ση, τε­λετές καί λόγια κενά περιε­χομένου; Ἄς διαβάσουμε καί πάλι μέ ἐπίγνωση τό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ προ­φήτη Ἠσαΐα• «τίς νουμηνίες καί τίς γιορ­τές σας τίς μισεῖ ἡ ψυχή μου… Ὅταν ἁπλώσετε τά χέρια σας σέ μένα, θά ἀπο­στρέψω τά μάτια μου ἀπό σᾶς, καί ἄν πληθύνετε τήν δέησή σας, δέν θά σᾶς εἰσακούσω· διότι τά χέ­ρια σας εἶναι γε­μάτα αἷμα. Λουσθεῖτε καί καθαρι­σθεῖ­τε, ξεπλύνετε τίς ψυχές σας ἀ­πό τίς πονηρί­ες σας ἀπέναντι στά μάτια μου, καί πάψ­τε τά πονηρά σας ἔργα» (1,14-16). Δη­λα­δή, ὁ Κύριος ἀπο­στρέ­φε­ται τήν λα­τρεία πού τοῦ προσφέρεται ἀπό ἀκάθαρτα χέρια. Καί ἀλλοῦ• «Καί εἶπε ὁ Κύριος· Ὁ λαός αὐτός μέ πλησιάζει μέ τό στόμα του καί μέ τι­μοῦν μέ τά χείλη τους, ἐνῶ ἡ καρ­­διά τους ἀπέχει πο­λύ ἀπό μέ­να» (Ἠσ 29,13). Τά χωρία αὐτά μᾶς ζυ­γί­ζουν. Ὑ­ποδεικνύουν ποῦ πά­σχουμε. Ὅ­­πως ἐ­πί­σης ὑποδεικνύουν καί τόν δρόμο τῆς δι­όρ­θωσης καί τῆς ἀνα­νέωσης.
  Τρίτος ἐξίσου σημαντικός στόχος εἶ­ναι ἡ ἀνανέωση τῆς σχέσης μας μέ τήν ἁ­γία Γραφή. Ἄν μέ τήν προσευχή ἀ­πευ- ­θυνόμαστε καί μιλοῦμε στόν Θεό σάν παι­διά του, μέ τήν Βίβλο μιλάει ἐκεῖνος σέ μᾶς σάν πατέρας. Ἡ ἁγία Γραφή εἶναι ὁ λόγος του, εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ἁγί­ου θελήματός του. Καί δέν ὑπάρχει ἰσχυ­ρό­τερος καί ἀσφαλέστερος τρόπος νά συν­δε­θοῦμε μέ τόν Κύριο ἀπό τήν μελέτη της. Αὐτός πού μέ πόθο μελετᾶ τήν Βίβλο  «ἡ­μέρας καὶ νυκτός» μοιά­ζει, λέει ὁ θεό­πνευστος ψαλ­μωδός, μέ τό δέν­τρο πού εἶ­ναι φυτευμένο «πα­ρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων» (Ψα 1,3) καί τό ὁποῖο στόν κατάλληλο καιρό θά καρπο­φορή­σει. Οἱ ἄλλοι, ὅσοι ἀ­διαφοροῦν γι’ αὐτό τό ὑπέ­ροχο δῶρο τοῦ Θεοῦ ἤ τό ἀντικα­θιστοῦν μέ «ἐντάλματα ἀν­θρώ­πων καὶ δι­δασκα­λί­ας» (Ἠσ 29,13), εἶναι ἀσεβεῖς, εἶναι σάν τό χνούδι πού τό «ἐ­κρί­πτει ὁ ἄνεμος ἀ­πὸ προσώπου τῆς γῆς» (Ψα 1,4). Καί πάλι ὁ ἅγιος Χρυσόστομος το­νίζει ὅτι ὅλα τά κακά προ­έρ­χονται ἀπό τήν ἄγνοια τῶν Γραφῶν. Τί θέση λοιπόν ἔχει ἡ Βίβλος στήν ζωή μας; Διαβάζουμε καθη­με­ρινά πλῆ­θος κειμένων μέ ποικίλες πλη­ρο­φο­ρίες. Βρίσκουμε χρό­νο νά ἐγκύψουμε καί στό βιβλίο τῆς ζωῆς; Ἤ μᾶλλον εἶναι ἡ ἁγία Γραφή τό κέντρο καί ὁ ἄξονας τῆς ζωῆς μας;
  Νά λοιπόν τρία θέματα πού ἀπαιτοῦν τήν προσοχή μας καί τήν ὁλόψυχη μέρι­μνά μας. Γιά νά ἔχουμε καί τήν καινούρ­για χρονιά καί σέ ὅλη μας τήν ζωή τήν εὐ­λο­γία τοῦ Θεοῦ.

Εὐάγγελος Ἀλ. Δάκας

Ἀπολύτρωσις 71 (2016) 4-5