- Δεν το έκανα εγώ! Ο Ελτόν το έκανε.
  - Όχι κυρία, δεν το έκανα εγώ, ο Ραφαήλ το έκανε.    
  Μια σβήστρα που πετάχτηκε στο καλάθι δεν είναι κάτι ασυνήθιστο ούτε και το πιο σοβαρό περιστατικό της σχολικής μας καθημερινότητας. Αυτό μου με ενοχλεί, ωστόσο, είναι η στάση τους και γι’ αυτό κρατάω τους δύο «υπόπτους» για λίγο μέσα στο διάλειμμα. Δεν μπορεί, σκέφτομαι, θα βρω πού βρίσκεται η αλήθεια.
  - Εγώ πήρα τη σβήστρα από κάτω και την έδωσα στο Ραφαήλ, έλεγε με σιγουριά ο Ελτόν. Δεν την πέταξα.
  - Εγώ την πήρα από τον Ελτόν, αλλά δεν την πέταξα, επέμενε με αποφασιστικότητα ο Ραφαήλ.                                    
  - Η σβήστρα δεν μπορεί να «πέταξε» μόνη της, άρα κάποιος από εσάς  μου λέει ψέματα, τους είπα κοφτά.
  Και ενώ ο διάλογος συνεχιζόταν και εγώ καταλάβαινα σταδιακά από τις αντιδράσεις των παιδιών ποιο λέει τελικά ψέματα, αναλογιζόμουν  πόσο δύσκολο είναι να ομολογήσει κάποιος απλά την αλήθεια και να αναλάβει το βάρος της συνέπειας της πράξης του. Τι να γίνει, όμως; Παιδιά είναι, τα δικαιολόγησα, μέσα από την αγωγή σιγά σιγά θα μάθουν…
  Το περιστατικό της τάξης μού ήρθε έντονα και πάλι στη μνήμη, καθώς  δεχόμουν ανελέητα τον βομβαρδισμό των ειδήσεων κατά τις τελευταίες ημέρες. Δεν μπορεί, σκέφτηκα, αν ενημερωθώ καλά, θα βρω πού βρίσκεται η αλήθεια. Διαπραγματεύσεις, προτάσεις και αντιπροτάσεις, συζητήσεις, δημοψήφισμα. Δεν ξέρω αν το νιώσατε κι εσείς, αλλά στην προσπάθεια αυτή μπλέχτηκα περισσότερο. Και όσο άκουγα πληροφορίες τόσο αντιφατικές μεταξύ τους μου ερχόταν αυθόρμητα να φωνάξω αυτό που είχα πει στα παιδιά: «Κάποιος από εσάς  μου λέει ψέματα». Κάποιος ή …όλοι; Ο καθένας για το δικό του συμφέρον. Νιώθω να έχω μπροστά μου τα παιδιά της τάξης μου -παρόλο που έχω να κάνω με ώριμους ανθρώπους- που ενώ έχουν κάνει τη ζημιά προσπαθούν με επιμονή και σταθερότητα να με πείσουν ότι δε φέρουν καμία απολύτως ευθύνη. Και ενώ μπροστά σε παιδιά Δ΄ δημοτικού στέκομαι με κατανόηση, αλλά και ευθύνη – αφού εγώ είμαι αυτή που θα τους διδάξω συμπεριφορές και ήθος – μπροστά στη σύγχρονη πραγματικότητα πώς να σταθώ; Νιώθω πως στόχος των πολιτικών και των δημοσιογράφων που με βομβαρδίζουν καθημερινά είναι να με πάρουν με το μέρος τους μέσα από ασάφειες, καλυμμένα ψέματα, μεγάλα και ωραία λόγια. Ενώ εγώ θέλω απλά να μου πουν την αλήθεια. Τα ψέματά τους νιώθω να τσαλαπατούν την αξιοπρέπειά μου και απογοητευμένη συμπεραίνω πόσο δύσκολο είναι να βρω την αλήθεια από τη σχολική αίθουσα ως τα πάνελ των καναλιών και τις αίθουσες των περιβόητων eurogroup.
  Ξημερώνει 29η Ιουνίου. Γιορτή των πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Με την καρδιά βαριά από τις σκέψεις αυτές καταφεύγω στο ναό να ζητήσω με τις πρεσβείες τους τη δύναμη του μόνου αληθινού Θεού, να με φωτίσει να καταλάβω πού βρίσκεται η αλήθεια. Ξεκινά το αποστολικό ανάγνωσμα και ενώ ξετυλίγεται μπροστά μου η ζωή και το μεγαλείο του αποστόλου Παύλου, τον ακούω να με διαβεβαιώνει πως μου λέει την αλήθεια! «Ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού οίδεν … ότι ου ψεύδομαι» και συνεχίζει «…αλήθειαν γαρ ερώ». Αναθαρρώ. Μέσα στις τόσες φωνές που με βομβαρδίζουν αυτές τις μέρες υπάρχει μία που δε μου λέει ποτέ ψέματα, δεν προσπαθεί να με παρασύρει με το μέρος της, δε θέλει οπαδούς, θέλει απλά να μου πει την αλήθεια. Κι ενώ η λειτουργία προχωράει απλώνεται μέσα μου η βεβαιότητα για την μόνη αμετακίνητη και ασάλευτη αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει και κανείς δεν μπορεί να βγάλει από μέσα μου. Είναι η φωνή του Αποστόλου των Εθνών Παύλου, δηλαδή η αλήθεια του λόγου του Θεού. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Θεού που στην όμορφη γωνιά αυτής της Γης που μας έδωσε για πατρίδα ακούγεται ακόμη αναλλοίωτη η φωνή Του, αντηχεί ακόμη η αλήθεια!

Κουπουρτιάδου Μαρία
δασκάλα